Ας υποθέσουμε ότι ο Σπίρτζης βρίσκει ένα μαγικό λυχνάρι, το τρίβει και το τζίνι του κάνει το χατίρι. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ οδεύουν προς πολιτική συγχώνευση. Βέβαια την τελευταία φορά που έγινε κάτι τέτοιο, με το ΚΙΝΑΛ, τα πράγματα δεν πήγαν και τόσο καλά, αλλά ας υποθέσουμε ότι τώρα οι προθέσεις είναι ειλικρινείς. Θα μου πείτε ότι εδώ και δεκαετίες διατυπώνονται ειλικρινείς προθέσεις για την επίλυση του Μεσανατολικού, πλην όμως παρεμβαίνει η πραγματικότητα και πετάει όλα τα χαρτιά από το τραπέζι.

Ωστόσο τώρα μιλάει η φαντασία. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, συμφωνούν να φτιάξουν ένα κοινό μαγαζί. Τα βρίσκουν στο όνομα (εύκολο), στα σύμβολα (ένας ήλιος που ανατέλλει πίσω από ουράνιο τόξο) και στήνουν κάλπες για να εκλέξουν αρχηγό με υποψηφίους έναν Χανιώτη και έναν Ηρακλειώτη -αυτό από μόνο του δεν ακούγεται και τόσο ευοίωνο.

Η εκλογή τελειώνει χωρίς να ανοίξει μύτη. Και έχουμε έναν Κρητικό επικεφαλής του νέου φορέα που αποτελείται από δύο (τουλάχιστον) κόσμους, οι οποίοι πρέπει να συνομιλήσουν. Κοινώς να κάτσει ο Δουδωνής στο ίδιο τραπέζι με τον Πολάκη και να φτιάξουν προγραμματική πλατφόρμα, ενώ παράλληλα θα ξεκινούν οι διαδικασίες για συνέδριο και εκλογή οργάνων. Σοβαρά τώρα, υπάρχει κανείς που πιστεύει ότι μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο στον πραγματικό κόσμο; Πρώτα-πρώτα ακόμα και αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκινήσει να πάει στην ιστορική συνάντηση, οι μισοί θα έχουν σφαχτεί με τους άλλους μισούς, δεν θα φτάσουν όλοι στο ραντεβού. Και υπάρχει και κάτι άλλο, σχεδόν ανθρώπινο. Για ποιο λόγο οι υφιστάμενοι μηχανισμοί να χάσουν τις θέσεις, τα μαγαζιά και τη ρουτίνα τους; Για να μαζέψουν στο τέλος κάτι λιγότερο από το σημερινό τους άθροισμα; Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Μάλλον γίνονται, αλλά όχι επί ίσοις όροις. Πρέπει ο ένας εκ των δύο να συρρικνωθεί τόσο, ώστε ο άλλος να τον καταπιεί εύκολα.

Το debate που μας άρεσε

Ναι, άρεσε και σε σας το debate ανάμεσα στον Μπακογιάννη και στον Δούκα. Ηταν πολιτισμένο, είχε χιούμορ και μία πρωτόγονη ελευθερία στη συζήτηση. Ακόμα και χωρίς δημοσιογράφους θα πήγαινε μια χαρά. Και άρχισαν όλοι να ζητούν παρόμοια διαδικασία από τους πολιτικούς αρχηγούς. Ηρεμήστε, δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Στο debate των πολιτικών αρχηγών παίζονται πολλά, σε κάθε επίπεδο. Λες μία ανοησία και βλέπεις την κάλπη σου να ματώνει. Στο debate που παρακολουθήσαμε ήταν αλλιώς. Ο Μπακογιάννης είναι μια ανάσα πριν κερδίσει και ο Δούκας δεν είχε τίποτα να χάσει. Ο νυν δήμαρχος ζήτησε το debate επειδή έχει καλύτερη γνώση των θεμάτων και μεγαλύτερη επικοινωνιακή ευχέρεια. Και γνώριζε ότι ο Δούκας θα αποφύγει να απαντήσει σε θέματα όπως το μετρό στα Εξάρχεια. Κέρδισαν και οι δύο. Ο Μπακογιάννης γιατί έδειξε πιο πειστικός και ο Δούκας επειδή καταλάβαμε ότι είναι χρήσιμος στη δημόσια σφαίρα. Και καλά θα κάνει να κοιτάξει και την κεντρική σκηνή.

Μικροί εκλογικοί εκβιασμοί

Ο δήμαρχος Χαλανδρίου είναι ιδεοληπτικός. Πριν από το δημοψήφισμα του 2015 κατέβασε τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ενωσης από το δημαρχείο (είπαν ότι θέλει πλύσιμο…) και άπλωσε ένα τεράστιο πανό υπέρ του «Οχι». Στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου η μπάντα παιανίζει τον ύμνο του ΕΑΜ. Τον Μάιο υψώνει τη σημαία της Παλαιστίνης για να τιμήσει τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Γραφικότητες στις οποίες, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος στον πρώτο γύρο, οι πολίτες δεν δίνουν και τόση σημασία. Ο Αδωνις Γεωργιάδης υπαινίχθηκε ότι αν επανεκλεγεί ο δήμαρχος θα χαθούν πόροι από το ΕΣΠΑ. Απαράδεκτο. Το ίδιο ισχύει και για τις αναφορές Αυγενάκη που συνέδεσε το εκλογικό αποτέλεσμα στη Θεσσαλία με την ταχύτητα υλοποίησης των έργων. Αφέλειες στις παρυφές της χυδαιότητας.

Η Star της ημέρας

Η Ραχήλ Μακρή βγαίνει μέσα από ένα ξύλινο κιβώτιο και πατάει στη ζούγκλα υποβοηθούμενη από τα στιβαρά μπράτσα του Νίκου Βαμβακούλα. Το πέτυχα στο ζάπινγκ. Και αισθάνθηκα μία πρωτόγνωρη πληρότητα. Δεν χρειάζεται πλέον να δω τίποτα άλλο στη ζωή μου. Η Ραχήλ Μακρή στην πλάτη του Νίκου Βαμβακούλα. Σήκω Γουόρχολ να το ζωγραφίσεις.