Πάγκος

Οι μυημένοι στα παρασκήνια της μητσοτακικής καγκελαρίας ήξεραν από το 2018 ότι αυτός ήταν ο σκοπός. Μέσα στους μπλε φακέλους κρυβόταν η φιλοδοξία το κυβερνητικό έργο να μπει στην εποχή της καθετοποιημένης παραγωγής. Στην εποχή όπου ένας καλός υπουργός θα μπορούσε να τρέξει γρήγορα τους προκαθορισμένους για το υπουργείο του στόχους, ενώ ένας κακός δεν θα άφηνε ανεξίτηλο σημάδι στην αποτελεσματικότητα της διοικητικής αρχής της οποίας προΐσταται. Βέβαια, στην πράξη των αλλεπάλληλων κρίσεων φάνηκε πως η ανεπάρκεια ενός υπουργού έπρεπε συχνά να καλυφθεί με την επάρκεια του ίδιου του Πρωθυπουργού. Ο πρώτος αποσυρόταν από το πλάνο κι ο δεύτερος αναλάμβανε προσωπικά τη διαχείριση των έκτακτων συνθηκών. Ετσι, πολιτικοί αντίπαλοι και παρατηρητές κατέληξαν να βλέπουν ένα προσωποκεντρικό υπόδειγμα απ’ το οποίο απουσιάζουν οι ισχυροί υπουργοί του παρελθόντος και τα φώτα πέφτουν στον επιτελάρχη. Πλέον, πάντως, βγάζουν κι ένα άλλο συμπέρασμα: για να αποδώσει ένα τέτοιο μοντέλο διακυβέρνησης προϋποθέτει κατάλληλα να το υπηρετήσουν πρόσωπα. Κι αυτά μάλλον δεν συνωστίζονται στον νεοδημοκρατικό πάγκο – αφού, ανακυκλώνονται στελέχη των οποίων οι επιδόσεις έχουν μετρηθεί σε παλαιότερες κρίσεις.