Εδίνε την εντύπωση ότι ήταν ένας γραφιάς, αλλά μερικές από τις εμπειρίες του συγγραφέα του Τζέιμς Μποντ εν καιρώ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν εξίσου δραματικές με τις αποστολές των ηρώων του. Αυτό τουλάχιστον αποκαλύπτει ο Νίκολας Σέξπιρ στο νέο βιβλίο του που κυκλοφορεί υπό τον τίτλο «Ιαν Φλέμινγκ: O πλήρης άνθρωπος» (εκδ. Harvill Secker) στις 5 Οκτωβρίου και αποσπάσματά του δημοσιεύονται στη βρετανική εφημερίδα «Times».

Ο φάκελος των μυστικών υπηρεσιών για τον Ιαν Φλέμινγκ είναι απόρρητος. Αν υπάρχει. Κάθε μέρα στις 6.30, ωστόσο, ο Φλέμινγκ έμπαινε στο κτίριο του Ναυαρχείου και ένας μονόχειρας θυρωρός ήλεγχε το πάσο του. Το γραφείο του βρισκόταν στο ισόγειο. Η μαύρη πόρτα με τον αριθμό «39» οδηγούσε σε ένα δωμάτιο όπου πίσω από το παραπέτασμα καπνού τσιγάρων, άνδρες και γυναίκες τηλεφωνούσαν, διαφωνούσαν, έγραφαν, δακτυλογραφούσαν. Μέχρι το τέλος του 1942, υπήρχαν 24 άτομα σε αυτή την «σπηλιά» που δεν άδειαζε ποτέ, όπως την αποκαλούσε ο νέος διευθυντής της Ναυτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών υποναύαρχος Τζον Γκόντφρι.

Στον Φλέμινγκ δεν επετράπη ποτέ να γράψει την αλήθεια για τη δράση του εν καιρώ πολέμου, πράγμα που σημαίνει ότι είναι δύσκολο να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα για τα γεγονότα που αφορούν εκείνη την περίοδο της ζωής του, ενώ ρόλο παίζει και η παρεμβολή του παραμορφωτικού φακού της επιτυχίας του Τζέιμς Μποντ.

Για πολλά χρόνια τον χαρακτήριζαν χλευαστικά ως «σοκολατένιο ναύτη», λόγω μιας διαφήμισης σοκολάτας, υπονοώντας ότι δεν ήταν παρά ένας γραφιάς στο Ναυαρχείο. Η αλήθεια όμως φαίνεται πως βρισκόταν στο άλλο άκρο. Ο Φλέμινγκ ήταν μέλος μιας απίστευτα επίλεκτης ομάδας που αριθμούσε λιγότερα από 30 άτομα, η οποία γνώριζε τα πλέον απόρρητα μυστικά του πολέμου. Συμμετείχε σε επιχειρήσεις στο Παρίσι και το Μπορντό, ακόμη και όταν η Γαλλία κατέρρεε. Προσφέρθηκε εθελοντικά να προσγειώσει ένα βομβαρδιστικό στη Μάγχη, όπως και να πάρει μέρος σε μια άλλη αποστολή με υποβρύχιο. Ο Γκόντφρι έβαλε φρένο στα σχέδιά του καθώς παραβίαζε έναν βασικό κανόνα: κανείς από την ομάδα δεν έπρεπε να διακινδυνεύσει να πέσει στα χέρια του εχθρού.

Οι σπόροι του Μποντ

Οι απαιτήσεις στο Γραφείο 39 δεν ήταν ποτέ πιο έντονες από ό,τι τις πρώτες εβδομάδες που βρέθηκε εκεί ο Φλέμινγκ. Ο Τσόρτσιλ πίεζε τη Ναυτική Υπηρεσία Πληροφοριών να διερευνήσει μεθόδους για να αποτρέψει τις δυνάμεις του Αξονα από το να εκμεταλλευτούν τον Δούναβη. Σε μια τυχαία συνάντηση στο Ναυαρχείο, ο Φλέμινγκ μίλησε με τον Μέρλιν Μίνσαλ, ο οποίος είχε περάσει έναν χρόνο ταξιδεύοντας με το 15 τόνων γιοτ του στον ποταμό. Ο Μίνσαλ είπε στον Φλέμινγκ για το σχέδιό του να μπλοκάρει τον Δούναβη «στο ένα και μοναδικό σημείο» που θα μπορούσε να σταματήσει η ναυσιπλοΐα μεταξύ των ρουμανικών πετρελαιοπηγών και της Γερμανίας. Τον Ιανουάριο του 1940, ο Φλέμινγκ έστειλε τον Μίνσαλ σε μια αποτυχημένη αποστολή στο Βουκουρέστι με μια βαλίτσα που περιείχε πέντε κιλά εκρηκτικής ύλης σε μικρά κομμάτια, συσκευασμένα σε σακουλάκια για καραμέλες. Ο Μίνσαλ έγραψε: «Αν και δεν το ήξερα εκείνη τη στιγμή, έσπερνα τους σπόρους του μελλοντικού Τζέιμς Μποντ».