Εχω έναν φίλο, το γραφείο του οποίου βλέπει κατευθείαν την Ακρόπολη. Το παράθυρό του είναι μεγάλο, για να μην πω τεράστιο, και βρίσκεται σε τέτοιο ύψος ώστε το δωμάτιο να γεμίζει από τη θέα του Παρθενώνα. Κάθε φορά που με προσκαλεί για κουβέντα, προσπαθώ να μην αφαιρούμαι από τη μοναδική θέα. Είναι σχεδόν σαν ζωντανή παρουσία ο Παρθενώνας εκεί μέσα, σαν ένα τρίτο πρόσωπο που παρακολουθεί από το παράθυρο. Οπότε, εις αναγνώριση της σιωπηλής παρουσίας του, οι συζητήσεις μας τελειώνουν πάντα με το ίδιο αστείο. Δείχνω στον οικοδεσπότη μου τον Παρθενώνα και πιάνω την γκρίνια: «Τι ντροπή! Διακόσια χρόνια και ακόμη δεν έχουμε αποφασίσει τι θα κάνουμε με εκείνο το γκρεμίδι…»

Εμείς το λέμε για πλάκα, υπάρχει όμως και ένα ψήγμα αλήθειας στο αστείο, διότι η διαχείριση της ιστορικής κληρονομιάς είναι ένα από τα προβλήματά μας, δεδομένου μάλιστα και του μεγέθους της κληρονομιάς αυτής. Πόσο παρελθόν μπορείς να συντηρήσεις για το μέλλον; Για εμάς είναι ζήτημα ιδιαιτέρως σημαντικό, καθώς η κληρονομιά της αρχαιότητας είναι στοιχείο της εθνικής ταυτότητάς μας. Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι σχετικοί θεσμοί (αρχαιολογική υπηρεσία, αρχαιολογικές σπουδές κ.λπ.) είναι από τους παλαιότερους του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Παρ’ όλ’ αυτά, επειδή είμαστε νεόπλουτοι (ελέω καπιταλισμού), λατρεύουμε τα καινούργια πράγματα, ιδίως όταν επιδεικνύουν την τάξη στην οποία καταφέραμε να ανήκουμε. Επειδή όμως είμαστε και κακομαθημένοι (ελέω σοσιαλισμού) δεν μας ενδιαφέρει η συντήρησή τους, η προσοχή μας στρέφεται αμέσως στο επόμενο απόκτημα. Ετσι έγινε με το περίφημο στέγαστρο του Καλατράβα. Σας κάνει εντύπωση; Δεν θα έπρεπε. Εδώ ξοδέψαμε απίθανα ποσά για μόνιμες εγκαταστάσεις, παρότι δεν είχαμε ιδέα τι θα τις κάνουμε μετά, με αποτέλεσμα να τις αφήσουμε να ρημάζουν και να λεηλατούνται από τη γνωστή «ευαίσθητη κοινωνική ομάδα». Μπροστά στο γενικό κιμπαριλίκι των Ολυμπιακών του 2004, λοιπόν, το πρόβλημα με το στέγαστρο είναι μόνο μια λεπτομέρεια. Αγανακτούμε και φρίττουμε επειδή μόλις είδαμε ένα δέντρο. Φαντάσου αν βλέπαμε ολόκληρο το δάσος πώς θα κάναμε. Ισως, λοιπόν, είναι καλύτερα που δεν το βλέπουμε και μένουμε στο στέγαστρο.

Υπό το πρίσμα αυτών των σκέψεων, διαβάζω το θέμα στο χθεσινό φύλλο των «ΝΕΩΝ» για τα 20.000 διατηρητέα, που κινδυνεύουν να καταρρεύσουν, εξαιτίας της εγκατάλειψης. Και λοιπόν; Ας τα αφήσουμε να καταρρεύσουν – να προσέξουμε μόνο να μην υπάρξουν θύματα. Αφού η «προστασία» που παρέχει το κράτος στα διατηρητέα καθιστά ασύμφορη τη συντήρηση και την εκμετάλλευσή τους, ας πέσουν. Καλύτερα για όλους! Για τους ιδιοκτήτες των ακινήτων, που θα μπορούν να εκμεταλλευτούν το οικόπεδο, για τους περιοίκους, που θα γλιτώσουν από τα σκουπίδια και τη βρώμα, ακόμη και για το κράτος θα είναι καλύτερα, γιατί θα απαλλαγεί από ένα περιττό φορτίο. Να πέσουν, να ησυχάσουμε. Στο κάτω κάτω, αν για κάτι φημιζόμαστε ανά την υφήλιο είναι για την παραγωγή ενδόξων ερειπίων. Ο Παρθενώνας δεν είναι τυχαία το σήμα κατατεθέν της χώρας…

ΠΑΣΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟ

Η πρώτη επικοινωνιακή επιχείρηση του νεοεκλεγέντος προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η επίσκεψή του στο σχολείο ειδικής αγωγής για ΑμεΑ στην Καλλιθέα. Η ιδέα ήταν ωραία, αλλά στην εφαρμογή ο πρόεδρος τα έκανε μαντάρα. Κατ’ αρχάς, η περιττή επίδειξη σωματικής ρώμης κατά την είσοδο· έπειτα, η εξαφάνιση από το κάδρο της υφυπουργού Δόμνας Μιχαηλίδου, που βρισκόταν εκεί εκ του θεσμικού ρόλου της· τέλος, η ασύλληπτη επιπολαιότητα της υπόσχεσης ότι, σε μία εβδομάδα, θα έχει βρει εκείνος νέο κτίριο για τις ανάγκες του σχολείου. Το χειρότερο, δε, ήταν εκείνο που αποκαλύφθηκε, αφού ο νέος πρόεδρος είχε τελειώσει την επεισοδιακή επίσκεψή του στο σχολείο: ότι το σχολείο με τους ανεπαρκείς χώρους είχε ιδρυθεί επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Οχι μόνο, δηλαδή, η εκτέλεσή του ήταν ατυχέστατη, αλλά και ολόκληρο το σχέδιο της επιχείρησης ήταν εξαρχής λάθος.

Με πρόσφατες αυτές τις εικόνες στη μνήμη του κόσμου, ο Πρωθυπουργός εγκαινίασε χθες ένα σύγχρονο Κέντρο Φροντίδας για ΑμεΑ στο Ελληνικό. Πρόκειται για ένα ολόκληρο κτιριακό συγκρότημα, νεόδμητο και υποδειγματικό, από τη θέα του οποίου η σύγκριση προκύπτει μόνη της, χωρίς να χρειάζεται καν να υπαινιχθεί ο Μητσοτάκης το όνομα του ΣΥΡΙΖΑ ή του προέδρου του. Αυτά συμβαίνουν, όμως, όταν δίνεις πάσα στον αντίπαλο! Και, με την επίσκεψή του στην Καλλιθέα, αυτό ακριβώς έκανε ο πρόεδρος Στέφανος…