Αν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις τους έχουν δώσει κάποια χαρά, δεν έχουν ακόμα φύγει τα νεύρα της παλαιοαριστερής φράξιας που κλαίει, οδύρεται, γκρινιάζει και επιτίθεται μετά την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το να σεβαστούν τη βάση του κόμματός τους, ούτε που το σκέφτονται: από δημοκρατία… σκίζουν. Ομως αυτό το ξέραμε, δεν το μαθαίνουμε τώρα. Ούτε ότι σεληνιάζονται όποτε κάτι ξεφεύγει από τα όρια της απαρχαιωμένης αντίληψής τους για την πολιτική και, κυρίως, από τη δυνατότητά τους να μονοπωλούν την ιδεολογία. Το ότι πέρασε η μπογιά τους, ότι δοκιμάστηκαν και απέτυχαν ολοκληρωτικά, ότι ο λαός και η ιστορία τους άφησαν πίσω, ούτε το κατάλαβαν, ούτε πρόκειται. Οχι. Αφού δεν είναι εκείνοι τα αφεντικά, η πολιτική εξαφανίστηκε, πάει και τελείωσε. Δεν υπάρχει πια. Υπήρχε μόνον όταν ήταν εκείνοι κυρίαρχοι. Ο Κασσελάκης είναι κενός, ανούσιος, απολιτικός λένε. Μπορεί πράγματι να είναι. Θα το δούμε. Εκείνο όμως που σίγουρα ξέρουμε, είναι πως οι ίδιοι τις σπουδαίες ιδέες τους τις ξεπούλησαν φτηνά για εξουσία στην αγκαλιά του Καμμένου κοκ. Αρα το να εγκαλούν περί ιδεών, ε, παραπάει…

Αφού όμως στην Ελλάδα… τέλειωσε η πολιτική, ας κάνουμε μία σύγκριση. Ας πάμε λίγο πιο πέρα να δούμε τι γίνεται εκεί που… δεν τελείωσε αλλά ζει και βασιλεύει. Γιατί όσο εδώ οι δικοί μας σπουδαίοι ιδεολόγοι της Αριστεράς σκούζουν για τον Κασσελάκη περίπου σαν να φέρνει το τέλος της δημοκρατίας, χωρίς εν τω μεταξύ να έχει κάνει και τίποτα πλην ότι τους πήρε την μπουκιά απ’ το στόμα, στη Γερμανία, κάποιοι άλλοι «καθαροί ιδεολόγοι» καλπάζουν προς την εξουσία. Και εκεί πολλοί είναι αυτοί που θα ήθελαν να είχαν κάποιον Κασσελάκη, αντί για τον εφιάλτη που φέρνει η ίδια η πολιτική με ταχύτητα αστραπής μπροστά στην πόρτα τους – και τη δική μας.

Ο λόγος φυσικά για την ακροδεξιά AfD, το κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία», με το οποίο από πολύ καιρό έχει από τελείως ανύποπτο χρόνο ασχοληθεί αυτή η στήλη, όταν ουδείς της έδινε σημασία. Τώρα, της δίνουν. Καθώς όχι απλώς έχει εγκατασταθεί στη δεύτερη θέση σε ομοσπονδιακό επίπεδο, αλλά, ακόμα χειρότερα, η δύναμή της αυξάνεται ημέρα με την ημέρα. Η πορεία της είναι περίπου φρενήρης. Το πάλαι ποτέ ασήμαντο κόμμα που ουδείς το λάμβανε σοβαρά υπόψη όταν έπρεπε και είχε νόημα, πλέον εξελίσσεται σε περίπου βέβαιο επόμενο συγκυβερνήτη της Γερμανίας. Και, ως εκ τούτου, της Ευρώπης. (Και αυτό δεν είναι το μόνο μαύρο νέο από τη δήθεν «ατμομηχανή» της Ευρώπης – το «δήθεν» δεν αφορά στο «ατμομηχανή», που παραμένει τέτοια παρά την όποια ύφεση, αλλά στο «Ευρώπης». Γιατί η Γερμανία ασφαλώς είναι «ατμομηχανή», αλλά αποκλειστικά και μόνον του εαυτού της. Αν υποτεθεί ότι η υπόλοιπη Ευρώπη έχει κάποιον ρόλο σε αυτή τη μεταφορά που χρησιμοποιείται τόσο άκριτα, είναι εκείνος του… κάρβουνου).

Το άλλο λοιπόν εντυπωσιακό στοιχείο πρόσφατων δημοκοπικών ευρημάτων είναι ότι το 7% του γερμανικού λαού δεν θέλει απλώς μία ακροδεξιά AfD στην κυβέρνηση. Αυτό του φαίνεται λίγο και ανεπαρκές. Θέλει μία ανοικτή δικτατορία, όπως κατέδειξε νέα έρευνα του πανεπιστημίου του Μπίλεφελντ, η οποία μάλιστα έγινε για λογαριασμό του think tank του SPD, δηλαδή των σοσιαλδημοκρατών. Το νούμερο είναι παρανοϊκά υψηλό και θα έπρεπε να σκορπά ρίγη ανησυχίας όχι μόνον εντός της Γερμανίας αλλά παντού στην Ευρώπη.

Με αυτό το τρομακτικό δεδομένο και με την AfD δεύτερη δύναμη ήδη με 21% πίσω από την CDU και τους βαυαρούς εταίρους της που συγκεντρώνουν 26%, η Γερμανία έχει εισέλθει σε σκοτεινή τροχιά. Αλλά τους δικούς μας αρχαιοαριστερούς, που ως κυβέρνηση έπαιρναν εντολές απευθείας από τη Γερμανία, στην οποία άλλωστε και ομνύουν, τους καίει ο Κασσελάκης. Είπαμε: τους πήρε την μπουκιά  απ’ το στόμα. Οπότε…