Μεταπολιτική

Ο όρος που φορέθηκε όσο τίποτε στον δημόσιο λόγο αυτές τις ημέρες ήταν η λεγόμενη μεταπολιτική. Τον χρησιμοποίησαν κατά κόρον οι αντίπαλοι του Στέφανου Κασσελάκη για να δώσουν έμφαση ή ερμηνευτικά σχήματα στη δική του υποψηφιότητα και παρουσία στην εκλογή νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ θα βρει κανείς μομφή στην κυριαρχία της εικόνας, στην ασάφεια του πολιτικού του λόγου, σε μια νέα θεώρηση της αριστείας που εκείνος έφερε, σε μια στρατηγική «αντι-Μητσοτάκη» που φαίνεται να ελκύει επιθετικά ένα μέρος της βάσης του κόμματος και να διαμορφώνει αμηχανία στο παλιό απαράτ. Ηλθε όμως μόνος και εντελώς απ’ το παράθυρο της Κουμουνδούρου ο Κασσελάκης; Κι αν ένα μέρος της μεταπολιτικής είχε ήδη με δόσεις εισαχθεί και στο τοπίο της Αριστεράς;