Ενας αρχηγός στη Ρω

Με έχει ενθουσιάσει η ιδέα ότι ο πρόεδρος Στέφανος (Κασσελάκης) επιθυμεί να εκπληρώσει τις (έστω ολιγοήμερες) στρατιωτικές του υποχρεώσεις στο ακριτικό νησί της Ρω. Εκεί όπου έζησε η θρυλική Κυρά της Ρω, η κατά κόσμον κυρα-Δέσποινα Αχλαδιώτη, η οποία σήκωνε ανελλιπώς για 43 χρόνια, καθημερινά, την ελληνική σημαία, χωρίς να της το ζητήσει ή να της το επιβάλει κανείς.

Θεωρώ ότι η απόφαση του προέδρου φανερώνει ενσυναίσθηση, ροπή προς το εθνικό καθήκον και πατριωτική ευθύνη, και επιπλέον μια αυταπάρνηση, την οποία ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει ΄Η να παρακάμψει. Διότι, όπως με ενημέρωσε ο έκτακτος (από κάθε άποψη) ανταποκριτής μας Γ. Ζαχαριάδης, ο οποίος και «ανακάλυψε» την Κυρά της Ρω το 1977, το νησί είναι ακατοίκητο και το φρουρούν μερικοί μόνιμοι καταδρομείς, μέλη των Ειδικών Δυνάμεων. Και υπάρχουν και μερικοί, ελάχιστοι, κληρωτοί, επιφορτισμένοι με τις χαμαλοδουλειές του Στρατού (μαγειρείο, καθαριότητα και τέτοια). Η μόνη επαφή με τον έξω κόσμο είναι όταν, πού και πού, περνούν τίποτε ψαράδικα από το γειτονικό Καστελλόριζο. Το Καστελλόριζο, βέβαια, δεν είναι πολύ μακριά – στα τέσσερα μίλια ανατολικά της Ρω –, αλλά, όσο να πεις, είναι απόσταση. Δεν πας κολυμπώντας, ούτε υπάρχει καΐκι να σε πάει και να σε φέρει.

Δύσκολη η απόφαση του προέδρου Στέφανου, έχω να πω. Τολμηρή.

Παράπλευρα «θύματα»

Τελικά, η αποτυχημένη απόπειρα των σοβαρών «New York Times» να εμφανίσουν τον Αδωνη ως ένα… «λιγούρι» που δωροδοκείται με τρία λάπτοπ και ένα «έξυπνο» ρολόι για να ευνοήσει τον κινεζικό κολοσσό υψηλής τεχνολογίας Huawei είχε και παράπλευρα «θύματα». Συγκεκριμένα την Εύα Καϊλή (αγαπημένο πλέον στόχο των διεθνών μέσων ενημέρωσης) και τη Μαρία Σπυράκη. Κατά το ίδιο δημοσίευμα, στο οποίο «πρωταγωνιστούσε» ο Αδωνις, οι δύο κυρίες, ως εκ της θέσεώς τους, προσπάθησαν, τάχα μου, να ευνοήσουν τη Huawei και να διευκολύνουν τις υπό καθεστώς ελέγχου πρακτικές της ανά την Ευρώπη. Το απόλυτο ψέμα δηλαδή. Ποια είναι η αλήθεια; Οτι τόσο η κυρία Καϊλή όσο και η κυρία Σπυράκη έχουν συνυπογράψει επιστολή, σε ανύποπτο χρόνο, προς τους συναρμόδιους ευρωπαίους επιτρόπους Β. Ντομπρόβσκις, Μ. Βεστάγκερ και Τ. Μπρετόν, και τους υπουργούς επικοινωνιών των 27, με την οποία τους κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τη Huawei όπως και τον έτερο κινεζικό κολοσσό υψηλής τεχνολογίας ΖΤΕ σχετικά με την κυβερνοασφάλεια στην Ευρώπη.

Η επιστολή έχει ημερομηνία 14 Οκτωβρίου 2020 και τη συνυπογράφουν 41 ευρωβουλευτές και από τις πέντε μεγάλες ομάδες του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Σε αυτή, δε, τονίζεται η αναγκαιότητα να αναλάβουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η Κομισιόν δράση και να επιβάλουν μέτρα για τον περιορισμό της δραστηριότητας των δύο εταιρειών υψηλής τεχνολογίας Huawei και ΖΤΕ στην Ευρώπη. Και θέτουν επιτακτικά δύο ζητήματα: την κυβερνοασφάλεια στην Ευρώπη και τη «συνεργασία» των δύο αυτών τεχνολογικών κολοσσών με την αυταρχική κινεζική κυβέρνηση.

Το λάθος των «New York Times»

Ενδεικτικά μεταφέρω εδώ ένα μικρό μέρος από το σκεπτικό της πρότασης των 41 ευρωβουλευτών προς την Κομισιόν και τις εθνικές κυβερνήσεις, στο οποίο αναφέρονται μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Οι πιο σημαντικοί προμηθευτές 5G παγκοσμίως είναι οι ευρωπαϊκές Ericsson και Nokia και οι κινεζικές Huawei και ZTE. Οπως όλες οι κινεζικές εταιρείες, οι τελευταίες είναι υποχρεωμένες, βάσει της κινεζικής νομοθεσίας, να συμμορφώνονται με το αντιδημοκρατικό αυταρχικό καθεστώς της Κίνας. Αυτό περιλαμβάνει τη χρήση δικτύων για τον έλεγχο του πληθυσμού της και την κατασκοπεία δυτικών κυβερνήσεων, εταιρειών και πολιτών. Επομένως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Huawei και η ZTE είναι προμηθευτές “υψηλού κινδύνου”, των οποίων η τεχνολογία στα δίκτυα 5G της Ευρώπης θα συνιστούσε απειλή για την ασφάλεια».

Οι «ΝΥΤ» αγνόησαν την επιστολή αυτή και έβαλαν στο κάδρο και την κυρία Καϊλή και την κυρία Σπυράκη, γιατί, πολύ απλά, πάντα βολεύει σε ένα άρθρο διαφθοράς στην Ευρώπη να υπάρχει, ας πούμε, μια Καϊλή ή μια Σπυράκη. Το κάνει πιο γαργαλιστικό. Πιο φαντεζί.

Η δημοσιογραφία στα… καλύτερά της! Τώρα, και στη Νέα Υόρκη!..

Τα POS και η φοροδιαφυγή

Υποθέτω, ενθυμείσθε ότι προ καιρού είχα κάνει έναν ψιλοπανικό με τη συνεχιζόμενη αδυναμία του ελληνικού Δημοσίου να χτυπήσει πραγματικά τη φοροδιαφυγή μέσω της διασύνδεσης των ταμειακών μηχανών των επιχειρήσεων με τα γνωστά POS. Και σημείωνα ότι… ήμουν νιος και γέρασα, ακούγοντας ξανά και ξανά από διάφορους υπουργούς και πρωθυπουργούς ότι θα μπει σε όλο αυτό ένα τέλος, διότι, το οποίον κ.λπ. κ.λπ. Μάλιστα, τότε αρμόδιοι παράγοντες (πιο αρμόδιοι δεν γίνεται) με είχαν διαβεβαιώσει ότι «ως το τέλος του χρόνου» θα επιλυθούν διάφορα τεχνικά ζητήματα και θα επιτευχθεί – επιτέλους – η διασύνδεση. Επίσης, πριν από τρεις εβδομάδες περίπου, ακούσαμε από τον πρόεδρο Κυριάκο στη Θεσσαλονίκη ότι το σίριαλ δεν πρόκειται να ρίξει αυλαία στο τέλος του χρόνου, αλλά έχει και συνέχεια.

Σιγά να μην τελείωνε στο τέλος του χρόνου, έχω να σημειώσω. Η διασύνδεση ταμειακών και POS μετατέθηκε για την άνοιξη του 2024! Ομως χθες μου έλεγαν πως ούτε αυτό είναι σίγουρο. Τα τεχνικά προβλήματα δεν είναι εύκολο να ξεπεραστούν και «θα είμαστε ευτυχείς αν προλάβουμε το προσεχές καλοκαίρι». Και έχει ο Θεός. Υγεία να υπάρχει. Πάνω απ΄ όλα!..

(Και στο μεταξύ το πάρτι, ειδικά στην εστίαση, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Διότι έχει – προφανέστατη! – επιτυχία. Προσωπικά εισηγούμαι στους εισπρακτικούς μηχανισμούς, όποιος μπορέσει και πάρει κανονική απόδειξη από εστιατόριο, ας πούμε, να… βραβεύεται σε επίσημη τελετή, παρουσία επισήμων κ.λπ.).

Η Κάλλας του Δημητρίου

Το βιβλίο που θέλω να εισηγηθώ σήμερα φέρει τον τίτλο «Δεν είμαι η Μαρία… είμαι η Κάλλας» και θα μπορούσε να είναι και επετειακό: συμπίπτει με τη συμπλήρωση 100 ετών από τη γέννηση της μεγάλης, της μεγαλύτερης, ελληνίδας πρωταγωνίστριας του λυρικού θεάτρου.

Το συνέγραψε, με εξαιρετική δεινότητα, ένας αληθινός μαέστρος του γραπτού λόγου, ο Μιχάλης Δημητρίου. Με τον Μιχάλη συμπορευτήκαμε για πολλά χρόνια στο «Βήμα» και δεν είναι η πρώτη φορά που παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό σπουδαίες δουλειές.

Ας πούμε, το βιβλίο του για τη 17 Νοέμβρη απέσπασε πλήθος θετικών κριτικών για την επιμελημένη και άκρως τεκμηριωμένη έρευνα που έκανε για την τρομοκρατική οργάνωση.

Αυτή τη φορά, ακολουθώντας τα ίδια μονοπάτια της διεισδυτικής έρευνας στις πηγές και της μελέτης ενός υλικού πολλές φορές πρωτότυπου, και άρα σπάνιου, παραδίδει στον αναγνώστη του ένα βιβλίο – πραγματικό ντοκουμέντο για τη γυναίκα που εξελίχθηκε σε προσωπικότητα παγκόσμιας εμβέλειας, έζησε μια πολυτάραχη, γεμάτη ανατροπές ζωή και είχε ένα τέλος καθ΄ όλα αναντίστοιχο με αυτό που αντιπροσώπευε.

Η Μαρία Κάλλας του Μιχάλη Δημητρίου είναι ένα πλάσμα απαλλαγμένο από περιττές «βελτιώσεις», ωραιοποιημένες καταστάσεις και άσκοπες «διορθώσεις».

Παρουσιάζεται όπως ήταν, μέσα από τις αφηγήσεις φίλων της, και ιδιαίτερα του αείμνηστου Χρήστου Λαμπράκη, αλλά και άλλων που τη γνώρισαν και συνδέθηκαν μαζί της, όπως ο νυν πρόεδρος του Ιδρύματος «Μαρία Κάλλας» Κώστας Πυλαρινός, ο Στ. Παπαδημητρίου, ο Μιχ. Κακογιάννης, ο Μιχ. Κυριακίδης, ο Ανδρέας Ποταμιάνος κ.ά.

Το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell συνιστά αναμφισβήτητα μια αξιοζήλευτη, υποδειγματική δουλειά. Και είναι ίσως η πρώτη, και ως εκ τούτου η μοναδική, απόπειρα να δοθεί μια ολοκληρωμένη εικόνα για το ποια πραγματικά ήταν η Μαρία Κάλλας.