Μέσα στους αλαλαγμούς για έναν θρίαμβο που καλό θα ήταν να σημειωνόνταν ενώ θα είχαν γίνει αισθητά τα αποτελέσματα που στο όνομά τους προκλήθηκαν, ας προχωρήσουμε σε έναν σχολιασμό όπως θα τον επιχειρούσαμε ακόμα και μέσα σε ένα κλίμα μετριοπάθειας και, γιατί όχι, στοχαστικής αναμονής. Υπογραμμίζοντας μερικά «σημάδια» που αν και δυσδιάκριτα δίνουν τελικά τον τόνο για το τι πρόκειται να συμβεί, όσο και αν επιμένουμε να μην τα λαμβάνουμε υπόψη μας. Τέσσερα σημάδια, αν και ο προσεκτικός μελετητής της ατμόσφαιρας των ημερών μας θα μπορούσε να σημειώσει αντίστοιχα δύο χιλιάδες τέσσερα. Τα δύο πρώτα αφορούν τον εκλεγέντα πριν από τέσσερις μέρες πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο πατέρας του, καυχώμενος για τον γιο του, είχε πει την προπερασμένη εβδομάδα πως όταν ήταν μικρός στην είσοδο του δωματίου του είχε κρεμάσει μια επιγραφή που έγραφε «χτυπάτε την πόρτα του πρωθυπουργού».

Ενώ ο ίδιος ο «μελλοντικός πρωθυπουργός» το βράδυ των αποτελεσμάτων σχεδόν παρομοίασε την αναρρίχησή του στην προεδρία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την έλευση του «φωτός» στη χώρα μας. Το τρίτο «σημάδι» αφορά έναν επίσης πατέρα, τον πατέρα του Νίκου Παππά, όταν πριν από κάμποσα χρόνια είχε χαρακτηρίσει τον γιο του και τον τότε πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ως επίγονους μιας «δρακογενιάς» προορισμένης να αλλάξει εκ βάθρων την πολιτική συνθήκη της χώρας. Και το τέταρτο και τελευταίο, για σήμερα, «σημάδι» η δήλωση ενός υποψήφιου δημάρχου πως αν εκλεγεί, ανάμεσα σε πολλά άλλα ευεργετήματα, οι δημότες του θα έχουν πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες, όσον αφορά την υγεία, αντί για πολυήμερες και πολύμηνες καθυστερήσεις, μέσα σε ένα τέταρτο!

Αν ό,τι λέγεται κοστολογούνταν με βάση την εμπειρία των διαψεύσεων που έχουν υπάρξει και όχι την ουδέποτε πραγματοποιημένη προοπτική της επιβεβαίωσής του, δεν αποκλείεται τα πράγματα να ήταν έστω και στοιχειωδώς καλύτερα. Ετσι ώστε η πολιτική να μη φαίνεται υποχείρια της συγκίνησης που αναμφισβήτητα προκαλεί εκ των υστέρων η «παρόλα» ενός μικρού παιδιού ώστε το ενδεχόμενο της πραγματοποίησής της να παροπλίζει την κρίση όσον αφορά τις δυνατότητες ενός τόσο πρώιμα και ανώριμα φιλόδοξου νεανία. Βέβαια όταν η ωμή πραγματικότητα που προϋποθέτει το αληθινό πρόσωπο της πολιτικής δεν είναι σε κανέναν αρεστή, η ανάγκη να καρυκευτεί με κάτι παρηγορητικά εντυπωσιακό παρουσιάζεται σχεδόν αναπόφευκτη. Ομως τίποτε δεν εμποδίζει να αντιλαμβάνεται κανείς, πριν καν διαψευστεί, τη γελοιότητα της λέξης «δρακογενιά» ή το να αυτοπροτείνεται κανείς ως μάγος ώστε να μπορεί την πραγματικότητα μιας μακρόχρονης ταλαιπωρίας να την αντικαθιστά με μια ολιγόλεπτη άνετη πρόσβαση.

Το αξιοπερίεργο είναι πως αν και αναφέρονται σε καταστάσεις που προϋποθέτουν ρίζες βαθιές, συχνά αναντιμετώπιστες, αλλά και όταν επισημαίνονται, δύσκολα διορθώνονται, ακούγοντας κανείς τους πατεράδες των δύο αυτών πολιτικών προσώπων αλλά και τα ίδια αυτά πρόσωπα, τον εκλεγέντα πρόεδρο και τον υποψήφιο δήμαρχο, όλα μοιάζει να κρίνονται χάρη στο τι λέγεται ανώδυνα και ανέξοδα αυτή τη στιγμή. Δηλαδή οι υποσχέσεις να εισπράττονται σαν να μην έχουν ακουστεί μυριάδες φορές οι ίδιες αλλά σαν κάτι που έχει ήδη υλοποιηθεί. Με αποτέλεσμα ο κάθε λεκτικός πομφόλυγας να ακυρώνει όχι μόνο την κρίση αλλά και τη μνήμη που στοιχειωμένη με τόσες διαψεύσεις θα όφειλε να απορρίπτει κατηγορηματικά κάθε επιδερμική συγκίνηση, όσο γοητευτικό και αν είναι το πρόσωπο που αν και θέλει να δείξει ότι την τιμά (τη μνήμη), την προσβάλλει βάναυσα.