Είδα κι εγώ την τηλεοπτική αντιπαράθεση των επικρατέστερων υποψηφίων για τον Δήμο Αθηναίων, τον Κώστα Μπακογιάννη και τον Χάρη Δούκα. Είμαι βέβαιος ότι θα νικήσει η τοπική αυτοδιοίκηση, γι’ αυτό θα αποφύγω να κάνω ιδιαίτερα σχόλια επί των προγραμμάτων τους. Από όσα αυτοδιοικητικά ειπώθηκαν, ένα μόνο πράγμα θέλω να σχολιάσω: την προτροπή του Χάρη Δούκα για φώτα ολόφωτα παντού. Την είχα ξανακούσει από τον Γιώργο Καμίνη, στην πρώτη του υποψηφιότητα, σε συνέντευξη μάλιστα που είχε δώσει στον γράφοντα και δημοσιεύτηκε στα «ΝΕΑ». Οι υποσχέσεις είναι εύκολες. Η υλοποίησή τους, πάλι, όχι. Κι η Αθήνα είναι τόσο ατίθαση που είναι δύσκολο να την προβλέψεις και να τη μαζέψεις – ειδικά για τους νέους, που μάλιστα συρρέουν από διάφορα μέρη του πλανήτη όλο το χρόνο, καλύτερα, αυτή είναι η γοητεία της.

Δεν εξεπλάγην από τη συζήτηση. Οι δύο αντίπαλοι είναι νέοι, εγγράμματοι και έχουν κοινωνικές αναφορές, φυσιολογικό είναι να ανταλλάσσουν λογικά επιχειρήματα – δεν είναι σε «ντιμπέι» με ανάρθρους και αγλωσσικούς (αν και αυτοί εδώ ούτε τα κλισέ απέφυγαν ούτε τις ελληνικούρες). Κατανοώ ότι θεωρούσαν ότι συμμετέχουν σε διαγωνισμό ευταξίας – γι’ αυτό ήταν μελίρρυτοι αναφερόμενοι σε μια πόλη «του κουτιού». Στην πραγματικότητα θα προσγειωθούμε πάλι την επόμενη Κυριακή τη νύχτα.

Σε έναν τέτοιο διαγωνισμό για να αποδείξουν οι υποψήφιοι ότι ο ένας είναι καλύτερος από τον άλλο, λες και οι δημότες θα τους παντρευτούν, συνήθως η πολιτική δεν έχει χώρο. Ετσι πιστεύεται. Κι είναι λάθος. Η πολιτική ήταν παρούσα στη συζήτηση. Την οποία στην αρχή έβλεπα νομίζοντας ότι παρακολουθώ δυο, πάνω – κάτω, πολιτικά συγγενείς υποψηφίους: ταξιδεμένους κοσμοπολίτες και δυτικόφρονες. Στο τέλος, όμως, είχα άλλη γεύση.

Για τον Κώστα Μπακογιάννη δεν θα πω, πληρώνει δικαίως τον «Μεγάλο Περίπατό» του. Με ξένισε όμως, ομολογώ δυσάρεστα, που ο Χάρης Δούκας εμφανίστηκε έτοιμος να υποτάξει τον κοσμοπολιτισμό του στην ιδεοληπτική οπτική των συμμάχων του, του ΣΥΡΙΖΑ. Κι απέναντι σε κομβικά ζητήματα της Αθήνας, άρχισε να ψελλίζει διάφορα που δεν μπορεί να είναι δικά του.

Για ποιο λόγο, ας πούμε, να μην υπάρχουν κάμερες στους δρόμους μιας πόλης που δεν είναι ασφαλής; Σοβαρολογεί όταν ζητά από άνδρες και γυναίκες της δημοτικής αστυνομίας να αστυνομεύουν τις παιδικές χαρές (λες και μπορούν να αστυνομεύσουν οτιδήποτε); Και πώς είναι δυνατόν ο σταθμός μετρό στα Εξάρχεια να είναι διαπραγματεύσιμος – ενώ όλοι ξέρουμε τι συνέβη με το μετρό στο Χαλάνδρι και την Αγία Παρασκευή, που δεν ήθελαν σταθμό, και τώρα χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο; Από πού κι ως πού είναι υπόθεση διαβούλευσης η επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου – όταν δεν μπαίνει τέτοιο ζήτημα ούτε για την τελευταία ταβέρνα;

Οι πολιτικές συμμαχίες συχνά είναι ζητούμενο στην πολιτική – αρκεί να μη σημαίνουν καταστατικές μετατοπίσεις και υποταγή. Λυπάμαι που το διαπιστώνω αλλά υιοθετώντας ατζέντα φιλική στον ΣΥΡΙΖΑ ο Χάρης Δούκας χάνει την αυτονομία του, αλλά όχι μόνο. Στην ουσία συμβάλλει στην αλλοτρίωση του ΠΑΣΟΚ: ενός κόμματος που, τα λέγαμε και προχθές, τη δεκαετία της κρίσης βρέθηκε καθαρά απέναντι και στους λαϊκιστές της άμεσης δημοκρατίας και στα διάφορα κινήματα τα οποία συνέβαλαν στο ξεχαρβάλωμα της πόλης, προκειμένου να κυριαρχήσουν εκείνοι που εργάστηκαν για το ξεχαρβάλωμα της χώρας.

Η δήθεν άκακη ιδιομορφία του ΚΚΕ

Πρέπει να είμαι ένας από τους ελάχιστους που ασχολούνται, κάθε τόσο, με τη δήθεν γραφική και δήθεν άκακη ιδιομορφία του ΚΚΕ, το οποίο με τον μακρόσυρτο διδακτισμό και τον συντηρητισμό του έχει πείσει ότι είναι κάτι σαν μαντρί όπου χειραγωγείται η επαναστατικότητα. Ε, δεν είναι αυτό, κάθε άλλο. Το δείχνει με κάθε ευκαιρία, αλλά εμείς αδυνατούμε να το καταλάβουμε. Το έδειξε την ημέρα που ο Πούτιν εισέβαλε κατά ανεξάρτητης χώρας, της Ουκρανίας, επιδιώκοντας να τη μετατρέψει σε προτεκτοράτο του αυταρχικού καθεστώτος του, διοργανώνοντας συγκέντρωση που από τη ρωσική πρεσβεία κατευθύνθηκε στην αμερικανική! Ποντάροντας στο ανακλαστικό «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» και στην πεποίθηση ότι το κόμμα αυτό «είναι με τον άνθρωπο».

Τα ίδια κάνει και τώρα: διοργανώνει συγκέντρωση κατά της επερχόμενης επίθεσης του Ισραήλ ως απάντηση στις μαζικές δολοφονίες στη χώρα της Χαμάς (μιας φονικής μηχανής με γενοκτόνο διάθεση μονίμως οχυρωμένης πίσω από αμάχους). Ταυτόχρονα, οι βουλευτές του διαμαρτύρονται επειδή η Βουλή, κάνοντας το ιδεολογικά αυτονόητο, φωτίστηκε με σημαία του Ισραήλ – μιας συμμάχου δημοκρατικής χώρας, που οφείλει να απαντήσει στο πιο φονικό πλήγμα εναντίον του λαού της από τα χρόνια του Ολοκαυτώματος.

Το ΚΚΕ είναι δεδηλωμένος εχθρός της Δύσης. Κι η φιλελεύθερη δημοκρατία μας οφείλει να μη λουφάρει και να δίνει με σαφήνεια και καθαρότητα τις ιδεολογικές μάχες που απαιτούνται.