«Είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη»

Μέσα σε έναν απομακρυσμένο, παραδοσιακό οικισμό της Ανατολίας, θαμμένο κυριολεκτικά στο χιόνι του χειμώνα, ο Σαμέτ, δάσκαλος καλλιτεχνικών, διανύει τον τέταρτο χρόνο της υποχρεωτικής θητείας του στην επαρχία και ονειρεύεται την πολυπόθητη μετάθεσή του στην Κωνσταντινούπολη. Την ίδια ώρα όμως μια παράξενη σχέση βλέπουμε να υφαίνεται ανάμεσα σε αυτόν και μια από τις μαθήτριές του, στην τσάντα της οποίας θα βρεθεί ένα ερωτικό σημείωμα, που θα φέρει τον Σαμέτ σε δύσκολη θέση. Αλλά αυτό δεν είναι παρά ένα μέρος από την τελευταία, εξαίσια ταινία του τούρκου ποιητή των εικόνων Νούρι Μπίλγκε Τσεϊλάν. Ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα αξέχαστων ταινιών του («Χειμερία νάρκη», «Κάποτε στην Ανατολία», «Τρεις πίθηκοι», «Κλίματα αγάπης»), τα «Ξερά χόρτα» είναι επίσης μια πολυεπίπεδη δημιουργία που προχωρά πολύ βαθύτερα από αυτό που βλέπουμε στην οθόνη. Μέσα από την ταυτότητα του ήρωά του του Σαμέτ ο Τσεϊλάν κατορθώνει να ακτινογραφήσει μια ολόκληρη κοινωνία· αστυνομοκρατία, στρατοκρατία, συντηρητισμός, αυταρχισμός και – κυρίως – μεσαιωνικές αντιλήψεις για τις γυναίκες. Το δεύτερο κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι η Νουράι, μια πανέμορφη και παράλυτη συνάδελφος του Σαμέτ, με τον οποίο θα αναπτύξει μια πολύ ενδιαφέρουσα σχέση.