Αποφάσεις χρειάζονται. Οσο σκληρές, οδυνηρές ή υπερβολικές κι αν φαίνονται στο πρώτο τους άκουσμα. Γενικώς και ειδικώς. Η έκπληξη όλων με το ΟΑΚΑ μεγάλη. Μαθαίνουμε κάθε μέρα και κάτι άλλο. Μας σοκάρει όσο κι αν τίποτα δεν είναι απίθανο σε αυτή τη ζωή, (και) σε τούτη εδώ τη χώρα. Τι θα γίνει (και) με το Ολυμπιακό Στάδιο; Συντήρηση δεν έγινε ποτέ. Είκοσι χρόνια μετά καταλήγουμε ότι δεν έπρεπε να κατασκευασθεί το σκέπαστρο;  Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται κατόπιν απομακρύνσεως εκ του ταμείου. Είναι σαν τα δάνεια που έπαιρνε πολύ παλιά η Ελλάδα. Πάρε τα λεφτά και τρέχα. Αλλος θα πληρώσει. Είκοσι και τριάντα χρόνια μετά ποιος ζει, ποιος πεθαίνει. Τώρα που δεν παίζει κανείς πια στο γήπεδο τι γίνεται; Θα πέσει το στέγαστρο; Να το ξηλώσουμε; Κι αν το κρατήσουμε πόσο θα μας κοστίζει; Η επιχείρηση θα μπαίνει μέσα. Τα όμορφα… γήπεδα, όμορφα καίγονται. Οσο μένει κλειστό μαραζώνει και η τσέπη πονάει. Ακριβό σπορ. Να βρεθεί άκρη ώστε να γίνει βιώσιμο. Είναι νωρίς να το κάνεις… μνημείο. Κάτι πρέπει να το κάνεις. Οι μελέτες μίλησαν. Το στέγαστρο… δεν. Μετά περνάμε στο ταμείο. Κι αν βρεθούν τα εκατομμύρια για τη συντήρησή του τι θα το κάνεις μετά; Απλά θα πληρώνεις για να το βλέπεις και να λες «έχω Ολυμπιακό Στάδιο;». Φωνές εναντίωσης θα ακουστούν όποια κι αν είναι η απόφαση. Σαράντα χρόνια στάδιο είναι, είκοσι με το στέγαστρο, δεν πέρασαν και αιώνες από τότε. Και πάλι όμως τίποτα δεν είναι αιώνιο. Κι αν είναι από πέτρα και τσιμέντο στέκεται. Το σίδερο είναι αλλιώς. Αστείες μηχανολογικές προσεγγίσεις ενός άσχετου. Ολα όμως είναι μπίζνα. Να το πληρώνω για να ξέρω ότι έχουμε ΟΑΚΑ; Δεν είναι Μουσείο. Ούτε αυτό δεν έγινε. Οι εποχές του «λεφτά υπάρχουν» για τέτοιες καταστάσεις έχουν περάσει. Οι μνήμες πονάνε. Και το μέλλον ζητάει εξηγήσεις. Τα ολυμπιακά ακίνητα δεν μπορούν να μένουν… ακίνητα. Ολα είναι θέμα χρημάτων και αποφάσεων. Η εποχή των συναισθηματισμών έχει περάσει. Αφού βρούμε και καταδικάσουμε όποιους έφταιξαν για την κατάντια όλων όσων χρυσοπληρώσαμε μετά θα πρέπει να βρούμε και τις λύσεις. Αμεσα. Αλλιώς θα λέμε ότι ευτυχώς που δεν θρηνήσαμε θύματα…