Ηταν μια εποχή που το κόμμα έπρεπε να λατρεύεται σαν η πηγή της βασικής αλήθειας, μιας θύραθεν αλήθειας που δήθεν την υπαγόρευε μια ιδεολογική ανωτερότητα που θεωρήθηκε ισότιμη της ηθικής ανωτερότητας. Και ο αρχηγός, ο Αλέξης Τσίπρας, να αποθεώνεται σαν το παιδί – θαύμα που ανέτρεπε «το παλιό» και άλλαζε τα πάντα. Η λατρεία έπρεπε να είναι τυφλή, αν εξέλιπε έμπαινες στη λίστα των αποσυνάγωγων – και είχες να αντιμετωπίσεις τα κομματικά έντυπα, τα τρολ του Διαδικτύου, την περιφρόνηση των στελεχών, των μελών και των φίλων. Κάποιοι δοκιμαστήκαμε και επαγγελματικά – δεν ένοιαζε κανέναν αν όσοι χάναμε τη δουλειά μας θα μέναμε στον δρόμο. Στόχος ήταν η εξαφάνισή μας επειδή εξηγούσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ στο πλαίσιο της δημοκρατικής λειτουργίας. Και επειδή στο πλαίσιο της δημοκρατικής λειτουργίας τίποτα δεν εξαιρείται της κριτικής.

Κι ήρθε η στιγμή που η διαδικασία εκλογής, και ιδίως ο διαγκωνισμός δύο υποψηφίων στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας, μετέτρεψε την παλαιά αμφισβήτηση και την καχυποψία σε εσωκομματικό πρόβλημα. Και αυτή τη φορά πρόσωπα που έλυναν τους λογαριασμούς τους με την κοινωνία ήσαν έτοιμα ενόψει των εσωκομματικών εκλογών να λύσουν τους λογαριασμούς τους μεταξύ τους. Με τις ίδιες μεθόδους. Η ζωή εκδικείται.