Η προεκλογική διαδικασία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να φέρνει εκπλήξεις και ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό, τώρα και σε βάθος χρόνου, όμως εξελίσσεται απολύτως κανονικά. Κανείς δεν αμφισβητεί τους όρους που δίνεται η μάχη, κανείς δεν αμφισβητεί το αποτέλεσμα. Μπορεί η σύγκρουση μεταξύ των δύο υποψηφίων να είναι μέχρις εσχάτων, με τα καθιερωμένα συντροφικά καρφώματα, όμως το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτό συμβαίνει είναι πολιτικό και είναι συγκεκριμένο.

Αν κάποιος ωφελείται από την ομαλότητα αυτός δεν είναι μόνο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θέλει να επιβεβαιώσει μία από τις δύο θέσεις εξουσίας. Τα στελέχη του περιέγραφαν για χρόνια την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα ως τη συγκολλητική ουσία του ΣΥΡΙΖΑ και κανείς δεν ήξερε πώς θα αντιδρούσαν όταν θα καλούνταν να βρουν τον αντικαταστάτη του. Παρά τη βαριά ήττα του στις εκλογές, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να είναι η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Μια τοξική διαδικασία, ένα φιάσκο στην ψηφοφορία, θα αποδείκνυε πως το πολιτικό σύστημα δεν έχει ωριμάσει καθόλου από τα χρόνια της κρίσης, δικαιώνοντας όσους πατούν στις αδυναμίες του για να το υπονομεύσουν.

Είναι κανείς βέβαιος πως η αλλαγή σκυτάλης θα είναι το ίδιο ομαλή μέχρι το τέλος; Μάλλον όχι. Ομως όσο τα γεγονότα που ξετυλίγονται γύρω από τη διαδοχή του Τσίπρα δεν παραπέμπουν σε έκτακτη κατάσταση, η χώρα και η δημοκρατία βγαίνουν κερδισμένες.