Πώς θα ήταν σήμερα ο κόσμος αν δεν είχαν γίνει οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου; Σε μια θεωρητική ερώτηση, οι απαντήσεις είναι αυθαίρετες. Δεν θα γνωρίζαμε πάντως, πιθανότατα, αυτή την έκρηξη των ελέγχων στα ταξίδια και των παρακολουθήσεων στην καθημερινή μας ζωή. Και δεν θα είχαν συμβεί οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, που άφησαν πίσω τους κατεστραμμένες χώρες και γέννησαν μια νέα γενιά τρομοκρατών. Οι εξεγέρσεις στις αραβικές χώρες, όμως, θα είχαν γίνει, ενδεχομένως με το ίδιο θλιβερό αποτέλεσμα. Γιατί οι άνθρωποι κάποια στιγμή ξεσηκώνονται για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες τους, όσο «ανώριμους» και «απολίτιστους» κι αν τους θεωρούμε εμείς στη Δύση.

Οι Παλαιστίνιοι ξεσηκώθηκαν επανειλημμένα και ηττήθηκαν. Αποτελεί η 7η Οκτωβρίου, για πολλούς η «11η Σεπτεμβρίου» του Ισραήλ, την εκδίκησή τους, τη δικαίωσή τους, μια νίκη του Δαβίδ επί του Γολιάθ; Δικαιολογείται σήμερα, όχι για την Αμερική αυτή τη φορά αλλά για το Ισραήλ, εκείνο το ανατριχιαστικό «Καλά να πάθουν» ή, έστω, το μελανσονικό «Η βία φέρνει βία»;

Οχι. Πρώτον, επειδή οι εικόνες από το Ισραήλ, με τις άγριες δολοφονίες αμάχων και τη σύλληψη ομήρων, μόνο φρίκη προκαλούν και αποτροπιασμό.

Δεύτερον, επειδή το όραμα των παλαιστινίων (αλλά και ισραηλινών) δημοκρατών για ένα ανεξάρτητο κράτος που θα συνυπάρχει με το Ισραήλ δεν μπορεί να εκπληρωθεί από τη Χαμάς. Η τελευταία θέλει να σβήσει το Ισραήλ από τον χάρτη και να εγκαταστήσει στη θέση του ένα χαλιφάτο – γι’αυτό άλλωστε σαμποτάρει κάθε ειρηνευτική προσπάθεια. Τρέφεται φυσικά από την καταστολή και τους καθημερινούς εξευτελισμούς των Παλαιστινίων. Προκαλεί μια άγρια χαρά στα γκέτο όταν σκοτώνει ή συλλαμβάνει έναν Ισραηλινό – πολύ περισσότερο όταν τα θύματά της ανέρχονται σε εκατοντάδες. Αλλά τυχόν επικράτησή της θα αποτελούσε καταστροφή, πρώτα απ’ όλα για τους Παλαιστίνιους.

Τρίτον, επειδή εκείνοι που θα χάσουν τα περισσότερα από αυτή την έκρηξη βίας θα είναι (είναι ήδη) και πάλι οι Παλαιστίνιοι. Οσοι δεν σκοτωθούν από τους βομβαρδισμούς είτε θα εκτοπιστούν από τα σπίτια τους και δεν θα έχουν πού να πάνε είτε δεν θα μπορούν να βρουν πια ούτε τα στοιχειώδη μέσα για να ζήσουν.

Τέταρτον, επειδή ο επικεφαλής της πιο ακροδεξιάς κυβέρνησης στην ιστορία του Ισραήλ θα βγει, έστω και πρόσκαιρα, ενισχυμένος. Οι διαδηλώσεις θα σταματήσουν, η αμφισβήτησή του θα υποχωρήσει. Μια μέρα βέβαια θα κληθεί να λογοδοτήσει επειδή απέτυχε να αποτρέψει το μακελειό, υπονόμευσε τους θεσμούς, έκοψε τους διαύλους επικοινωνίας με τον στρατό, αλλά και τότε ο διάδοχός του θα είναι πιθανότατα ακόμη πιο ακροδεξιός. Γιατί την κατρακύλα του Ισραήλ σε όλα τα επίπεδα μόνο η δημοκρατία μπορεί να τη σταματήσει, όχι μια τυφλή αιματοχυσία.

Για να παραφράσουμε ένα άλλο, γνωστό αλλά μάταιο, σύνθημα, «είμαστε όλοι Ισραηλινοί». Και είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι.