Στην Αθήνα δεν υπάρχει εκλογικό σασπένς. Η κούρσα είχε νικητή πριν καν ξεκινήσει. Το εκλογικό ερώτημα περιορίζεται στο αν θα υπάρξει δεύτερος γύρος και ποιος θα ακολουθήσει τον Μπακογιάννη, ο οποίος, κατά τις δημοσκοπήσεις, ίσως αποφύγει την ταλαιπωρία της δεύτερης Κυριακής.

Η περίπτωση Μπακογιάννη, λοιπόν, έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Και σίγουρα αποτελεί case study που «τρέχει» πάνω στην Πανεπιστημίου. Η ανάπλαση της Πανεπιστημίου ήταν το βασικό στοίχημα του δημάρχου κατά την τετραετία που ολοκληρώνεται. Και το έχασε. Ενα project που δεν πήγε και τόσο καλά όπως ξέρουμε όλοι. Είχε πισωγυρίσματα, αναθεώρηση σχεδίων, φοίνικες και σκάψιμο. Επικοινωνιακά, λοιπόν, όλη η τετραετία Μπακογιάννη κύλησε στην Πανεπιστημίου. Λες και η πόλη συμπυκνώθηκε ανάμεσα στο Σύνταγμα και στην Ομόνοια.

Η περιπέτεια της Πανεπιστημίου κάλυψε τα πάντα. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, ειδικά τώρα που το αποτέλεσμα της κάλπης είναι γνωστό εκ των προτέρων, η διαχείριση Μπακογιάννη στην Αθήνα έχει να επιδείξει έργα και δράσεις. Στην πόλη έγιναν πολλές παρεμβάσεις, όχι μόνο καλλωπισμού, αλλά και ουσίας, οι περισσότερες σε επίπεδο γειτονιάς. Ανακτήθηκαν ιστορικές υποδομές, όπως ο Λυκαβηττός και η Δημοτική Αγορά Κυψέλης, στην Τεχνόπολη γίνονται σπουδαία πράγματα, έρχεται το μουσείο για τη Μαρία Κάλλας και η βιβλιοθήκη στο Πάρκο Ελευθερίας, παρέχεται παραπάνω από στοιχειώδης υποστήριξη στους ευάλωτους. Ωστόσο η Πανεπιστημίου τα σκέπασε όλα σε επίπεδο επικοινωνίας.

Από την άλλη, βλέπεις ότι ένας δήμαρχος που δέχεται συνέχεια πυρά για την Πανεπιστημίου και επισημαίνεται ειρωνικά για ένα λάθος (όταν μπέρδεψε την Ακαδημία με την «Πολιτεία» του Πλάτωνα) έρχεται και κερδίζει τις εκλογές σχεδόν χωρίς αντίπαλο. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για τρεις λόγους. Πρώτον, επειδή ο μέσος πολίτης είδε ότι κάτι αλλάζει στη γειτονιά του, έστω και αν επρόκειτο για πάρκο τσέπης. Δεύτερον, δεν υπάρχει αντίπαλος με αντίστοιχο εκτόπισμα, κυρίως επικοινωνιακό. Τρίτον, η αμεσότητα του Μπακογιάννη που ξέρει να πουλάει καλά τον εαυτό του όταν βρίσκεται με κόσμο.

Με το ποσοστό που θα πάρει είναι σαν να του χορηγείται λευκή επιταγή από τους δημότες. Και η δεύτερη τετραετία είναι πάντα πιο δύσκολη. Γιατί μαζί με τις δικαιολογίες τελειώνουν και οι ευκαιρίες