Προχθές στο γυμναστήριο (πάμε σε διαφορετικό με τον Στέφανο) συνάντησα τον Γεβγένκι Πριγκόζιν. Του έμοιαζε, πάντως, απόλυτα. Τον έδειξα σε ένα φίλο και μου λέει είναι ίδιος, ολόιδιος. Πράγματι: ήτανε καράφλας, με αναιδή, στραβά χείλια, και πρησμένα, έως γουρλωμένα μάτια. Φορούσε κίτρινο μπλουζάκι, κοντό παντελονάκι,  Αdidas με αερόσολα και είχε στραβά, γυμνασμένα πόδια. Να ήταν ο ίδιος, ή κάποιος σωσίας του; Ποτέ δεν ξέρεις με τους Ρώσους – είναι μαθημένοι με τους σωσίες απ’ την εποχή του Στάλιν και βέβαια κανείς δεν γνωρίζει αν ο Πριγκόζιν ζει και αν κάποτε εμφανιστεί πάλι ζωσμένος τα άρματα, ή φορώντας τον μαγειρικό σκούφο και κρατώντας ένα τσεκούρι για τον κιμά.

Εξάλλου το αληθινό και το ψεύτικο στην πολιτική είναι κάτι πολύ σχετικό – πριν από λίγες μέρες είδα μια συγκλονιστική ταινία (The last witness) για τον τελευταίο ουκρανό μάρτυρα που είδε με τα μάτια του το φρικαλέο έγκλημα στο Κατίν, το 1939, και κατόπιν κατέφυγε στην Αγγλία. Οταν οι μυστικές υπηρεσίες των Εγγλέζων έμαθαν πως είδε, ως αυτόπτης, την εν ψυχρώ δολοφονία 15.000 πολωνών αξιωματικών αιχμαλώτων από τους Σοβιετικούς και το θάψιμό τους στο δάσος του Κατίν, καταρχήν τον απομόνωσαν και μετά τον σκότωσαν. Οι Εγγλέζοι απέκρυψαν επί δεκαετίες και κυνικά εκείνη τη μαζική δολοφονία απ’ την κοινή γνώμη για να μη στεναχωρηθούν οι φίλοι τους, τότε, οι Σοβιετικοί. Το έγκλημα επαληθεύτηκε αργότερα κι επίσημα απ’ το Γκορμπατσόφ, ο οποίος έδειξε και τις πρωτότυπες, σχετικές διαταγές του Στάλιν και του Μπέρια για τη μαζική δολοφονία των 15.000 νεαρών αξιωματικών και διανοουμένων, την εξάλειψη του ανθού της Πολωνίας, με στόχο η χώρα αυτή να μην ξανασηκώσει ποτέ κεφάλι.

Συνέβη αυτή η αδιανόητη απόκρυψη; Και όμως, ναι, και με αγγλική ευγένεια, επί δεκαετίες. Αρα ο φαφλατάς και αλαζών Πριγκόζιν που θα ανέτρεπε με τη μία τον υπουργό Αμυνας της Ρωσίας και τον ίδιο τον Πούτιν, πέθανε ή ζει; Δύσκολο να βγάλεις άκρη. Μάλλον φαίνεται πως τον έχουν φυτέψει κανονικά, αλλά και ποτέ δεν ξέρεις – τώρα έχουμε εδώ τον Κασσελάκη που θέλει κι αυτός με τη μία, κάνοντας σαλτανάτια, κατακόρυφες αναστροφές και έλξεις στο μονόζυγο, να ανατρέψει τον Μητσοτάκη. Βέβαια εμείς, εδώ, ευτυχώς έχουμε δημοκρατία και δεν προσφεύγει κανείς στις μεθόδους α λα Καγκεμπέ. Εξάλλου δεν χρειάζονται. Ιδίως στην Αριστερά όπου υπήρχαν σχετικές παραδόσεις εξάλειψης στα παλιότερα χρόνια, τώρα δεν ισχύουν διότι ζει κι αυτή μέσα σε δημοκρατικό πολίτευμα και οι διασπάσεις και οι αλλαγές των επικεφαλής στο κόμμα γίνονται ήρεμα κι αναίμακτα – αν εξαιρέσεις, βέβαια, τους στιγματισμούς, τις συκοφαντίες, τα φονικά χαρακτήρων, την πρακτορολογία, τις φράξιες και τα γνωστά, παλιά σύνδρομα του χώρου.

Εξάλλου, το πιο σύνηθες εδώ σ’ εμάς, είναι να τρώει κανείς μόνος του το κεφάλι του. Απ’ τη δική του ανικανότητα, ανεπάρκεια και ασχετοσύνη. Θα πεις, τι φταίνε οι μεσσίες που αναδύονται αφού ο σοφός λαός τους ψηφίζει, στηρίζει, που λέμε, τη διαφορετικότητα, οπότε κάθε τόσο εμφανίζονται νέοι Τσόρτσιλ σε στυλ Λεβέντη, Καμμένου, και άλλων μεγάλων ηγετών, που κι εκείνοι είδαν για λίγο καιρό στον καθρέφτη ή κατ’ όναρ τον εαυτό τους ως Καρλομάγνο, ως Ναπολέοντα, ή τουλάχιστον ως πρωθυπουργό της Ελλάδος; Απλώς τώρα βλέπει το ίδιο μεγαλειώδες όραμα ο εξ Αμερικής ορμώμενος αρχηγέτης. Ως Πριγκόζιν, με ένα ντου, θα καταλάβει κι αυτός τα χειμερινά ανάκτορα.

Συμβαίνει συχνά διότι υπάρχουν άνθρωποι που από πολύ μικροί διώκονται από ιδέες μεγαλείου και αυτοκρατορικά σύνδρομα – δεν το λέω εγώ. Ο ίδιος ο Κασσελάκης πατήρ δήλωσε πως ο υιός όταν ήταν μικρός είχε μια ταμπέλα έξω από την πόρτα του δωματίου του που έγραφε «Χτυπάτε την πόρτα του πρωθυπουργού». Αλλοι ήθελαν να γίνουνε αστροναύτες, άλλοι ουρολόγοι, άλλοι τερματοφύλακες, άλλοι ηχολήπτες αλλά ο Στέφανος ήθελε να γίνει από μικρός πρωθυπουργός. Σαν αυτό να είναι κάποιο επάγγελμα που το σπουδάζεις, παίρνεις πτυχίο και αμέσως μετά γίνεται η ανάρρηση στον θρόνο. Τότε πώς έγινε πρωθυπουργός ο Αλέξης που σπούδασε κατά κάποιον τρόπο μηχανικός – εντάξει κι ο άλλος ήτανε βουλκανιζατέρ και τον κάνανε διευθυντή σε νοσοκομείο. Ολα μπορούν να συμβούν και να δούμε τον Πριγκόζιν φαντάρο (όπως την Αλίκη στο Ναυτικό), διότι απ’ τη στιγμή που υπάρχουν ψηφοφόροι με τόσο πρωτότυπη σκέψη, μπορεί κι ο Χαϊκάλης, τη μια μέρα να υποδύεται τον υπουργό στο σανίδι του θεάτρου, και την επόμενη μέρα να είναι μασίφ υπουργός στην πραγματικότητα. Τέχνη, εικόνα, λάιφ στάιλ, αθλητισμός και πολιτική συγχέονται σε αυτό τον τόπο, οπότε οι δυνατότητες αυτοκαταστροφής είναι σχεδόν άπειρες. Live your dream in Greece.

Κάπως έτσι χάσανε το μισό κοπάδι και οι πατριώτες του ΣΥΡΙΖΑ, κι όχι βέβαια, απ’ τη θεομηνία. Γίνανε από δυο κάσες εργαλεία. (Εξού και τ’ όνομα;). Αλλά αυτά είναι παροδικά, και όλα μπορούν να αλλάξουν. Ο Πριγκόζιν να εμφανιστεί πάλι στο γυμναστήριο, ολοζώντανος, πραγματικός ή σωσίας, και να ξεκινήσει μια νέα πορεία προς τη Μόσχα. Δεν χρειάζεται εξάλλου να είναι καν πραγματικός, αλλά κάποιος που τον υποδύεται. Διότι, αφού ο καθένας (με το μυαλό του) μπορεί να γίνει πρωθυπουργός γιατί να μη γίνει κι ο καθείς Πριγκόζιν;