«Αλλο ο εκσυγχρονισμός και άλλο ο μοντερνισμός», είπε χθες ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στους βουλευτές του, προτείνοντάς τους μια διάζευξη που δεν έχει νόημα. Κατανοώ ότι επιδίωκε να αποδοκιμάσει τον Στέφανο Κασσελάκη ως ένα πρόσωπο «της μόδας». Ωστόσο, ο μοντερνισμός (ή η νεωτερικότητα) κάθε άλλο παρά είναι έννοιες που ταυτίζονται με τη μόδα.

Ο όρος μοντερνισμός περιγράφει θέσεις, αντιλήψεις και κινήματα που επηρέασαν τη φιλοσοφία, την πολιτική και, βέβαια, τις τέχνες από τα τέλη του 19ου αιώνα. Τα αιτήματα του Διαφωτισμού μεταστοιχειώθηκαν σε μεγάλες ριζοσπαστικές ιδεολογίες (φιλελευθερισμός, εθνικισμός, σοσιαλισμός) που έμελλε να ορίσουν τις εξελίξεις στον κόσμο τον εικοστό αιώνα. Τις εξελίξεις αυτές υπαγόρευσαν οι σαρωτικές αλλαγές που έφερε στον δυτικό κόσμο η εισαγωγή της τεχνολογίας στις ζωές των ανθρώπων. Συνώνυμος μιας αίσθησης ότι οι κοινωνίες είναι απαραίτητο να κινούνται προς τα μπρος, ο μοντερνισμός συνέβαλε στη βιομηχανική επανάσταση, στην άνθηση των πόλεων και στον καπιταλισμό ενώ επέτρεψε να εισβάλλουν στις ζωές μας συστήματα σκέψης ή καλλιτεχνικές πρωτοπορίες που ήρθαν σε ρήξη με τις παραδόσεις, με τις «παλιές απλές αλήθειες».

Ο Πρωθυπουργός πιάνει συχνά σύνθετες και δυσνόητες στην κλισέ πολιτική καθημερινότητα ορολογίες. Αλλά χθες τα μπέρδεψε.