Ο Επιθεωρητής

Οταν το 2007 ιδρύθηκε στην Ιταλία το Δημοκρατικό Κόμμα (το οποίο διαδέχθηκε το Αριστερό Δημοκρατικό Κόμμα, που είχε διαδεχθεί το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα) επιλέχθηκε, ως μέθοδος νομιμοποίησης και μαζικοποίησης του νέου σχήματος, η εκλογή του πρώτου του ηγέτη με μια ανοιχτή ψηφοφορία. Δικαίωμα συμμετοχής είχε κάθε πολίτης, αρκεί να πλήρωνε ένα πολύ μικρό τίμημα. Και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: 3,5 εκατομμύρια άνθρωποι πλημμύρισαν τα εκλογικά τμήματα εκλέγοντας τον Βάλτερ Βελτρόνι με μια εντυπωσιακή πλειοψηφία, σχεδόν 70%. Θρίαμβος! Αλλά στις γενικές εκλογές που έγιναν μόλις έξι μήνες αργότερα, το νεότευκτο κόμμα-ομπρέλα συνετρίβη από τον εκλογικό συνασπισμό του Μπερλουσκόνι, με 47% έναντι 37,5%! Στην ιταλική αυτή εμπειρία καθρεφτίζεται μια οικουμενική τάση. Καθώς το κομματικό φαινόμενο παρακμάζει, οι πολιτικές ταυτότητες εξασθενούν και η πολιτική συμμετοχή φθίνει, όλο και περισσότερα κόμματα προσπαθούν να ανακόψουν τη φθορά ανοίγοντας τις διαδικασίες τους – και ιδίως την εκλογή ηγεσίας – ώστε να προσελκύσουν το απέχον κοινό. Να θερμάνουν τους ψυχρούς. Οπου προηγουμένως η εκλογή γινόταν από στενά κομματικά όργανα άρχισε να μεταφέρεται σε όλο και ευρύτερα σώματα. Στο σύνολο των μελών. ‘Η των μελών και των εγγεγραμμένων «φίλων». ‘Η απλώς κάθε ενδιαφερόμενου πολίτη. Το προσπαθούν, αλλά σπανίως το επιτυγχάνουν.