Μπορεί η Ελλάδα να αντιμετώπισε υπαρξιακούς κινδύνους εξαιτίας των πολιτικών της πρώτης περιόδου διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο ακόμα και εκείνα τα δύσκολα χρόνια, που πολλοί βλέπαμε να έρχεται η καταστροφή, υπήρχε τόσο γκροτέσκο στις πράξεις του Αλέξη Τσίπρα και των στελεχών του, ώστε η γελοία πλευρά της διακυβέρνησης να μας επιτρέπει να διασκεδάζουμε τους φόβους μας. Το γέλιο, άλλωστε, είναι λυτρωτικό στις κρίσεις, και ο ΣΥΡΙΖΑ μας το χάρισε απλόχερα, μαζί με τον τρόμο της καταστροφής. Συνέχισε να μας το χαρίζει κι όταν, μετά το «Οχι» στο δημοψήφισμα, διαπιστώσαμε ότι ήμασταν ακόμα όρθιοι και ακέραιοι. Οταν δινόταν η ευκαιρία χαιρόμαστε κάθε νέα έκφραση γελοιότητας, είχαμε όμως συνηθίσει, δεν είχε τόση πλάκα όση τα δύσκολα χρόνια.

Προς στιγμήν, φοβήθηκα ότι η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές θα έφερνε το αναπόφευκτο, δηλαδή τη σύντομη διάλυση, και θα χάναμε το επιούσιον γέλιο, που σχεδόν δεν παράγεται από τη σφιχτή διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Ευτυχώς, ο Τσίπρας κατάλαβε ότι συγκαταλεγόταν στις αιτίες της κακοδαιμονίας του κόμματος και αποχώρησε. Και επίσης ευτυχώς κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να φέρουν έναν άνθρωπο από το πουθενά, τον Στέφανο Κασσελάκη, για να αναμορφώσει τον ΣΥΡΙΖΑ, σε κάτι που ακόμα δεν ξέρουμε.

Η έλευση Κασσελάκη ανανέωσε το ευφορικό ρεπερτόριο που είχε πάψει να κόβει εισιτήρια. Προσωπικώς, ήμουν χαρούμενος. Επιτέλους, κινούνταν, γι’ αυτό και έλεγα πάντα: «Κασσελάκης και ξερό ψωμί». Ομως, η κυριαρχία του νέου αρχηγού δυσαρέστησε τους παραδοσιακούς αριστερούς θυλάκους εντός του κόμματος, με αποτέλεσμα να σοβεί ένα κλίμα αναταραχής ενόψει γενίκευσης εχθροπραξιών – προς τέρψιν όλων ημών που γνωρίζουμε πρόσωπα και πράγματα στην Αριστερά και αναμένουμε την κωμωδία της ανοιχτής σύγκρουσης με την καινούργια κατάσταση.

Και χθες φαίνεται ότι ελήλυθεν η ευλογημένη αυτή ώρα. Μπετοναρισμένη πλέον με Πολάκη, Παππά, τον ναύαρχο Αποστολάκη, τη Θεοδώρα Τζάκρη και άλλους, η νέα ομάδα εξουσίας στον ΣΥΡΙΖΑ μοίρασε τα χαρτιά στο κόμμα. Φυσικά, όπως αναμενόταν, η παλαιά φρουρά, ιδίως όσοι μιλούν για την Αριστερά με όρους ρήξης, πήρε το μουντζούρη. Αλλά η σύνθεση της σκιώδους κυβερνήσεως, όπως συνηθίζουμε να λέμε το σχήμα που αναλαμβάνει τους διάφορους τομείς της αντιπολίτευσης, δεν αποστασιοποιείται από τα γνωστά που ξέρουμε: και η παράσταση που ετοιμάζεται θα είναι κωμωδία.

Φυσικά, δεν ξέρουμε ακόμα την ερμηνευτική γκάμα των νέων πρωταγωνιστών, αναμένουμε τις επιδόσεις τους. Ωστόσο, η σύνθεση και μόνο δείχνει ότι ο αρχηγός έχει κάνει θαυμάσια δουλειά στο κάστινγκ, και μπράβο του – τέτοια επιτυχία ούτε στις ταινίες του Τζέιμς Πάρις. Με την Αθηνά Λινού τομεάρχισσα πρωτίστως θρησκευμάτων, είμαι σίγουρος ότι θα μεγαλουργήσει η αναπληρώτρια τομεάρχισσα (καταγγέλλω το τομεάρχης, που χρησιμοποιεί στην ανακοίνωση των προσώπων ο ΣΥΡΙΖΑ ως σεξιστικό) Παιδείας Ράνια Θρασκιά: ο Πιερρακάκης πρέπει να τρέμει από χθες. Επιδοκιμάζω και τον διορισμό στη θέση της αναπληρώτριας τομεάρχισσας Δικαιοσύνης της Ελενας Ακρίτα – αν και αισθάνθηκα έκπληξη, το περίμενα: οι αστικές αγωγές στις οποίες ειδικεύεται ορθώς μετράνε ως προϋπηρεσία. Επιδοκιμάζω, επίσης, την ομάδα της βόρειας Ελλάδας, την τομεάρχισσα πρόνοιας Κατερίνα Νοτοπούλου και, ιδίως, το νέο μου είδωλο, τον Πέτρο Παππά, που εκπαιδεύεται για το υπουργείο των ονείρων του, το υπέροχο Μακεδονίας – Θράκης. Συγχαίρω ακόμα τη Ραλλία Χρηστίδου και την Κυριακή Μάλαμα: έλειπε μια έντεχνη νότα, ένας Φάμελλος ποτέ δεν είναι αρκετός, είναι απαραίτητη και μια Μάλαμα.