Πάλι πέφτουμε από τα σύννεφα; Μα είναι απλή φυσική! Τα ραδιενεργά κατάλοιπα δεν εξαφανίζονται με κάποιο μαγικό τρόπο, δεν κρύβονται κάτω από το χαλί, αλλά συνεχίζουν να εκπέμπουν ραδιενέργεια επί μακρόν (ο χρόνος ημιζωής του ραδιενεργού Καισίου 137 είναι 30 χρόνια και είναι από τα πλέον βραχύβια ραδιενεργά στοιχεία). Οπως είχε αναδείξει επιδημιολογική μελέτη των συνεπειών του τραγικού πυρηνικού ατυχήματος στο σταθμό του Τσερνόμπιλ, του εξαιρετικού καθηγητή Πυρηνικής Φυσικής του ΕΚΠΑ δρος Θανάση Γεράνιου, «υπάρχει μια περίοδος, με μέσο όρο τα δέκα χρόνια, μεταξύ της ραδιενεργού μόλυνσης και της εμφάνισης των συμπτωμάτων (π.χ. λευχαιμία ή θυρεοειδής), που ονομάζεται “λανθάνουσα” και κατά την οποία δεν εκδηλώνεται το σύμπτωμα. Επειτα από αυτήν και για περίπου 30 χρόνια είναι η περίοδος κατά την οποία μπορεί να εμφανιστεί το σύμπτωμα». Η κορύφωση της εμφάνισης συμπτωμάτων επιβεβαιώθηκε. Εκτοτε η ραδιενέργεια μειώθηκε, αλλά δεν εξαφανίστηκε.

Αν υπάρχει κάτι που δικαιολογημένα κάνει οποιονδήποτε λογικό άνθρωπο να απορεί είναι ότι, ακόμα και σήμερα, ενώ έχουμε δει τις συνέπειες της «ειρηνικής χρήσης» της πυρηνικής ενέργειας, η ΕΕ επιμένει να βλέπει τη χρήση της ως λύση στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης. Κάποιοι επιμένουν στη στροφή στην πυρηνική ενέργεια, την ίδια στιγμή που το πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα απελευθερώνει στον Ειρηνικό Ωκεανό εκατομμύρια τόνους ραδιενεργού νερού (ανιχνεύεται μέχρι τις απέναντι ακτές των ΗΠΑ) σε συνέχεια της καταστροφής του σταθμού από τσουνάμι.

Είναι απλό. Δεν μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Αφήνουμε πάντα χώρο στην αμφιβολία τού «μα ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό» μέχρι που οι εξαιρέσεις γίνονται κανόνας. Αλλά τότε είναι πια αργά. Μήπως το ίδιο δεν κάνουμε και στην περίπτωση της κλιματικής κρίσης; Κι εκεί δεν πέφτουμε συνέχεια από τα σύννεφα με κάθε ακραίο καιρικό φαινόμενο και, την ίδια στιγμή, προωθούμε εξορύξεις, αγωγούς και εγκαταστάσεις αερίου, δίκτυα αερίου θέρμανσης κ.ο.κ.; Και όσο πιο βαθιά η εξάρτηση από το πρόβλημα, τόσο πιο δύσκολη η απεμπλοκή, η απεξάρτηση. Στην περίπτωση της πυρηνικής ενέργειας, λόγω της τεράστιας έκτασης των κινδύνων αλλά και του μεγάλου βάθους χρόνου που θα υποφέρει η ανθρώπινη υγεία από αυτά, εξακολουθώ να ελπίζω ότι θα πρυτανεύσει η λογική και θα αποφύγουμε την αναγέννηση του πυρηνικού εφιάλτη. Με αυτή την έννοια, η πρόσφατη έρευνα του ΕΚΠΑ σε πάρκα της Αθήνας μάς θυμίζει τις πραγματικές συνέπειες της πυρηνικής ενέργειας και μας φέρνει ενώπιον ενωπίω.

Ο Νίκος Χαραλαμπίδης είναι γενικός διευθυντής του Ελληνικού Γραφείου Greenpeace