Μόλις έχω τερματίσει τον αγώνα μου στα Ιωάννινα και αφού έχω πάρει κάποιες πρώτες ανάσες, κατευθύνομαι στον χώρο φύλαξης των προσωπικών αντικειμένων των δρομέων για να πάρω τα δικά μου. Εκεί έρχομαι πρόσωπο με πρόσωπο με την πρωταθλήτριά μας Γκλόρια Πριβιλέτζιο που μόλις έχει πάρει τη δική της τσάντα. Χωρίς να έχω καμία ιδέα ακόμα ποιοι δρομείς, άνδρες και γυναίκες, έχουν τερματίσει στις πρώτες θέσεις, τη ρωτάω πώς πήγε. «Πολύ καλά!» μου απαντάει. «Ικανοποιημένη;», συνεχίζω. «Ναι, ναι. Εσύ;». «Εγώ έκανα 3 λεπτά ατομικό ρεκόρ. Δεν το περίμενα. Δεν το πιστεύω ακόμα…», της λέω. «Μπράβο! Μπράβο Νίκο!», μου απαντάει και απομακρύνεται.

Λίγο αργότερα συναντώ και την επίσης πρωταθλήτριά μας Κατερίνα Ασημακοπούλου που πρώτη σπεύδει να με ρωτήσει πώς τα πήγα. Της λέω για το ρεκόρ μου και ρωτάω κι εγώ με τη σειρά μου. «Κι εγώ ρεκόρ έκανα. Οχι βέβαια 3 λεπτά αλλά είμαι ικανοποιημένη!», μου λέει. «Εντάξει, στο επίπεδό σου είναι πιο δύσκολο. Μπράβο!», απαντώ με τη σειρά μου.

Αρκετή ώρα αργότερα είδα στα επίσημα αποτελέσματα ότι αυτά τα δύο κορίτσια είχαν ανέβει στο βάθρο. Η μεν Γκλόρια τερματίζοντας στην 1η θέση με ρεκόρ διαδρομής, η δε Κατερίνα στη 2η θέση με ατομικό ρεκόρ!

Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να τις έβλεπα και τις δύο σε ένα ξεχωριστό βάθρο, πιο ψηλά από κάθε άλλο, γιατί ενώ είχαν καταφέρει να κάνουν εξαιρετικές επιδόσεις σε αυτόν τον εξαιρετικό αγώνα των 30 χλμ., ήταν και οι δύο προσγειωμένες. Ελαμψαν στα μάτια μου ακόμα πιο πολύ από όσο λάμπουν έτσι κι αλλιώς!

Δίνουν το παράδειγμα και είναι το πρότυπο που θα έπρεπε να ακολουθούμε όλες και όλοι. Είναι σπουδαίο να μπορείς να πατάς με τα πόδια στη γη, παρά τις όποιες επιτυχίες σου! Να τις χαίρεσαι, να τις πανηγυρίζεις, αλλά να παραμένεις ταπεινός ενώ στην πραγματικότητα είσαι γίγαντας που ποτέ δεν πρόκειται να καβαλήσει το γνωστό καλάμι…