Εφτασε λοιπόν η μέρα που ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επισκέπτεται την Κύπρο. Εν μέρει για να διορθώσει στην πράξη τη δήλωσή του για τη Βόρεια Κύπρο, που η ελληνική και η ελληνοκυπριακή πλευρά την αποκαλούν ψευδοκράτος, εν μέρει για να στείλει το μήνυμά του (ή έστω το μήνυμα της ηγεσίας του κόμματος που, μετά την εκλογή του, υπενθυμίζω, στηρίζεται στον Πολάκη, στον Παππά και στον ναύαρχο Αποστολάκη) στα θέματα εξωτερικής πολιτικής που στην Ελλάδα συνηθίζουμε να τα αποκαλούμε εθνικά.

Υπάρχει μια αίσθηση ότι ο νέος αρχηγός, μολονότι στηρίζεται κυρίως στην επικοινωνία, δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά. Ηδη έχει χρεωθεί την αποτυχημένη επίσκεψη στην Καλλιθέα, όχι τόσο λόγω της συμπεριφοράς του στη Δόμνα Μιχαηλίδου όσο λόγω μιας υπόσχεσης που έδωσε για εξεύρεση καλύτερης αίθουσας την οποία δεν μπορεί να κρατήσει. Και την επίσης αμφισβητούμενη επίσκεψη στον Βόλο, όπου φτυάρισε λάσπη σε σπίτι συγγενούς ενός τοπικού βουλευτή. Επικοινωνιακά, ούτε στην Κύπρο πήγε καλά: η αμηχανία του κατά την κατάθεση στεφανιού στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας παρήγαγε μια ακόμα αρνητική εικόνα.

Ο νέος αρχηγός έχει την ευκαιρία, σε αυτή την επίσκεψη, να δώσει το στίγμα της πολιτικής του στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Ως φαίνεται, πάει περίπατο η διεθνιστική εξωστρέφεια στην οποία μας είχαν συνηθίσει η ριζοσπαστική Αριστερά και ο προκάτοχός του (ό,τι οδήγησε τον Αλέξη Τσίπρα να προχωρήσει στη ριψοκίνδυνη Συμφωνία των Πρεσπών).

Ο πρόεδρος Κασσελάκης, παρότι αγχωμένος, φαίνεται ότι θα υπηρετήσει μια πιο εθνοκεντρική ή, αν θέλετε, πιο κλισέ, πιο (πατριωτικό) ΠΑΣΟΚ εξωτερική πολιτική. Στα ελληνοτουρκικά, είναι υπέρ του διαλόγο, σημειώνοντας ωστόσο πως αυτό που χρειαζόμαστε είναι όχι μονομερείς ενέργειες αλλά μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Στο Κυπριακό, εξέφρασε τη στήριξή του στην πρωτοβουλία Χριστοδουλίδη για τη λύση του Κυπριακού με τον ορισμό διαμεσολαβητή του ΟΗΕ (κάτι που πρακτικά δεν σημαίνει τίποτα) και ζήτησε την παρέμβαση της ΕΕ και να αρχίσουν ξανά διαπραγματεύσεις από εκεί που σταμάτησαν στο Κραν Μοντανά.

Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά ισοδύναμα με τίποτα. Προφανώς αγνοεί λεπτομέρειες, γι’ αυτό απέφυγε να απαντήσει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Αν όμως θέλει όντως να παίξει ρόλο, οφείλει να ξέρει κάποια πράγματα. Οτι η Ελλάδα κατάφερε, χάρη στην πολιτική της κυβέρνησης Κώστα Σημίτη, να βάλει την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ώστε να λυθεί το Κυπριακό σε ευρωπαϊκό περιβάλλον, κάτι που η Κυπριακή Δημοκρατία απεμπόλησε. Οτι για τις διαπραγματεύσεις στο Κραν Μοντανά, που διακόπηκαν, μεγάλο μέρος της ευθύνης είχε ο υπουργός Εξωτερικών των κυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, Νίκος Κοτζιάς: στο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη για το Κραν Μοντανά αναφέρεται η μαρτυρία του κύπριου υφυπουργού Προεδρίας Κωνσταντίνου Πετρίδη, σύμφωνα με τον οποίο «ο Κοτζιάς συμπεριφερόταν σαν “παλιάτσος σε τσίρκο”» και «έκανε τα πάντα για να διαλύσει τη διάσκεψη». Τώρα, η Τουρκία άλλαξε βιολί, το λεγόμενο ψευδοκράτος άλλαξε ηγεσία και ο κόσμος μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία έγινε πιο περίπλοκος. Κι εμείς μιλάμε για το πρόβλημα σαν να μην κλοτσήσαμε οι ίδιοι τις ευκαιρίες.

Συνελόντι ειπείν, αν θέλει ο Κασσελάκης να καταλάβει το Κυπριακό, και πολλά ακόμα ζητήματα, ας κάτσει να διαβάσει και κάθε φορά ας ρωτάει μερικούς που ξέρουν – όχι μόνο τον ναύαρχο με τη σαλοπέτα. Βλέποντας το στρες με το οποίο χθες αντιμετώπιζε τη δημοσιότητα στην Κύπρο, νιώθω ότι σιγά σιγά καταλαβαίνει πού έμπλεξε.