Οι Ισραηλινοί μάς ταιριάζουν πολύ ως λαός, ίσως το έχετε παρατηρήσει. Είναι μεσογειακοί τύποι, τους αρέσουν η Ελλάδα και τα ελληνικά πράγματα, από τη μουσική μέχρι την κουζίνα. Προφανώς, νιώθουν άνετα εδώ, αναγνωρίζουν έναν κόσμο παρεμφερή με τον δικό τους, στον οποίο η Δύση συνυπάρχει με την Ανατολή. Γι’ αυτό βλέπετε να επενδύουν στην Ελλάδα (ιδίως στην αγορά των ακινήτων) και να την επισκέπτονται όλο και περισσότεροι για τουρισμό. Μήπως, λοιπόν, τους είχε παρασύρει η Κασσελακιάδα, αναρωτιέμαι. Μήπως απορροφήθηκαν τελείως στη σαπουνόπερα του ΣΥΡΙΖΑ – δεν είναι δύσκολο, ιδίως αν έχεις εντρυφήσει στο ρεπερτόριο του ελληνικού τραγουδιού. Διαφορετικά, πώς να εξηγήσω τον αιφνιδιασμό της Χαμάς και μάλιστα στην 50ή επέτειο του Πολέμου του Γιομ Κιπούρ;

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι εδώ ανοίγεται πεδίον δόξης λαμπρόν για του συνωμοσιολόγους πάσης αποχρώσεως. Θα ακούσουμε δράκους και τέρατα για το πώς ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό, εντούτοις είμαι εξίσου βέβαιος ότι τέτοιο φιάσκο μόνο σε ανθρώπινη μ@λ@κί@ μπορεί να οφείλεται. Ο μεγάλος αριθμός των απωλειών που κατάφεραν οι επιδρομείς και κυρίως η σύλληψη δεκάδων ομήρων είναι δεινό πλήγμα για το Ισραήλ. Καμία συσπείρωση γύρω από την κυβέρνηση και το ζήτημα της εθνικής επιβίωσης δεν αντισταθμίζεται από το πλήγμα στο γόητρο του Ισραήλ, στην τεχνολογική υπεροπλία του και στη στρατιωτική ισχύ του. Ας μη μας κάνει εντύπωση ότι ο Νετανιάχου υπόσχεται την κόλαση. Αυτός ήταν ο στρατηγικός στόχος της Χαμάς και τον πέτυχε. Προκάλεσε τόσο πόνο και τέτοια οργή στην ισραηλινή κοινωνία, ώστε η κλιμάκωση του πολέμου να είναι το μόνο βέβαιο.

Δεν χρειάζεται επίσης να διαφωνήσουμε ως προς τα κίνητρα της Χαμάς. Προκάλεσαν μια αιματοχυσία, στην οποία θυσιάζουν εμφανώς τις ζωές των αμάχων (ισραηλινών και δικών τους, για τη Χαμάς είναι εξίσου αναλώσιμες), προκειμένου η αναζωπύρωση του μίσους να δυναμιτίσει τις προσπάθειες του Ουάσιγκτον για την αποκατάσταση των σχέσεων του Ισραήλ με τη Σαουδική Αραβία. Επιχειρησιακά, κρίνοντας τουλάχιστον με τα όσα είναι γνωστά μέχρι τώρα, αυτό που έκανε η Χαμάς εις βάρος του Ισραήλ ήταν μια μαζικά οργανωμένη επίθεση αυτοκτονίας σε γεωπολιτικό επίπεδο. Δεν αδιαφορεί για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες σε ανθρώπινες ζωές· αντιθέτως, αυτές οι συνέπειες ήταν ο σκοπός της.

Την ίδια ώρα, στην Ουκρανία η αντεπίθεση αιωρείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Οποιος παρακολουθεί την παραγωγή των διαφόρων think-tank (τα περισσότερα έχουν ιστοσελίδες προσβάσιμες σε όλους), διαπιστώνει ότι η κατάσταση που περιγράφεται, τουλάχιστον με στοιχεία μέχρι προ εβδομάδος, ήθελε τους μεν Ουκρανούς να προχωρούν πολύ αργά αλλά σταθερά, τους δε Ρώσους να έχουν άμεση ανάγκη από εφεδρείες, τις οποίες όμως υποτίθεται ότι ετοιμάζουν. Επομένως, η έκβαση της συγκεκριμένης φάσης του πολέμου είναι ακόμη ανοιχτή. Αφήνω εκτός εικόνας την προσέγγιση Κίνας και Ρωσίας (με όρους της Κίνας) που προκαλεί ο πόλεμος και τους κινδύνους που εγκυμονεί για την Ταϊβάν, το Μεταναστευτικό για το οποίο οι Ευρωπαίοι συσκέπτονται, αφού δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και, φυσικά, τον πρόεδρο Κασσελάκη και τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, θέμα στο οποίο είναι στραμμένη η προσοχή της ευρωπαϊκής και της λατινοαμερικανικής Αριστεράς.

Μέσα στη μεγάλη εικόνα, το τρομακτικότερο όλων είναι αυτό που συνέβη στην Ουάσιγκτον, με την καθαίρεση του προέδρου της Βουλής Κέβιν ΜακΚάρθι. Μία δράκα τρελών ακροδεξιών, που το μάτι τους κυριολεκτικά γυαλίζει και η κόρη παίρνει στροφές σαν έλικα, ήταν αρκετή για να ανατρέψει έναν ρεαλιστή από την προεδρία του Κογκρέσου και να προκαλέσει μια πρωτοφανή συνταγματική κρίση στις ΗΠΑ. Αυτό, ενόσω ο Τραμπ σαφώς υπερτερεί των αντιπάλων του στη διεκδίκηση του χρίσματος για τις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2024, ενώ ο καημένος ο Τζο Μπάιντεν προφανώς δεν συναρπάζει τους Αμερικανούς. Με τόσο ζοφερές λοιπόν τις προοπτικές για τη Δύση, υπάρχουν στιγμές που κατανοώ τη ροπή στον αναχωρητισμό, ιδίως μάλιστα στις νέες, ευχάριστες μορφές με τις οποίες διατίθεται στην αγορά. Καταλαβαίνω, θέλω να πω, την απορρόφηση στην Κασσελακιάδα. Παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα στις παρακμάζουσες αυτοκρατορίες, όπως η Δύση σήμερα.