Θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες για το πανό που έχει γίνει νούμερο ένα θέμα συζήτησης από το βράδυ της Δευτέρας. Θα μπορούσαμε να κάνουμε κουβέντα για κάποιες διαιτητικές αποφάσεις, λίγες η αλήθεια είναι, όπως η δεύτερη κίτρινη κάρτα που δεν δόθηκε στον Γαλανόπουλο αλλά και εκείνη που δόθηκε, δίχως να είναι, ως πρώτη κίτρινη στον έλληνα μέσο. Ή όπως τη φάση που ο Μπερνάρ έφευγε στην αντεπίθεση με όλο το γήπεδο ελεύθερο αλλά ο ιταλός διαιτητής δεν άφησε το πλεονέκτημα. Πάντα ύστερα από ένα ντέρμπι μπορείς να βρεις πολλά να συζητήσεις αν θέλεις να φύγεις από το καθαρά αγωνιστικό. Αλλά μένοντας σε αυτό, βλέποντας τι συνέβη μεταξύ Παναθηναϊκού και ΑΕΚ στο χορτάρι, αντιλαμβανόσουν πως η Ενωση ήταν πιο… ομάδα από τον αντίπαλό της. Επαιξε σαν πρωταθλήτρια που είναι πεσμένη στα σχοινιά και πρέπει να αντιδράσει. Μετά τις ισοπαλίες με Πανσερραϊκό και Ολυμπιακό, αν η ΑΕΚ έχανε στη Λεωφόρο θα αναγκαζόταν από πολύ νωρίς να κυνηγάει μεγάλες διαφορές.

Σηκώθηκε, έπαιξε, αντέδρασε, βρήκε κίνητρο ακόμα μεγαλύτερο όταν έμεινε πίσω στο σκορ. Και εντέλει πήρε ένα ντέρμπι με έναν τρόπο που ίσως δεν σηκώνει αμφισβήτηση. Ηταν η καλύτερη ομάδα στο γήπεδο, εκείνη που έψαξε με πιο ορθολογικό τρόπο να απειλήσει, εκείνη που είχε τον έλεγχο του αγώνα σχεδόν σε όλη τη διάρκειά του. Ιδιαίτερα στο διάστημα 12′-45′ θα μπορούσε να είχε γυρίσει το ματς αν απέναντί της δεν ήταν ο Μπρινιόλι ή αν οι παίκτες της ήταν στοιχειωδώς εύστοχοι στην τελική προσπάθεια.

Στα δύο ντέρμπι που έως τώρα έχουμε δει, δηλαδή στα ΑΕΚ – Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός – ΑΕΚ αποδεικνύεται πως πλέον οι τρεις τους είναι πολύ κοντά σαν ομάδες. Οι διαφορές δεν είναι τόσο μεγάλες, ενώ οι έδρες – μέχρι τώρα τουλάχιστον –δεν παίζουν τον ρόλο που είχαν στο παρελθόν. Η ΑΕΚ στο γήπεδό της προηγήθηκε απέναντι στον Ολυμπιακό, αλλά δεν το κράτησε. Ο Παναθηναϊκός στο γήπεδό του προηγήθηκε απέναντι στην ΑΕΚ, ούτε εκείνος το κράτησε. Αν δεν αλλάξει κάτι συνταρακτικά (να δούμε και πώς ή πόσο θα επηρεάσει η Ευρώπη), το πρωτάθλημα θα μας κρατήσει την ανάσα κομμένη έως το φινάλε του.