Η επόμενη ξέρα

Ο άνθρωπος που έφερε ενδιαφέρον – ασχέτως ποιότητας, δικής του και του ενδιαφέροντος – στη μάχη εξουσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης φιλοδοξεί να κάνει το ίδιο – πάλι με ισχνές ελπίδες ποιότητας – και εντός του ευρύτερου πολιτικού αγώνα στη χώρα μας. Πλέον το μέτρο της επιτυχίας του δεν μπορεί να είναι άλλο από την αναζωογόνηση, ιδίως υπό τη μορφή προσφοράς μιας ως χθες αδύνατης εναλλακτικής λύσης. Πριν σκεφτούμε αν μπορεί να πετύχει, ας βάλουμε κάτω, όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, τα πλεονεκτήματα και τα εμπόδια που έχει μπροστά του. Στη στήλη των πλεονεκτημάτων δεν βλέπω παρά μόνο δύο – αμφότερα ψυχολογικής φύσης, αλλά, αν «βγουν», με όχι αμελητέα δυναμική. Πρόκειται, πρώτον, για την εκμετάλλευση μιας έντονης επιθυμίας «γυρίσματος σελίδας» και στο κόμμα του και ευρύτερα, που κατέστη εμφανής κατά την εκτύλιξη και μέσα από το αποτέλεσμα του εσωκομματικού αγώνα. Υπάρχει, επίσης, διαβεβαιώνουν όσοι τον γνωρίζουν, μια θελκτική προσωπική αύρα, την οποία βέβαια φροντίζει να ενισχύει και με τεχνικά μέσα. Στη στήλη των πιθανών φραγμών, οι εγγραφές είναι πολύ περισσότερες: εμφάνιση ελλείμματος συγκρότησης, αμφισβήτηση από μεγάλη μερίδα του κόμματός του, αντικατάσταση της σαγήνης του νέου από την γκρίνια της καθημερινότητας, ανθρωποφαγική αντιμετώπιση από όσους τον εκτόξευσαν, και ιδίως τα μέσα επικοινωνίας. Αυτό είναι το τίμημα μιας τέτοιας νίκης: κανείς δεν περιμένει κάτι συγκεκριμένο, όλοι είναι έτοιμοι να επιτεθούν για το παραμικρό. Για τον νικητή μία μόνο λύση υπάρχει: φυγή προς τα εμπρός. Αφού επέβαλε το αστραφτερό του χαμόγελο, τον αμερικανικό τρόπο ζωής του και τη ροζ γραβάτα του στον αγέλαστο, αγραβάτωτο, σοβιετικότροπο ΣΥΡΙΖΑ, ο ίδιος δικαιούται να ελπίζει. Για τους υπόλοιπους, θα δείξει σύντομα.