Από χθες το βράδυ ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα νέο αρχηγό. Λέγεται Στέφανος Κασσελάκης, μας ήρθε από την Πενσιλβάνια και δεν έχει καμία σχέση ούτε με την ελληνική πολιτική σκηνή, ούτε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας μη μιλάμε καλύτερα για τη σχέση του με τον χώρο της Αριστεράς: ο Ελληνοαμερικανός δεν έχει πει τίποτα απολύτως που να τον θυμίζει. Η διακήρυξή του για την ανάγκη μείωσης των φόρων ήταν σαν να έγινε για να τεστάρει τα νεύρα του Τσακαλώτου. Και η δήλωσή του ότι έχει μεν αποφοιτήσει από ιδιωτικό πανεπιστήμιο στις ΗΠΑ αλλά είναι κατά των ιδιωτικών πανεπιστημίων γιατί μεγαλώνουν τις ανισότητες έκανε όποιον τον άκουγε να πιστεύει πως θέλει να καταργήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στις ΗΠΑ.

Οι εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ είχαν πάρα πολύ ΣΥΡΙΖΑ για να συγκινήσουν όσους δεν αισθάνονται μέλη του. Τα «συντροφικά μαχαιρώματα», οι συζητήσεις για το ποιοι στήριξαν και ποιοι υπονόμευσαν τον Αλέξη Τσίπρα στις χαμένες του εκλογικές μάχες, οι αποκαλύψεις του Νίκου Φίλη, τα ξεσπάσματα του Στέφανου Τζουμάκα και οι απαντήσεις του Θανάση Καρτερού σε όποιους ζητούσαν από τον Τσίπρα να μιλήσει, ίσως άρεσαν στους φανατικούς της πολιτικής ενημέρωσης (και της μικροπολιτικής), αλλά δεν απασχολούν πολύ τον κόσμο. Τη δεύτερη Κυριακή ψήφισαν λιγότεροι από την πρώτη.

Ο Κασσελάκης έλεγε διαρκώς ότι θέλει να γίνει αρχηγός «για να κερδίσει τον Μητσοτάκη». Αν είχε χιούμορ ο Μητσοτάκης θα έβρισκε έναν τρόπο να κατεβεί στις εσωκομματικές του ΣΥΡΙΖΑ: δεν πρέπει να είναι δύσκολο. Θα τον κέρδιζε ο Κασσελάκης και θα λύναμε τα προβλήματα της χώρας. Επίσης διάβασα πως η Εφη Αχτσιόγλου υποσχόταν πως αν κέρδιζε θα έφερνε μια πρόταση νόμου για να μεγαλώσει ο ελεύθερος χρόνος των εργαζομένων χωρίς να μειωθούν οι αμοιβές τους. Προφανώς έχει καταλάβει πως το πρόβλημα των Ελλήνων είναι ο ελεύθερος χρόνος και όχι τα χρήματα: στο σουπερμάρκετ θα πληρώνουν με ώρες ξάπλας.

Ο πολύς κόσμος δεν άκουσε κάτι που να τον αφορά, απλά η εμφάνιση του Κασσελάκη υπήρξε τόσο θεαματική που κινητοποίησε όσους έτρεξαν να τον ψηφίσουν. Οχι πάντως κάποιο εντυπωσιακό ποσοστό: το σύνολο των ψήφων που πήρε ήταν περίπου αυτό που έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ στον Νότιο Τομέα της Αθήνας.

Οι εσωκομματικές εκλογές είναι μια αμερικανιά έτσι κι αλλιώς. Μόνο που οι Αμερικανοί, έχοντας ημερομηνία εθνικών εκλογών σταθερή, τις προγραμματίζουν λίγο πριν από αυτές: όποιος τις κερδίζει αποκτά ώθηση – η νίκη του μαρτυρά μια κάποια δυναμική. Εδώ η νίκη οποιουδήποτε στις εσωκομματικές συνήθως φεύγει από την επικαιρότητα σε τρεις μέρες. Μετά, και σε χρόνο-ρεκόρ μάλιστα, ξεκινούν τα ερωτηματικά για την όποια επάρκεια του νικητή τους – ρωτήστε τον Νίκο Ανδρουλάκη για τον οποίο οι ίδιοι που τον ψήφισαν έλεγαν μετά από λίγους μήνες πως «δεν τραβάει».

Ο Κασσελάκης πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να λειτουργήσει ως πολιτικός αρχηγός. Πρώτα από όλα σε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ που στις εσωκομματικές δεν πήραν μέρος κι απλά παρακολούθησαν τα πάντα εξ αποστάσεως.

Θα έχουν ως αποτέλεσμα πρόβλημα ενότητας του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν νομίζω. Τα μεγάλα κόμματα στην Ελλάδα είναι όλα σουπερμάρκετ απόψεων: όλοι συνυπάρχουν σε αυτά και δεν έχουν πρόβλημα να καβγαδίζουν μεταξύ τους, απολαμβάνοντας τα λεπτά της μιντιακής προβολής και τα like στο Facebook για τα οποία ζουν. Ανθρωποι που συνυπήρξαν σε μια κυβέρνηση με τον Πάνο Καμμένο θα συνηθίσουν και τον Κασσελάκη. Το κοινό τους δεν θέλει διασπάσεις και νέους πολιτικούς φορείς. Δυστυχώς είναι μικρό. Αλλά αυτό βρίσκεται εντός του θερμοκηπίου.