Η φωτογραφία τραβήχτηκε το απόγευμα της περασμένης Δευτέρας στα νοητά σύνορα ανάμεσα στο Μαρούσι και στο Χαλάνδρι. Και βρήκα την εικόνα τόσο σωπαρακτική, ώστε γονάτισα στο πεζοδρόμιο για να πετύχω καλύτερη λήψη. Τα δύο αρκουδάκια βρίσκονται δίπλα σε κάδους σκουπιδιών. Δεν πετάχτηκαν. Αφέθηκαν με προσοχή και τάξη, το ένα δίπλα στο άλλο, με την πλάτη στον τοίχο. Και τα δύο κρατούν από μια μεγάλη καρδιά. Η καρδιά στο αριστερό αρκουδάκι φέρει και σαφές μήνυμα: «I love you».

Γύρω τους υπήρχαν σκορπισμένα λευκά τριαντάφυλλα. Δεν ξέρω αν τοποθετήθηκαν από το ίδιο χέρι ή ήταν σύμπτωση, όμως η εικόνα με έβαλε σε σκέψεις. Θα έπρεπε να κοιτάξω ψηλά, στα μπαλκόνια της πολυκατοικίας, να δω μήπως βγαίνει μαύρος καπνός από ζωές που πήραν φωτιά, κάτι που υποχρέωσε τα αρκουδάκια σε έξωση. Δεν το έκανα, αλλά κρατώ αυτή την εκδοχή ως πιθανότερη. Μια σχέση τελείωσε και η αγάπη πετάχτηκε στα σκουπίδια. Και, ποιος ξέρει, ίσως ο άνθρωπος που έβγαλε τα αρκουδάκια στον δρόμο να είναι ο ίδιος που τοποθέτησε και τα τριαντάφυλλα για το νεκροστόλισμα της αγάπης. Ασφαλώς υπάρχει και άλλο σενάριο: τα αρκουδάκια να προέρχονται από παιδικό δωμάτιο που μεταμορφώθηκε σε εφηβικό. Να ήταν ενός παιδιού που πια μεγάλωσε για να κοιμάται αγκαλιά με λούτρινα. Και έτσι η παρουσία τους στα σκουπίδια απλώς συμβολίζει το τέλος της παιδικής ηλικίας. Κάποιοι σταμάτησαν να αγαπιούνται ή ένα παιδί αποφάσισε ότι μεγάλωσε. Οπως και αν το δεις, όποια ιστορία και αν επιλέξεις, θα βρεις κάτι σπαρακτικό.

Φυσικά οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στον άνθρωπο, που έκανε τη δύσκολη αυτή δουλειά, ότι θέλησε να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στα αρκουδάκια. Δεν τα πέταξε στους κάδους, τα τοποθέτησε δίπλα, εκεί που αφήνουμε πράγματα τα οποία δεν χρειαζόμαστε, αλλά μπορεί να φανούν χρήσιμα σε κάποιον άλλον. Τώρα τα λούτρινα ίσως βρίσκονται σε ένα φτωχικό παιδικό δωμάτιο ή να κυλιούνται στις λάσπες καταυλισμού Ρομά. Πιθανό να εμφανιστούν αύριο σε κάποιον πάγκο, στο κυριακάτικο παζάρι που κάνουν οι ρακοσυλλέκτες στην οδό Αγίας Αννης.

Είπα να μοιραστώ μαζί σας τη φωτογραφία ως μια από τις πιο πικρές εικόνες που είδα αυτές τις μέρες. Διότι επέλεξα συνειδητά να μην κάνω κλικ σε κανένα βίντεο από το Ισραήλ. Ούτε βλέπω το δράμα στα δελτία. Διαβάζω τη σχετική ειδησεογραφία στην εφημερίδα. Ενα βίντεο είδα, εκείνο της κοπέλας που τη βάζουν με τη βία πάνω στη μοτοσικλέτα, ενώ ο σύντροφός της παρακολουθεί ανήμπορος. Αλλα βίντεο δεν θέλω. Συμπεριφέρομαι ως ψηφιακή στρουθοκάμηλος. Και έχω παρατηρήσει την ίδια συμπεριφορά και σε άλλους. Μια άρνηση στην πρόσληψη βίας μέσω των εικόνων που έρχονται από εκεί. Δεν το βρίσκω παράλογο. Σκεφτείτε τι έχουμε καταναλώσει τον τελευταίο χρόνο, αφήνοντας έξω την Ουκρανία που έγινε ρουτίνα. Μοιραστήκαμε τον πόνο, την οδύνη και την οργή για τα Τέμπη. Πόσες κηδείες, αλήθεια, παρακολουθήσαμε αυτή τη χρονιά; Πόσα φέρετρα πήραμε στο κατόπι; Ηρθε το ναυάγιο στην Πύλο που έστειλε στον βυθό εκατοντάδες ζωές. Μετά άρχισαν οι φωτιές. Μαύρισε η ματιά και η ψυχή με τις εικόνες στον Εβρο, στην Πάρνηθα, στη Ρόδο. Και ακολούθησαν οι πλημμύρες. Ολα αυτά δεν μεταβολίζονται εύκολα. Αφήνουν ίχνη και σκιές στον ψυχισμό που, αναγκαστικά, αναπτύσσει μια κρούστα κυνισμού για να τα διαχειριστεί. Αν δεν τα αντέχεις όλα αυτά, ο γνωστός δήμαρχος θα σε χαρακτήριζε «λουλού». Ενδεχομένως να μην είχε και τόσο άδικο. Ολη η ανθρώπινη ιστορία είναι ραμμένη πάνω στη φρίκη. Απλώς εμείς εδώ, στη φωτεινή πλευρά του κόσμου, έχουμε αναπτύξει ευαισθησίες και δυσανεξία στη βία. Πρώτον, επειδή δίνουμε στην ανθρώπινη ζωή την αξία που της αρμόζει. Και, δεύτερον, επειδή, λόγω των δικτύων ενημέρωσης, καταναλώνουμε περισσότερη φρίκη από αυτή που μπορούμε να αντέξουμε. Είσαι έξω, πίνεις ποτό και σου έρχεται alert για να δεις βίντεο με νεκρά παιδιά. Θα το δεις; Για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου η ψυχή είναι συνδεδεμένη με τον αντίχειρα.

Επιστολή – απάντηση

Με αφορμή σχόλιο στη στήλη «Μερική άγνοια», που δημοσιεύστηκε χθες, για την εκλογική αναμέτρηση στον Δήμο Χαλανδρίου, από τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Αδωνη Γεωργιάδη λάβαμε την εξής επιστολή:

«Στην αρχή θεώρησα ότι είναι λάθος να απαντήσω σε μία τόσο πρόδηλη διαστρέβλωση της δηλώσεώς μου για την απώλεια των πόρων σε περίπτωση επανεκλογής του κ. Ρούσσου στο Χαλάνδρι. Τη θεώρησα μία σκόπιμη απεγνωσμένη απόπειρα των πολιτικών μας αντιπάλων, αλλά όταν αυτό υιοθετείται από μία σοβαρή εφημερίδα, όπως “ΤΑ ΝΕΑ”, δεν γίνεται να σιωπώ. Λοιπόν κανείς δεν είπε ούτε εγώ ότι θα κόψουμε εμείς πόρους διότι ο δήμαρχος δεν είναι από την παράταξή μας, αυτό που είπα είναι ότι τέσσερα χρόνια αρμόδιος υπουργός του ΠΔΕ και του ΕΣΠΑ δεν τον συνάντησα ούτε μία φορά. Δεν μου ζήτησε να τον συναντήσω και δεν θα είχα καμία αντίρρηση να τον συναντήσω, αυτός δεν το ήθελε, και άρα δεν πήρε τίποτε επιπλέον όχι διότι δεν τον συμπαθώ αλλά διότι δεν μας συμπαθεί. Και η ανακοίνωσή του δεν λέει απολύτως τίποτε, για όσους γνωρίζουν, αφού αθροίζει πόρους και έργα δρομολογημένα προ πολλού καιρού από διάφορους φορείς παρουσιάζοντάς τα ως δικά του έργα, έργα που άλλοι δήμοι τα έχουν πραγματοποιήσει εδώ και χρόνια. Το Χαλάνδρι αν κερδίσει ο κ. Ρούσσος θα χάσει και άλλες πολλές ευκαιρίες και θα μείνει πίσω και όφειλα να ενημερώσω τους πολίτες του για αυτό…».