Κατ’ αρχάς, μια καταστατική δήλωση: στο τρομοκρατικό έγκλημα της Χαμάς, μιας ακραίας ισλαμιστικής μαφίας, κατά του κράτους του Ισραήλ και των αξιών του πολιτισμένου κόσμου δεν χωρούν συμψηφισμοί, υποσημειώσεις, ναι μεν αλλά. Κανένα αίσθημα καμίας δικαιοσύνης δεν δικαιολογεί την κατάργηση του πολιτισμού και την κτηνωδία.

Για το πώς φτάσαμε στη χειρότερη μέρα για το Ισραήλ τον 21ο αιώνα, που αισθάνεται σαν πληγωμένη τίγρη, θα διαβάσετε πολλά σήμερα στην εφημερίδα από βαθύτερους γνώστες του ζητήματος. Το θέμα είναι, μετά τον αποτροπιασμό της παγκόσμιας κοινότητας, τι θα ακολουθήσει – όχι μόνο για το Ισραήλ, καθώς από τις εξελίξεις επηρεάζεται συνολικότερα η ανθρωπότητα: ενδεχόμενος μακρύς πόλεμος μπορεί να έχει σοβαρότερες επιπτώσεις στη Μέση Ανατολή (με πρώτη και σοβαρότερη, την υπονόμευση της χαιρετισθείσας ως ιστορικής προσέγγισης Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας, που πιθανότατα η υπονόμευσή της ήταν ο βασικότερος στόχος καθεστώτων όπως των μουλάδων στο Ιράν) αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, μια που το Ισραήλ προμηθεύεται όπλα και οπλικά συστήματα από τις ΗΠΑ, που σήμερα είναι ο βασικός τροφοδότης σε οπλισμό της Ουκρανίας, στον μακρύ πόλεμο που διεξάγεται εκεί κατά του ρωσικού εισβολέα.

Μπορεί να είναι μακρύς ο πόλεμος εναντίον ενός κρατιδίου-παρία, όπως το κράτος της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας; Ο φόβος της γενικευμένης εμπλοκής είναι κάτι παραπάνω από ορατός, αλλά είναι βέβαιο ότι και το Ισραήλ και ο δυτικός κόσμος θα κάνουν τα πάντα για να μη γενικευτεί η σύρραξη και να κατευθυνθεί στην εξάρθρωση της Χαμάς.

Από σήμερα, η Χαμάς θα βάλει στο ισοζύγιο και τους ομήρους που απήγαγαν οι κατσαπλιάδες της από τα ισραηλινά εδάφη στα οποία εισέβαλαν. Πριν κάνει την επόμενη κίνηση, το Ισραήλ οφείλει να έχει στον νου το ζήτημα αυτών των ανθρώπων. Αναλυτές που γνωρίζουν το ζήτημα υπενθυμίζουν ότι το 2011 ο και σήμερα πρόεδρος της χώρας, Βενιαμίν Νετανιάχου, αντάλλαξε 1.027 παλαιστίνιους κρατουμένους, εκ των οποίων 280 ισοβίτες, με μόνο έναν στρατιώτη, τον Τζιλάντ Σαλίτ. Μπορεί το Ισραήλ να προχωρήσει σε σκληρά, όχι απλώς ανταποδοτικά χτυπήματα, που θα αλλάξουν όσα ισχύουν στην περιοχή δεκαετίες, χωρίς να έχει λύσει το ζήτημα των ομήρων;

Το χτύπημα της Χαμάς δεν παραγκωνίζει αλλά βάζει σε δεύτερη μοίρα τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις του Νετανιάχου να ελέγξει τη Δικαιοσύνη, που οι αναλυτές θεωρούν βασική αιτία ενός εσωτερικού διχασμού που έκανε πιο τρωτή τη χώρα. Η αντιπολίτευση έκανε έκκληση εθνικής ενότητας και δεν είναι απίθανη – κανένας ηγέτης δεν θα ήθελε να επωμιστεί μόνος του σημαντικές αποφάσεις για την ύπαρξη της χώρας του, ούτε ο νυν πρόεδρος του Ισραήλ.

Οι επόμενες ημέρες θα είναι γεμάτες γεγονότα και πολύ αίμα. Ορισμένοι αναλυτές εκτιμούν ότι τα προχθεσινά συμβάντα μπορεί αναλογικά να θυµίζουν τον πόλεµο του 1973, τον πόλεµο του Γιομ Κιπούρ, που οδήγησε σε μακρά ειρήνη με την Αίγυπτο, που ήταν μια από τις επιτιθέμενες χώρες. Αν τα προχθεσινά είναι η αρχή του τέλους της Χαμάς, μένει να δούμε αν η προσπάθεια εξάρθρωσης της απειλής στην Ανατολική Οχθη θα καταστήσει εταίρο την Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική Οχθη, που θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να αποτελέσει έναν αξιόπιστο συνομιλητή για μια βιώσιμη διευθέτηση στη βάση της συνύπαρξης. Αν αυτό κατανοηθεί, μπορεί η σημερινή κρίση να χαράξει νέες προοπτικές. Αν δεν γίνει κατορθωτό, το αβέβαιο τέλος της εμπλοκής με τη Χαμάς θα οδηγήσει τα πράγματα σε μια από τα ίδια.

Η αντοχή των υλικών

Οι εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση οδήγησαν, χθες το βράδυ, σε ακόμα μια νικητήρια παράσταση της ΝΔ. Τα αποτελέσματα στις Περιφέρειες Αττικής και Θεσσαλονίκης, ιδιαίτερα, έκαναν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να χαμογελά, αφού η πολιτική ηγεμονία του παραμένει αδιατάρακτη. Και παρά τις αναγνώσεις, η αδυναμία να εκλεγεί περιφερειάρχης Θεσσαλίας από την πρώτη Κυριακή ο Κωνσταντίνος Αγοραστός είναι, προφανώς, αποτέλεσμα μιας περιρρέουσας δυσαρέσκειας λόγω των πλημμυρών, που ευλόγως την εισπράττει ο πολιτικός υπεύθυνος. Πολύ σωστά το είπε χθες σε ένα κανάλι ο Κωστής Χατζηδάκης: η πραγματικότητα είναι η πιο αυστηρή αντιπολίτευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, όπως έδειξαν τα αποτελέσματα, δεν τρελαίνουν τον κόσμο. Ο Στέφανος Κασσελάκης ζητάει μια νέα μεγάλη προοδευτική παράταξη, που άριστα μπορεί να είναι μια ωραία φαντασίωση – ιδίως όταν οι φυγόκεντρες δυνάμεις εντοπίζονται δυναμικά μέσα στο κόμμα του. Οσο για το ΠΑΣΟΚ, την ίδια στιγμή που ο Νίκος Ανδρουλάκης ορέγεται ψήφους από τον ΣΥΡΙΖΑ που αδυνατεί να ανασυγκροτηθεί, πολλές από τις αντικασσελακικές ψήφους κατευθύνονται στο ΚΚΕ. Ευλόγως. Είναι το κόμμα που χειρίζεται τα περισσότερα κλισέ της αντιπολίτευσης, κυρίως τον αντιδυτικισμό.

Τελικό συμπέρασμα: ο Κυριάκος Μητσοτάκης – και το νόημα της πολιτικής του – παραμένει κυρίαρχος. Τα υλικά του είναι ανθεκτικά. Παραμένει, δηλαδή, κυρίαρχο το πνεύμα της σταθερότητας και του ευρωπαϊκού μεταρρυθμισμού.