Χρειάζεται τρομερή αυτοπεποίθηση, για να μπορείς να πεις ότι, ναι, εγώ που με βλέπετε είμαι το καινούργιο στην πολιτική, όπως είπε δηλαδή η κυρία Δώρα Αυγέρη, η νέα εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Ισως μάλιστα να είναι κάτι άλλο αυτό που χρειάζεται για να το πεις, κάτι που ξεπερνά την αυτοπεποίθηση, αλλά δυστυχώς δεν έχω τη λέξη. Εν πάση περιπτώσει, η ερώτηση προς τη νέα εκπρόσωπο ήταν «πότε θα δούμε το πρόγραμμα Κασσελάκη». Χωρίς να χαμογελάσει εκείνη, απάντησε: «Ηδη βλέπετε εμένα. Είμαι μια αλλαγή». Αν αυτό το πεις ως αστεϊσμό ή χαριτωμενιά, για να ξεφύγεις από τη γωνία όπου σε στρίμωξαν, εντάξει. Αρκεί όμως να το πεις με την ανάλογη παιγνιώδη διάθεση, που θα προϊδεάζει το ακροατήριό σου ότι αστειεύεσαι. Για να το πω ωμά, πρέπει να το πεις ως αστείο, επειδή είναι αστείο. Η κ. Αυγέρη όμως το είπε αγέλαστη, σοβαρή, εκπέμποντας όλη τη δροσιά που έχει ένα φρέσκο αγγουράκι όταν το βγάζεις από το ψυγείο.

Η κ. Αυγέρη το εννοούσε ότι η ίδια αυτοπροσώπως είναι το καινούργιο ή, έστω, μέρος του καινούργιου, που κομίζει στην πολιτική ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, διότι συνεχίζοντας προσδιόρισε κιόλας εις τι συνίσταται το καινούργιο στη δική της περίπτωση: «Είμαι μια αλλαγή, που τέλος πάντων αποτυπώνει και τον τρόπο έκφρασης και επικοινωνίας του πολιτικού σχεδίου, τον τρόπο με τον οποίο θα επικοινωνούνται όχι μόνο οι πολιτικές αποφάσεις και το σχέδιο του προέδρου, αλλά συλλογικά όλου του ΣΥΡΙΖΑ». Ολο αυτό, δε, μόνη της η κ. Αυγέρη, χωρίς τη βοήθεια άλλων. Είναι σαν να μας λέει, δηλαδή, κοιτάξτε, το σχέδιο δεν το έχω έτοιμο, δείτε όμως εδώ, αυτό είναι το μολύβι με το οποίο θα το κάνω.

Συμπέρασμα: Οχι, η κ. Πόπη Τσαπανίδου δεν ήταν το τέρμα, όπως είχα νομίσει. Υπάρχει η κ. Αυγέρη που την υπερβαίνει. Εξαίρετη λοιπόν η επιλογή του νέου προέδρου για τη θέση του εκπροσώπου! Ανταποκρίνεται πλήρως στις προσδοκίες μας. Μακάρι όμως – ας μου επιτραπεί να το πω πριν πάω σε άλλο θέμα – να αξιοποιηθεί και η κυρία Ράνια Θρασκιά στην επικοινωνία του κόμματος. Τέτοιο κεφάλαιο δεν το αφήνεις ανεκμετάλλευτο…

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟ

Δεν ξέρω εσείς, πάντως εγώ φέτος έχω υποστεί κορεσμό από εκλογές και τις σχετικές αγωνίες τους. Είχαμε, στις αρχές του καλοκαιριού, τις δύο βουλευτικές εκλογές, που ήσαν αμφότερες πολύ σοβαρή υπόθεση. Μετά, είχαμε την απίθανη extravaganza (μουσικοθεατρικό είδος) της εκλογής προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε μεν αγωνία, αλλά δεν είχε σχεδόν καθόλου σημασία, οπότε διασκέδαζες ακινδύνως. Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι, ενδιαμέσως των βουλευτικών και της εκλογής αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε ένα καλοκαίρι καταστροφών, το μέγεθος και τη συχνότητα των οποίων δεν είχαμε ξαναδεί, τότε μπορούμε ασφαλώς να πούμε ότι από την άνοιξη μέχρι τώρα έχουμε ζήσει μεγάλες συγκινήσεις και αναστατώσεις.

Επομένως, τι να μας πούνε οι δημοτικές εκλογές; Πόσο να παρακινήσουν το ενδιαφέρον μας, με τα τόσα άλλα εξωφρενικά που συμβαίνουν; Επιπλέον, με την πολιτική σκηνή στην παρούσα διάταξη, δηλαδή με την αντιπολίτευση απορροφημένη στα δικά της και πολιτικά ανύπαρκτη, τη δε κυβέρνηση ως μοναδική επιλογή, δεν διακυβεύεται τίποτε σε αυτές τις εκλογές, δεδομένου και του τοπικού χαρακτήρα τους. Την απουσία ενδιαφέροντος για τις εκλογές μαρτυρεί και το ότι δεν βλέπουμε να προσελκύουν νέα και ενδιαφέροντα πρόσωπα ως υποψηφίους. Βλέπουμε να ανακυκλώνονται οι ίδιοι αθλητές και καλλιτέχνες, οι ίδιοι «επώνυμοι» που μόνιμα προσφέρονται τα τελευταία 35 χρόνια για αυτή την άχαρη δουλειά. Εν ολίγοις, αυτές είναι οι πιο αδιάφορες δημοτικές εκλογές που θυμάμαι…

ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΕΙΣ

«Οι αμυντικές μας δυνατότητες βασίζονται πρώτιστα στο έμψυχο δυναμικό μας, αυτό αποτελεί τον κύριο πολλαπλασιαστή της ισχύος μας». Αυτή τη μεγάλη αλήθεια μοιράστηκε μαζί μας ο υπουργός Εθνικής Αμυνας Νίκος Δένδιας, εγκαινιάζοντας τις ανακαινισμένες εγκαταστάσεις της αίθουσας διασκεδάσεως, του εστιατορίου και των μαγειρείων της Σχολής Ευελπίδων, όπως διαβάσαμε. Μπορεί η περίσταση να μην ήταν η κατάλληλη για τόσο βαριές αλήθειες, αλλά ο υπουργός έχει δίκιο. Ιδίως δε αφότου χάσαμε τον φίλο μας τον Μπομπ τον Μενέντεζ…