Σήμερα στη Γρανάδα οι ηγέτες της Ενωσης θα συζητήσουν άτυπα για τη διεύρυνση και την ανταγωνιστικότητά της. Στην ημερήσια διάταξη, όμως, υπάρχει και το Μεταναστευτικό. Η Ελλάδα αναφέρει από χθες ότι δίνει μεγάλη σημασία σ΄ αυτό το κεφάλαιο της ατζέντας. Η δε Ιταλία πανηγυρίζει μια νίκη επί της Γερμανίας. Στο τελευταίο ντιλ που έμενε προτού ανοίξει ο δρόμος για να καταλήξουν επιτέλους τα κράτη – μέλη σε ένα νέο Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Ασυλο, η ιταλική πλευρά επέμενε να μην υπάρχει στο κείμενο η ευνοϊκή για τις ΜΚΟ που διασώζουν μετανάστες στη θάλασσα διατύπωση την οποία ζητούσε το Βερολίνο. Ετσι, για να δώσει το ΟΚ η Ρώμη, αυτή αφαιρέθηκε κι η συμφωνία επετεύχθη την Τετάρτη. Η γερμανίδα υπουργός Εξωτερικών, βέβαια, δηλώνει επίσης νικήτρια, αφού κατά τα λεγόμενά της εξασφαλίστηκαν τα μίνιμουμ ανθρωπιστικά στάνταρ – η πρόσβαση των μεταναστών σε εκπαίδευση και υγειονομική φροντίδα. Διπλωμάτες οι οποίοι μίλησαν ανώνυμα στο Politico λένε ότι οι Γερμανοί ελπίζουν πια στο Ευρωκοινοβούλιο. Παρά τον συμβιβασμό, λοιπόν, η απόσταση που χωρίζει τους εταίρους στην προσέγγιση του Μεταναστευτικού δεν μειώθηκε.

Επίδραση

Οι χώρες της πρώτης γραμμής αιτούνται περισσότερη αλληλεγγύη στη διαχείριση των μεταναστευτικών ροών – και φυσικά αυστηρότερα μέτρα – ενώ άλλες έχουν την άνεση να παρακολουθούν τι συμβαίνει στη Μεσόγειο και τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ από τα ύψη των ευρωπαϊκών αξιών. Ωστόσο, και τα δύο στρατόπεδα αντιμετωπίζουν μια κοινή απειλή: τους λαϊκιστές της Ευρώπης, οι οποίοι – φωνάζοντας στους συντηρητικούς ευρωπαίους πολίτες τις αντιμεταναστευτικές κορώνες που θέλουν να ακούσουν – την κατηγορούν ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Το τελικό Σύμφωνο αναμένεται να εγκριθεί στις αρχές του 2024, μερικούς μήνες πριν απ’ τις ευρωκάλπες, δηλαδή. Για να το πούμε αλλιώς: ο κίνδυνος να επαναληφθεί το σκηνικό της προεκλογικής περιόδου των προηγούμενων ευρωεκλογών – όταν η ρητορική του ΕΛΚ είχε επηρεαστεί από τη διαφαινόμενη άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων – δεν είναι μηδαμινός. Αλλωστε, η επίδραση των εθνικιστών στη διαμόρφωση των πολιτικών ακόμη και των φιλελεύθερων κεντροδεξιών είναι ήδη ορατή. Η ελληνική κυβέρνηση, ας πούμε, απέφυγε να νομιμοποιήσει την εργασία παράνομων μεταναστών που ζουν χρόνια εδώ – χάνοντας ασφαλιστικές εισφορές και αφήνοντας άλυτο το πρόβλημα της έλλειψης εργατικών χεριών στον πρωτογενή τομέα – υπό τον φόβο των τριών κομματιδίων στα δεξιά της.