Είδαμε μία Πέμπτη γεμάτη επιτυχίες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Εκείνη της πρώτης αγωνιστικής των ομίλων των ευρωπαϊκών διοργανώσεων, με τους συλλόγους μας να φέρνουν τρεις νίκες. Χαμογελάσαμε, το ευχαριστηθήκαμε, χαρήκαμε, είδαμε βαθμούς για την Ελλάδα και προοπτική για κάτι καλύτερο στο Ranking. Και ανυπομονούσαμε για τις επόμενες Πέμπτες. Ηρθε η αμέσως επόμενη που δεν είχε Ευρώπη, αλλά πρωτάθλημα και επιστρέψαμε στην… κανονικότητά μας. Και στην τοξικότητά μας. Λάθη στην Τρίπολη, λάθη στη Νέα Φιλαδέλφεια, φωνές, γραμμές, VAR, παράπονα. Τα πάντα.

Και γυρίσαμε στις Κυριακές. Αλλά τούτη τη φορά είδαμε αυτή την ένταση να έρχεται από έναν προπονητή, δίχως να υπάρχει κάποιος φανερός λόγος. Γιατί είναι αλήθεια πως ο Ραζβάν Λουτσέσκου σήκωσε σκόνη χωρίς να υπάρχει κάτι ξεκάθαρο. Ισως ήταν εκνευρισμένος από άλλα αποτελέσματα, από άλλες αποφάσεις, από προηγούμενα παιχνίδια. Του δίνει αυτό το δικαίωμα να μιλάει για ένα παιχνίδι που δεν έχει συμβεί κάτι; Σαφώς και όχι. Ιδιαίτερα με τον τρόπο που το έκανε. Ο Λουτσέσκου διαμαρτυρήθηκε τόσο έντονα για ένα ματς στο οποίο δεν ξεκαθάρισε ποτέ τι ζητάει. Και στο οποίο δεν υπήρξε κάτι το πολύ αξιομνημόνευτο που να υποψιάζεσαι ότι μπορεί να έκρινε τον αγώνα.

Κάποιες κάρτες που ποτέ κανείς δεν κατάλαβε, ένα γκολ που ήταν έγκυρο αλλά το έβγαλε άκυρο και μια επίθεση απέναντι σε όλους και σε όλα. Του φταίει το ελληνικό ποδόσφαιρο, έκανε λόγο για ντροπή και τα έβαλε με τον Παναθηναϊκό. Αύριο θα τα βάλει με άλλη ομάδα, μεθαύριο με μια επόμενη. Είναι δικαίωμα του καθενός να φωνάζει και να λέει αυτό που πιστεύει. Αλλά όταν επηρεάζεις την κοινή γνώμη και το κάνεις για πράγματα που δεν έχουν συμβεί, οφείλεις να είσαι προσεκτικός και να συμπεριφέρεσαι με τη σοβαρότητα που απαιτούν οι στιγμές.