Εκλειψη ή αυτοεξάλειψη;

Με την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από τη συναισθηματική έκρηξη στα social media, πολλαπλασιάστηκαν και τα ενδιαφέροντα, ερμηνευτικά κείμενα. Εχει λοιπόν κι ένα καλό η κρίση. Διευρύνει και κωδικοποιεί μια σκηνή συγγραφέων – ερμηνευτών. Τα κείμενα μπορεί να ενοχοποιούν τον επεκτεινόμενο αρχηγισμό και την υποχώρηση των αριστερών χαρακτηριστικών (που κατά τη γνώμη των συγγραφέων, συντελέστηκε σταδιακά με τη μνημονιακή υποχώρηση του θέρους του 2015), μπορούν να διαπερνούν τον λενινισμό, τον Μπερνστάιν και τη Ρόζα Λούξεμπουργκ (ως καταγωγή των ενδοαριστερών αντιθέσεων), να εξελίσσονται προς τα 37 δισ. του αποθέματος που έμειναν αναξιοποίητα εκλογικά και να καταλήγουν στις εσωκομματικές ομάδες (τη φωτογράφιση ομάδων και ομαδαρχών που, κατά τη γνώμη των κριτικών, παρέλυσαν τον ΣΥΡΙΖΑ). Η πιο λυρική από τις αφηγήσεις όμως είναι του αντίπαλου και επεξεργασμένου ιδεολογικά δεξιού κ. Βορίδη, που είπε ότι δεν μπορούσε να φανταστεί «καλύτερο τέλος για τον ΣΥΡΙΖΑ από τον κ. Κασσελάκη». Ολοκλήρωσε έτσι τον ισχυρισμό του για τη δομικά ελαττωματική φύση της Αριστεράς και άρα τον ισχυρό λόγο έκλειψής της (ή εξάλειψης σε μια πιο εμφυλιοπολεμική βερσιόν).