Είναι μόνοι, άνω των 60 και διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή. Μη θέλοντας να καταλήξουν έγκλειστοι σε κάποιοι γηροκομείο ή να συνεχίσουν να επιβαρύνουν τα παιδιά τους, έφτιαξαν την ομάδα «Συγκατοίκηση φίλων 60+» και διεκδικούν τα όνειρά τους για το μέλλον. Με σύνθημά τους «Στέγη στην 3η ηλικία, όχι στα Γηροκομεία» στοχεύουν στη δημιουργία μιας κοινότητας, με συγκατοίκηση ηλικιωμένων και κοινές δραστηριότητες σε ένα κτίριο, ώστε να ζήσουν με αυτονομία και κοινωνική συμμετοχή. Εν όψει των Δημοτικών και Περιφερειακών Εκλογών ζητούν, μάλιστα, από τους υποψηφίους να δεσμευτούν ότι θα προσφέρουν για τον σκοπό αυτόν κενά κτίρια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ώστε να βοηθήσουν ηλικιωμένους που βιώνουν με σκληρό τρόπο τη μοναξιά και το οικονομικό αδιέξοδο.

1.700 μέλη

«Ολα ξεκίνησαν όταν ο ιδρυτής και συντονιστής της ομάδας, Σάκης Καβακόπουλος, παραχώρησε το σπίτι του στην κόρη του και έψαχνε ένα μικρότερο σπίτι για να μείνει ο ίδιος – όπως ακριβώς κάναμε και πολλοί από εμάς. Αλλα μέλη της ομάδας ζουν μαζί με τα παιδιά τους. Διαπιστώνοντας πόσο πολύ έχει αυξηθεί η τιμή των ενοικίων και γνωρίζοντας ότι στο εξωτερικό λειτουργούν ομάδες κοινωνικής συγκατοίκησης για την τρίτη ηλικία, με τη στήριξη του κράτους και των δήμων, αποφάσισε να φτιάξει αυτήν την ομάδα στη Θεσσαλονίκη» λέει στα «ΝΕΑ» η Ρίτσα Τζούτζου, μέλος των «Συγκατοίκηση φίλων 60+». «Την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε η ομάδα γράφτηκαν 10 άτομα, όμως τελευταία έχει διευρυνθεί πολύ. Πλέον αριθμεί περίπου 1.700 μέλη – τα περισσότερα στη Θεσσαλονίκη και κάποια σε άλλες πόλεις της Ελλάδας. Αυτό είναι ενδεικτικό της τεράστιας ανάγκης που υπάρχει» εξηγεί.

Η σελίδα της ομάδας στο Facebook είναι συγκινητική. Tα μέλη της αναρτούν προσωπικές τους φωτογραφίες, γράφουν το όνομά τους, την περιοχή όπου κατοικούν και συστήνονται στους συνομηλίκους τους. Ενα παραθυράκι επικοινωνίας με τον έξω κόσμο έχει μόλις ανοίξει. Κάποιοι έχουν, ήδη, φτιάξει μεταξύ τους μικρές παρέες.

Το όραμα

της συλλογικότητας

«Εχω εργαστεί πολύ στη ζωή μου. Δούλευα ως νοσηλεύτρια με κυκλικό ωράριο, γιορτές, Χριστούγεννα, Πάσχα, και στη συνέχεια βοήθησα την κόρη μου να μεγαλώσει τα παιδιά της γιατί κι εκείνη δουλεύει. Δεν θέλω τώρα να κλειστώ σε ένα γηροκομείο και να χτυπάω κάρτα για να μπαίνω και να βγαίνω» λέει η κυρία Ρίτσα. «Ζω σε ένα σπίτι 45 τ.μ. που είναι εντάξει για μένα αλλά σκέφτομαι το εξής: Προς το παρόν ακόμη οδηγώ και μπορώ να βοηθήσω μια φίλη μου που μένει μακριά, να την πάω στον γιατρό, να της κάνω μια εντριβή αν είναι άρρωστη· όταν μεγαλώσω κι άλλο, όλα αυτά πώς θα γίνονται; Την ημέρα έχεις δραστηριότητες, άλλωστε οι περισσότεροι βοηθάμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Το βράδυ, όμως, που επιστρέφεις στο σπίτι, η μοναξιά είναι μεγάλη. Γιατί, λοιπόν, να μην έχουμε έναν χώρο όπου θα ζούμε μαζί, που θα βοηθήσει την αλληλεγγύη μεταξύ μας και που ιδανικά θα έχει μια κοινή αίθουσα για να πιούμε παρέα το καφεδάκι μας το πρωί ή για να δούμε μια ταινία μαζί ένα βροχερό απόγευμα;» συνεχίζει εξηγώντας το όραμα της συλλογικότητας.

«Επιμένουν να ονειρεύονται»

Η ομάδα έχει το δικό της στέκι, όπου κάθε Πέμπτη πραγματοποιούνται συναντήσεις για να γνωριστούν με τα νέα μέλη, να συζητήσουν τα προβλήματά τους και να πάρουν αποφάσεις. Πραγματοποιούν εκδηλώσεις, δίνουν το «παρών» με το πανό τους σε μαζικές δράσεις ενώ συμμετείχαν και στο πρόσφατο Greenwave Festival στη Θεσσαλονίκη. «Υπάρχουν τόσα νοσοκομεία και κλινικές που έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια, γνωρίζω καλά τους χώρους της περιοχής» συνεχίζει η κυρία Ρίτσα. «Κι αν πας στις συνοικίες, Αγία Τριάδα, Μηχανιώνα κ.λπ. εκεί υπάρχουν κι άλλα κτίρια, κτίρια που είναι κρατικά και η επανάχρησή τους θα αποβεί χρήσιμη. Είναι, άλλωστε, κάτι που γίνεται στο εξωτερικό. Αφού είμαστε στην Ευρώπη ας πάρουμε και τα καλά της…». Πλέον ζητούν από την πολιτεία να ανταποκριθεί και μέχρι τότε επιμένουν να ονειρεύονται. Και να εξεγείρονται – υπό την έννοια που έδωσε στη λέξη ο Χρόνης Μίσσιος με μια φράση που η κυρία Ρίτσα αγαπάει: Επανάσταση σήμερα είναι να κρατάς την τρυφερότητά σου…