Αν ζούσε ο Θόδωρος Αγγελόπουλος τώρα, θα τρυγούσε έμπνευση για τη νέα του ταινία. Κάτι σχετικό με τον ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπω τον Νίκο Φίλη να μιλάει για τις αξίες της Αριστεράς. Ο Αγγελόπουλος θα τον έπαιρνε από το τηλεοπτικό πλατό, θα τον έβαζε σε έναν πέτρινο καφενέ στο Ζαγόρι και οι σταγόνες της βροχής στο τζάμι θα ήταν τα δάκρυα για τον κόσμο που αλλάζει. Οχι, δεν είναι καθόλου αστείο. Μόνο ο μακαρίτης θα μπορούσε να περιγράψει τη ματαίωση που αισθάνεται ένα μεγάλο κομμάτι των στελεχών και των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί όλοι αυτοί, που σχηματικά προσωποποιούνται στον Φίλη, βλέπουν τον κόσμο τους να αποσυντίθεται και με τα ίδια υλικά να κατασκευάζεται κάτι καινούργιο, εντός του οποίου δεν μπορούν να ανασάνουν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή