Οχιά διμούτσουνη

Ακριβώς, η δημοσιότητα. Αναρωτιέται κανείς ότι από τη στιγμή που οποιοσδήποτε μπορεί να την αποκτήσει – τη δημοσιότητα – μιλώντας ή επιχειρώντας μια πράξη φαινομενικά ή πραγματικά τολμηρή και ρηξικέλευθη,  πώς συμβαίνει ακόμη εκατομμύρια άνθρωποι να εκστασιάζονται ή να χάσκουν με οτιδήποτε συμβαίνει να γίνεται πολύ, λίγο ή πάρα πολύ γνωστό. Με τόση δημοσιότητα για πρόσωπα και για πράγματα που μας τροφοδοτεί εδώ και δεκαετίες η τηλεόραση – και όχι μόνον πλέον αυτή – θα έπρεπε κανονικά να συνιστά ένα στοιχείο που όχι μόνον έχει εξαντληθεί, αλλά και προκαλεί αφόρητη πλήξη. Δεν ισχυριζόμαστε πως θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό γιατί η δημοσιότητα αποκρύπτει την πραγματική ουσία των προσώπων και των πραγμάτων – αυτά είναι ψιλά γράμματα – αλλά από μια στοιχειώδη πρόνοια γιατί η τόση λατρεία της δημοσιότητας χωρίς να το αντιλαμβάνεσαι σε μεταβάλλει σε άτομο χειραγωγούμενο, με την κρίση σου να απαλείφεται εντελώς και να προσφέρεσαι βορά επιλέγοντας οικειοθελώς για τον εαυτό σου τον ρόλο του θύματος σε οτιδήποτε οργανώνεται για να γίνει πολύ γνωστό.