Ο Παύλος Πολάκης έχει ένα σοβαρό θέμα με τα σκυλιά. Δεν μπορώ να πω αν τα αντιπαθεί ή τα φοβάται, ούτε γνωρίζω φυσικά την αιτία του τραύματος. Πάντως, σιχαίνεται να τον παρομοιάζουν με σκύλο. Πες τον απολίτιστο, αγριάνθρωπο, βάρβαρο, Νεάντερταλ, ο Πολάκης δεν χαμπαριάζει.

Μην τον πεις όμως σκύλο, γιατί τρελαίνεται. Θυμίζω ότι το ευρύτερο κοινό αντελήφθη την ύπαρξη του Πολάκη, όταν, σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις Τύπου ως αναπληρωτής υπουργός, είπε ότι θα έπρεπε να έχει στείλει «τρία μέτρα κάτω από τη γη» έναν δημοσιογράφο. Από αυτές τις κουβέντες μάθαμε ότι υπάρχει το ον Πολάκης, με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αυτό που όμως μάλλον δεν θυμούνται πολλοί είναι ότι η αφορμή, για να εκστομίσει τη συγκεκριμένη απειλή, ήταν ότι ο άλλος τον είχε παρομοιάσει με σκύλο.

Τις προάλλες, ήταν η σειρά του γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου να γίνει το αντικείμενο της χυδαίας επίθεσης του Πολάκη. Το αμάρτημά του; Οτι είχε βάλει το κεφάλι του Πολάκη στο σώμα της Φάρλι, της σκυλίτσας του ζεύγους Στέφανου και Τάιλερ. Αυτό τον πείραξε! Αυτό ήταν η αφορμή, η οποία προφανώς είχε ξεχωριστή βαρύτητα στην κρίση του για να προκαλέσει τέτοια αντίδραση, σε μια εποχή μάλιστα που ο Μέντωρ του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει την αρνητική δημοσιότητα, επειδή αντανακλάται στον προστατευόμενό του. Σας είπα, όμως, έχει σοβαρό πρόβλημα με τα σκυλιά ο Πολάκης.

Εντάξει. Ας το αφήσουμε και αυτό να περάσει. Πριν από το επεισόδιο με τον Δ. Χαντζόπουλο, ο Πολάκης έβριζε τον Γιάννη Πρετεντέρη, αύριο θα βρίσει κάποιον άλλον, μεθαύριο κάποιον τρίτο και πάει λέγοντας. Αυτός είναι ο άνθρωπος, τον συνηθίσαμε (δυστυχώς), δεν μας σοκάρει όπως στην αρχή. Εντούτοις, εγώ σοκάρομαι περισσότερο αυτή τη φορά, διότι διαπιστώνω μια ποιοτική αναβάθμιση στις ad hominem επιθέσεις του Πολάκη, διότι δεν βρίζει τον γελοιογράφο, κάνει κάτι ακόμη χειρότερο: του αρνείται την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν είναι απλώς ότι τον λούζει με διάφορα επίθετα, είναι ότι τον παρουσιάζει ως «κακέκτυπο ανθρώπινου είδους», το οποίο μάλιστα παραδίδει «στη χλεύη των πραγματικών ΑΝΘΡΩΠΩΝ» (δικά του τα κεφαλαία). Υπάρχουν, δηλαδή, οι πραγματικοί άνθρωποι ή, αν προτιμάτε, οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ και τα κακέκτυπα του ανθρώπινου είδους, τα «Untermenschen», όπως έλεγαν στη Γερμανία κατά τη ναζιστική  περίοδο. Αν σας πηγαίνει περισσότερο η λενινιστική ορολογία, τους λέτε «πρώην ανθρώπους». Αλλωστε, οι διαφορές μεταξύ των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και των στρατοπέδων του συστήματος Γκουλάγκ ήταν καθαρά τεχνικές. Ως προς το ουσιώδες της λειτουργίας τους και του σκοπού τους, δεν διέφεραν.

Νομίζω ότι η κλιμάκωση της εχθροπάθειας είναι προφανής: από τις βρισιές εις βάρος του αντιπάλου, ο ιθύνων νους της νέας κατάστασης στον ΣΥΡΙΖΑ περνά στην ευθεία αμφισβήτηση της ανθρώπινης υπόστασης του αντιπάλου. Μεγάλη ανασφάλεια αντιλαμβάνομαι και κατανοώ τους λόγους. Ο νέος πρόεδρος είναι απελπισία· και, ενώ αρχικά ο Παύλος Πολάκης πρόβαλλε ως ο μεγάλος κερδισμένος από την εκλογή Κασσελάκη, ως η «γκρίζα εξοχότης» του παρασκηνίου, τώρα χρεώνεται μια αδιανόητη μουσικοθεατρική φαντασμαγορία. Είναι ο χαμένος αυτής της ιστορίας…

Τέλος εποχής

Αποχαιρετήσαμε μια ολόκληρη εποχή, ξέρετε, με τις εκλογές της περασμένης Κυριακής και τούτο ανεξαρτήτως της έκβασης του δεύτερου γύρου. Ηταν το τέλος της εποχής Πατούλη και του υπέροχου κύκλου του. Ο ίδιος υποχρεώθηκε να αποσύρει την υποψηφιότητά του, εξαιτίας του περίφημου πλέον ζεϊμπέκικου της φωτιάς – που έκαιγε, βέβαια, στα μπατζάκια του. Αχαρη και βεβιασμένη αποχώρηση για έναν σταρ του μεγέθους του: τον πέταξαν έξω – όχι, βέβαια, ότι δεν το άξιζε. Ομως και τα πρόσωπα του στενού περιβάλλοντός του, που έθεσαν υποψηφιότητα στις εκλογές, για να μεταλαμπαδεύσουν τη συνέχεια του πνεύματος Πατούλη, απέτυχαν και αυτά. Ο Χάρης Ρώμας, που είχε κατέβει στο Χαλάνδρι ως ανεξάρτητος, ήρθε τρίτος με περίπου 15%. Ομοίως και η κυρία Μαρίνα Σταυράκη, τέως Πατούλη, η οποία διεκδίκησε τον Δήμο Πεύκης-Λυκόβρυσης.

Τον αποχαιρετώ με σεβασμό και ευγνωμοσύνη για τη βοήθεια που αφειδώς παρείχε όλα αυτά τα χρόνια στη στήλη. Με το ύφος και το στυλ του, ο κ. Πατούλης υπήρξε ένα αληθινό σύμβολο, κάτι που λίγοι στην πολιτική το πετυχαίνουν. Ηταν το σύμβολο της νεοδημοκρατικής γκλαμουριάς, όπως την αντιλαμβάνονταν στις αρχές του αιώνα μας, στη μυθική πλέον Εποχή της Αστακομακαρονάδας…