Τις πύλες της κολάσεως αποφάσισε να ανοίξει το Σάββατο η Χαμάς, στα πενήντα χρόνια από τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ. Το έπραξε με μία επίθεση εναντίον του Ισραήλ που δεν έχει όμοιά της στην ιστορία της πιο πολύπλοκης, αιματηρής και μακροχρόνιας σύγκρουσης στον μεταπολεμικό κόσμο. Το έπραξε δολοφονώντας τεράστιο αριθμό τυχαίων αμάχων ισραηλινών πολιτών, δίνοντας το στίγμα ενός πολέμου στον οποίο δεν υπάρχουν ούτε κανόνες, ούτε όρια, μα ούτε και ορατό τέλος. Και, παράλληλα, αρπάζοντας πλήθος ισραηλινούς ομήρους, για την τύχη των οποίων ήδη γίνονται γνωστές τρομερές πληροφορίες και εκτοξεύοντας χιλιάδες ρουκέτες εναντίον του Ισραήλ υπογραμμίζοντας ότι η τρομοκρατική παλαιστινιακή οργάνωση επιμένει στον αρχικό στόχο που έχει τεθεί ήδη από το 1948: να μην αποδέχεται το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει.

Η Χαμάς δεν είναι μόνη της. Η Χεζμπολάχ, που είναι κράτος εν κράτει στο Λίβανο, αμέσως διαφήμισε την πλήρη στρατιωτική και μη στήριξή της, ενώ έντονα πιθανολογείται η παρουσία του Ιράν που ασφαλώς επίσης στηρίζει αυτόν τον πόλεμο. Το πώς έφτασαν τα πράγματα έως εδώ έχει, όμως, δύο σκέλη: το ένα αφορά στο τι έκανε η Χαμάς με τους συμμάχους της, αλλά το άλλο αφορά στο τι δεν έκανε το Ισραήλ: από το Σάββατο το βράδυ οι πάντες προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν πώς είναι δυνατόν η ισραηλινή αντικατασκοπεία να πιάστηκε τόσο στον ύπνο, όπως και οι δυνάμεις ασφαλείας των συνόρων του Ισραήλ, που οι τρομοκράτες εύκολα εξουδετέρωσαν για να μπουν στη χώρα και να αρχίσουν να περιφέρονται δολοφονώντας αμάχους και σκορπώντας τον τρόμο με τρόπο που οι ισραηλινοί πολίτες, αν και πιο έτοιμοι από τους πολίτες κάθε άλλης χώρας να περιμένουν επιθέσεις, δεν μπορούσαν να διανοηθούν. Η εικόνα αυτής της αποτυχίας συνδέθηκε με την εσωτερική πολιτική σύγκρουση που έχει γενικευθεί στο Ισραήλ εδώ και μεγάλο διάστημα, ειδικά από τη στιγμή που ξέσπασε η διαμάχη για τις αλλαγές στο σύστημα της Δικαιοσύνης. Σύμφωνα με όλες σχεδόν τις εκτιμήσεις, τα γεγονότα αυτά μετεξελίχθηκαν στο ρήγμα ασφαλείας που αξιοποίησαν οι εισβολείς.

Οι επικεφαλής της Χαμάς επαίρονται ότι οι επιθέσεις τους ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιου καλά προετοιμασμένου σχεδιασμού. Προφανώς. Η ισραηλινή πλευρά ξεκαθάρισε αμέσως ότι σε αυτόν τον ύπουλο πόλεμο θα απαντούσε συντριπτικά. Και η αρχή έγινε ήδη. Χαμάς και Χεζμπολάχ όμως αμφισβήτησαν, λόγω της αρχικής τους επιτυχίας, τη δυνατότητά του να το κάνει, ενώ το Ιράν έχει προβλέψει, σε χρόνο προγενέστερο αλλά όχι μακρινό από τις επιθέσεις, ότι το Ισραήλ βρίσκεται στην αντίστροφη μέτρηση προς το τέλος. Μάλλον θα έχουν ήδη αλλάξει γνώμη. Παράλληλα, στην Τουρκία, πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν, ενώ ο Ερντογάν μόνον που δεν… συνεχάρη τη Χαμάς! Οχι απλώς δεν καταδίκασε τους τρομοκράτες, αλλά τους νομιμοποίησε ζητώντας τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους με πρωτεύουσα τα Ιεροσόλυμα!

Εδώ και χρόνια η Χαμάς χρησιμοποιεί άμαχους Παλαιστίνιους ως ανθρώπινες ασπίδες ανάμεσα στους οποίους σκάβει τα τούνελ, κρύβει τον οπλισμό, τις δυνάμεις και τις βάσεις επιθέσεων απ’ όπου εξαπέλυσε και αυτές τις επιθέσεις. Αυτό υπήρξε μέγα όπλο της, καθώς προστάτευε έτσι πολύ αποτελεσματικά τις τρομοκρατικές δυνάμεις, ακόμα και όταν θέσεις τους ήταν γνωστές. Τώρα, αυτά τελείωσαν. Οτι το Ισραήλ πιάστηκε στον ύπνο είναι πραγματικότητα. Ομως το κενό ασφαλείας κράτησε λίγο. Και η Χαμάς είναι ήδη πλέον αντιμέτωπη με το Ισραήλ στην πιο αποφασιστική μορφή του, με ό,τι αυτό σημαίνει για την ίδια μα και για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή που βρίσκεται πια στο σημείο μηδέν. Και, όπως θέλησε, δεν υπάρχουν ούτε όρια, ούτε επιστροφή. Η Χαμάς, εκτός όλων των άλλων, φέρει ακέραιη την ευθύνη και για τους αθώους «αναλώσιμους» Παλαιστινίους που συστηματικά επί χρόνια μετέτρεπε σε ανθρώπινες ασπίδες, αδιαφορώντας πλήρως για τη ζωή τους.