Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές του 1980, όταν βιαζόμουν να ξεμπερδεύω με την εφηβεία και να γίνω αυτό που σήμερα λέω «ενεργός πολίτης» ήταν η κυρίαρχη τάση. Να σνομπάρουμε την Ελλάδα και ότι έφερε ευδιάκριτη «ελληνική σφραγίδα». Ηταν ένα είδος απάντησης στη γραφικότητα του «Επιστροφή στις ρίζες» που, μετασχηματιζόμενο, μας ταλαιπωρούσε πολλά χρόνια. Από τα τσάμικα και τα καλαματιανά του Παπαδόπουλου και του Παττακού, είχαμε περάσει στα ταγάρια, τις φλοκάτες και τα σιγκούνια της Μεταπολίτευσης που είχαν, αν όχι αμιγές πολιτικό πρόσημο, οπωσδήποτε πολιτισμικό. Επί της ουσίας δηλαδή, δεν διέφεραν και πολύ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή