Στην κλασική πραγματεία του Το ιερό και το βέβηλο (1957), ο ρουμάνος θρησκειολόγος Μιρτσέα Ελιάντε διατύπωσε τον ισχυρισμό ότι πίσω από όλα τα επιμέρους θρησκευτικά φαινόμενα υφίσταται μια οικουμενική πνευματική βάση. Συγκεκριμένα, κάθε θρησκευτικότητα προϋποθέτει μια διάκριση: είναι η διάκριση ανάμεσα σε αυτό που είναι «ιερό» και εκείνο που είναι «βέβηλο», με το πρώτο να αποτελεί την αληθινή πραγματικότητα, ενώ το δεύτερο να είναι απλό απείκασμα. Η λαχτάρα του ανθρώπου να βρει το ιερό και να είναι κοντά του οφειλόταν στη λαχτάρα του να είναι κοντά στην πηγή της αληθινής ζωής. Κάθε εμφάνιση του ιερού κάπου ονομάζεται «ιεροφάνεια». Εδώ έγκειται η ριζοσπαστική συνεισφορά του χριστιανισμού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή