Ο Χάρης Δούκας συναντήθηκε χθες με τον έως την Κυριακή αντίπαλό του, τον ηττημένο Κώστα Ζαχαριάδη του ΣΥΡΙΖΑ, για να ζητήσει τη στήριξή του στον επόμενο γύρο της επόμενης Κυριακής. Ο Ζαχαριάδης έχει μαζί του μια δεξαμενή ψήφων, τις οποίες ο Δούκας δικαιούται να εποφθαλμιά. Βεβαίως, δεν είναι απλώς ψήφοι κατά του πρώτου στον πρώτο γύρο Κώστα Μπακογιάννη. Σε μεγάλο βαθμό είναι ψήφοι συμπαγείς, αντιδεξιές και αντιμητσοτακικές.

Ο Χάρης Δούκας, που επιδιώκει καλό αποτέλεσμα στον δεύτερο γύρο, είναι σώφρων στάση να βαφτίσει τα κουκιά συριζαίων και συμπαθούντων ψήφους για την τοπική αυτοδιοίκηση. Αν όμως θέλει να έχει ελπίδες να κλείσει την ψαλίδα, ο δρόμος είναι η πόλωση – και στην πόλωση, οι ψήφοι που φέρεται να διοχετεύει στην παράταξη Δούκα ο Ζαχαριάδης είναι ψήφοι ρήξης, αντιπαλότητας, ψήφοι που έρχονται από το γνωστό δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί».

Αν ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ υπηρετήσει ένα τέτοιο σχήμα υπάρχει πάντα ο φόβος να μπει στο παιχνίδι όχι ως νηφάλιος αυτοδιοικητικός αλλά ως ένας συριζαϊκός κλώνος. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι τρίτος στην Αθήνα, αλλά ο στόχος που ξεκάθαρα έθεσε ο πρόεδρός του Στέφανος Κασσελάκης το βράδυ των εκλογών, για δημιουργία ενός αντιμητσοτακικού μετώπου, απαιτεί την προσχώρηση σε αυτό το μέτωπο του υποψήφιου που στηρίζει το ΠΑΣΟΚ. Ο Χρήστος Σπίρτζης δίνει προοπτική βάθους σε αυτό το σενάριο, μιλώντας για συγχώνευση ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σε ένα αντιμητσοτακικό κόμμα. Μπορεί ο Νίκος Ανδρουλάκης να προκρίνει ένα αργό ροκάνισμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πολλές φορές η δυναμική ενός συμβάντος προεξοφλεί τις εξελίξεις. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να παίζει τα ρέστα του επιδιώκοντας, έστω μέσω της στήριξης στον υποψήφιο του ΠΑΣΟΚ, να δείξει ότι είναι στο παιχνίδι – κι ότι αφετηρία της νέας στρατηγικής είναι η Αθήνα.

Η στενή συνεργασία ή η συγχώνευση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ δεν είναι ένα τελείως άτοπο σενάριο. Η προοπτική του δυνάμωσε την περίοδο προεδρίας του Νίκου Ανδρουλάκη, ο οποίος επέστρεψε στην αντιδεξιά συνθηματολογία του ανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ, σχεδόν διαγράφοντας τον ρόλο που έπαιξε το κόμμα τη δεκαετία της χρεοκοπίας.

Αλλά το ΠΑΣΟΚ υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, έστω κι αν ο Γιώργος Παπανδρέου το στήριξε με μισή καρδιά, ο ρόλος του ΠΑΣΟΚ για τη σωτηρία της χώρας ήταν καθοριστικός και στην κυβέρνηση Παπαδήμου και στην κυβέρνηση Σαμαρά. Τον ρόλο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας και οι επιτελείς του δεν τον λησμόνησαν ποτέ, γι’ αυτό άλλωστε δυο κορυφαία στελέχη του Κινήματος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Ανδρέας Λοβέρδος, βγήκαν στη σέντρα στην επιχείρηση δικαστικής σκευωρίας με την υπόθεση Novartis. O εκτσογλανισμός, που είχε περιγράψει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ήταν μια συστηματική και σταθερή προσπάθεια πολιτικής και ηθικής εξουθένωσης και του ΠΑΣΟΚ, που πιστώνεται την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και την επιστροφή της πολιτικής ομαλότητας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του ζητώντας σανίδα σωτηρίας στο ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά προσπαθεί να τα παραδώσει στη λήθη. Το ερώτημα, λοιπόν, αφορά όχι μόνο τον Χάρη Δούκα αλλά συνολικά το ΠΑΣΟΚ: είναι διατεθειμένο, και πόσο, να προασπίσει την πρόσφατη ιστορία του; Μπορεί να επιστρέψει στην πολιτική, αυτοπροσδιοριζόμενο, με όραμα και προγράμματα, ως μεταρρυθμιστική δύναμη διακυβέρνησης – και όχι συνωθούμενο σε έναν ρεβανσιστικό συνασπισμό εχθροπάθειας; Θα προχωρήσει αυτόνομο ή θα εξαφανιστεί διά συγχωνεύσεως; Να μην ξεχνάει ότι, στην πολιτική, συχνά, ένα και ένα ίσον ένα.