Μου έκανε βαθιά εντύπωση πόση κουβέντα προκάλεσε προ ημερών το πρωτοσέλιδο θέμα των «ΝΕΩΝ» για τη δυνατότητα παράτασης της ανθρώπινης ζωής μέχρι τα 120. Αν κρίνω τουλάχιστον από τον κύκλο των δικών μου καθημερινών επαφών, οι περισσότεροι το είδαν με γνήσιο ενδιαφέρον, ως κάτι γενικώς καλό. Εγώ, από την άλλη, το είδα ως σενάριο τρόμου. Εκεί που ο τυπωμένος τίτλος της εφημερίδας έλεγε «πως θα ζούμε έως τα 120 έτη», εγώ διάβαζα «πως θα τελειώσει ο κόσμος». Γιατί αυτό ήταν για μένα το θέμα. Αν η ζωή μέχρι τα 100 γίνει κάτι εξίσου  συχνό με τη ζωή μέχρι τα 80, όπως περίπου είμαστε σήμερα, τότε ξέρω πως θα τελειώσει ο κόσμος.

Δεν θέλω να μοιραστώ μαζί σας τις εικόνες της φαντασίας μου, γιατί είναι αποτρόπαιες. Μπορώ όμως να σας θυμίσω τον αρχαίο μύθο του Τιθωνού, τον οποίον ήρασθη και ήρπασεν η Ηώς διά την ωραιότητά του, για να το πω στην καθαρεύουσα των παλιών εγκυκλοπαιδειών. Γι’ αυτή την ωραιότητα, που λέτε, η Ηώς του εξασφάλισε αιώνια ζωή, ξέχασε όμως να ζητήσει και αιώνια νεότητα. Ετσι, ο Τιθωνός γέρασε και ζάρωσε και σταφίδιασε και έγινε ένα σίχαμα, μέχρι που οι Θεοί τον λυπήθηκαν (ή τον σιχάθηκαν, πολύ συχνά είναι το ίδιο) και τον μεταμόρφωσαν σε τέττιγα, κοινώς τζιτζίκι. Αποδίδω τον μύθο του ωραίου Τιθωνού με πεζότητα, που ίσως ενοχλεί και λυπάμαι γι’ αυτό.  Παραπέμπω όμως, όσους εν πάση περιπτώσει θέλουν περισσότερη ευαισθησία στη μεταχείριση ενός τόσο λεπτού θέματος, στο ομώνυμο ποίημα (Tithonus) του Αλφρεντ Τέννυσον.

Το μόνο παρήγορο που βρίσκω, στη δυστοπία ενός μέλλοντος που θα το κατοικούν υπέργηρα ερείπια ανθρώπων, είναι ότι εμείς οι Ελληνες, που έχουμε μυριστεί τη δουλειά τόσους αιώνες εδώ πάνω, ετοιμαζόμαστε να την κάνουμε πρώτοι. Αυτό μας λένε τα ετήσια στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για την κίνηση του πληθυσμού. Το 2022, για μία ακόμη χρονιά, είχαμε τον αριθμό των θανάτων (140.801) σε μέγεθος σχεδόν διπλάσιο των γεννήσεων (76.541). Μέσα σε ένα χρόνο λιγοστέψαμε κατά 60.000 περίπου. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ετοιμαζόμαστε να φεύγουμε πρώτοι, προτού ξεκινήσει η φρίκη. (Ιδού ένα ωραίο θέμα για τον Κόρμακ Μακάρθι, αν ήταν ζωντανός…) Επειδή το σύστριγγλο είναι βέβαιο και η φρίκη του ασύλληπτη, εμείς «στρίβουμε διά του αρραβώνος» – το λέω, επειδή συγχρόνως με τη μείωση του πληθυσμού παρατηρείται και αύξηση των γάμων. Δεν είμαστε τυχαία, νομίζω, ο εξυπνότερος λαός του κόσμου. Σωστά;

ΝΑ ΠΑΕΙ!

Μόλις έγινε γνωστό στους κοινοβουλευτικούς κύκλους του Συμβουλίου της Ευρώπης ότι πρόκειται να σταλεί εκεί ο Αλέξης Τσίπρας, η αριστερή πτέρυγα της κοινοβουλευτικής συνέλευσης του πρότεινε να αναλάβει την προεδρία της. Μολονότι η πρόταση είναι οπωσδήποτε τιμητική (και ο τίτλος του αξιώματος εύηχος), εκείνος επιφυλάχθηκε να απαντήσει. Γιατί; Μία εξήγηση είναι ότι δεν απάντησε αμέσως από σεμνότητα. Για να μη δείξει πόσο θέλει τη θέση. Ομως, σεμνότητα και Τσίπρας είναι έννοιες ασύμβατες.

Οπότε να περάσουμε στην επόμενη ερμηνεία, η οποία θέλει τον απελθόντα πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να επιφυλάχθηκε, επειδή η θέση του προέδρου μιας κοινοβουλευτικής ομάδας (της Αριστεράς έστω…) συνεπάγεται πολλή δουλειά. Ο Τσίπρας, όμως, διάλεξε το Συμβούλιο της Ευρώπης για τα ταξίδια, επειδή το Στρασβούργο είναι ιδεώδες κέντρο για να τριγυρίζεις στην Ευρώπη. Ο brόεδρος, δηλαδή, πηγαίνει έχοντας θέσει στόχους υψηλούς στο πεδίο της τουριστικής διπλωματίας! Κι έρχονται τώρα οι άλλοι, οι πονηροί, να του πασάρουν τη λάντζα της κοινοβουλευτικής ομάδας; Πόσες φορές να το πω πια; Αριστερός είναι ο άνθρωπος, δεν είναι κορόιδο. Αυτός που βλέπετε, εσείς κύριοι, που πάτε να του φορτώσετε τις αγγαρείες, ολόκληρη χώρα κορόιδεψε και τον έκανε πρωθυπουργό της! Τόσο εύκολο νομίζετε είναι να τον διπλαρώσετε;

Υποψιάζομαι, δε, ότι στην πρόσφατη συνάντηση, που είχε στη Βουλή ο τέως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με την Ντόρα Μπακογιάννη, επεδίωξε να μάθει τι είδους καθήκοντα και φόρτο εργασίας συνεπάγεται η θέση. Η γνώμη μου, την οποία απευθύνω ευθέως στον brόεδρο της καρδιάς μας ως παράκληση, είναι να δεχτεί την πρόταση και να αναλάβει επικεφαλής της Αριστεράς. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος, ώστε ούτε εμείς ούτε το κοινό του στο εξωτερικό να στερηθούμε τα μοναδικά αγγλικά του…