Το 41,35 % που έλαβε ο Κώστας Μπακογιάννης στον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών μάς αποδεικνύει ότι, τελικά, η Αθήνα δεν εξαντλείται στον Μεγάλο Περίπατο. Είναι το θέμα της καθαριότητας, που είναι και το πρωτεύον, ο φωτισμός της πόλης, η κατάσταση των σχολικών κτιρίων και των πεζοδρομίων, οι άδειες για τραπεζάκια έξω. Προφανώς, ο σημερινός δήμαρχος δεν αριστεύει, φαίνεται όμως εκ του αποτελέσματος ότι εκείνοι που ζουν και ψηφίζουν στην Αθήνα τον επιβράβευσαν για τις επιδόσεις του, παρά τα επιμέρους ζητήματα.

Η γκάφα του Μπακογιάννη με τον Μεγάλο Περίπατο ήταν πολύ σοβαρή και ενόχλησε πολύ κόσμο με τη φθήνια της. Ο δήμαρχος πήγε να κερδίσει τον εύκολο εντυπωσιασμό και βρέθηκε με ένα αδιανόητο τερατούργημα, που εξελίχθηκε στο Στάλινγκραντ της Πανεπιστημίου. Λυπάμαι (αφού άλλωστε είχα υποστηρίξει ευθέως την εκλογή του), αλλά έτσι είναι και δεν αλλάζει. Ομως, η Πανεπιστημίου, ο Περίπατος και τα συναφή είναι, ξέρετε, αυτό που οι αντίπαλοι του Μπακογιάννη περιφρονούν ως «βιτρίνα». Εκεί, λοιπόν, απέτυχε ο Μπακογιάννης, στη βιτρίνα! Φαίνεται, όμως, ότι ο κόσμος δεν δίνει όση σημασία νομίζουμε εμείς στη βιτρίνα. Τα άλλα μέτρησαν περισσότερο, γι’ αυτό του έδωσαν ένα ποσοστό μειωμένο κατά μία μονάδα εν σχέσει με εκείνο που έλαβε όταν εξελέγη.

Αυτή η υπόθεση για τον Μπακογιάννη είχε μεγάλο προσωπικό κόστος, διότι, πολύ απλά, τον έκανε ρεζίλι. Για να έχει μέλλον στην πολιτική, έχει ανάγκη να κερδίσει ξανά τις εντυπώσεις, να ανανεώσει την υπόσχεση που έφθειρε με τον Περίπατο. Αυτός είναι και ο σοβαρότερος λόγος, κατά τη γνώμη μου, για να ψηφίσει κάποιος τον Μπακογιάννη την Κυριακή. Επειδή είναι υποχρεωμένος στη δεύτερη θητεία του να είναι καλύτερος. Από την άλλη πλευρά των αντιπάλων του, όμως, το μόνο που βλέπω είναι «ο κοινός τόπος να ηττηθεί ο Μπακογιάννης», όπως το έθεσε χαριτωμένα ο Κώστας Ζαχαριάδης.

Εστω. Να ηττηθεί ο Μπακογιάννης. Για να έρθει τι ακριβώς μετά από αυτόν; Ενας συμπαθέστατος και αξιοπρεπέστατος καθηγητής, ο οποίος υπόσχεται ότι θα ρίξει τη θερμοκρασία κατά πέντε βαθμούς στις γειτονιές με τη δενδροφύτευση και ότι θα μειώσει τη μικροπαραβατικότητα (sic) με προσλήψεις στη Δημοτική Αστυνομία. Επιπροσθέτως, τον στηρίζει ο πάντα χαμογελαστός και πρόσχαρος Κώστας Ζαχαριάδης, ασφαλώς δε και τα κινήματα που συγκροτούν τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα. Κατ’ αρχάς, η δενδροφύτευση πού θα γίνει; Εδώ ένας Στέφανος της Ελλάδας και δεν μπόρεσε να βρει καινούργιο κτίριο για ένα σχολείο ειδικής αγωγής στην Καλλιθέα! Θα βρει τον χώρο ο κ. Δούκας για να φυτέψει 25.000 δέντρα μέσα σε τέσσερα χρόνια; Αν είναι τόσο εύκολο και απλό, γιατί δεν το έκανε κανείς άλλος, αναρωτιέμαι – μάλλον δεν θα έχουν τα προσόντα του κ. Δούκα.

Επειτα η Δημοτική Αστυνομία είναι από μόνη της ένα αστείο. Αν λες κιόλας ότι η μεγαλύτερη παρουσία της θα μειώσει τη μικροπαραβατικότητα (sic), το κάνεις λύσσα! Θυμάμαι τα παιδιά της Δημοτικής Αστυνομίας, την παλιά, καλή εποχή που αριθμούσε τουλάχιστον 1.000 άτομα στην υπηρεσία, την εποχή που τώρα νοσταλγεί ο κ. Δούκας, με πόση σεμνότητα μιλούσαν μεταξύ τους ή κοιτούσαν το κινητό τους, πως είχαν πάντα το γείσο του κασκέτου κατεβασμένο, μη τυχόν και δουν τίποτα και χρειαστεί να κάνουν κάτι. Πάντα χαμηλοφώνως για να μη τραβούν την προσοχή. Ηταν σαν να μην υπήρχαν, αν εξαιρούσες τις κλήσεις. Πιστεύει κανείς σοβαρά ότι η ενίσχυση της παρουσία τους στην Αθήνα μπορεί να αλλάξει την κατάσταση σε οτιδήποτε; Εκτός βέβαια από την αύξηση των εργαζομένων στον Δήμο Αθηναίων…

Παραπονιέται ο κ. Δούκας ότι η Αθήνα θα έπρεπε να έχει τις εκτεταμένες αρμοδιότητες ενός μητροπολιτικού δήμου και έχει δίκιο. Κι εγώ, λ.χ., έχω τον καημό μου: θα ήθελα πολύ να διασχίζει την Αθήνα ένα ποτάμι. Ως δήμαρχος ο κ. Δούκας, αν εκλεγεί, θα ξεκινήσει τη σύγκρουση με την κυβέρνηση για να αποκτήσει η Αθήνα αυτές τις αρμοδιότητες; Αν το κάνει αυτό και μάλιστα στα σοβαρά, το Στάλινγκραντ της Πανεπιστημίου θα είναι μια υποσημείωση μπροστά στο Στάλινγκραντ της δικής του δημαρχίας. Το συμπέρασμά μου είναι ότι και σε αυτή τη μάχη της Αθήνας η συντηρητική επιλογή είναι η ασφαλέστερη. Λυπάμαι αν δυσαρεστεί η γνώμη μου, αλλά δεν διαθέτω άλλη…