Δεν είναι ότι δεν θέλω να έχω μια άποψη για όλο αυτό στη Λωρίδα της Γάζας. Θέλω. Αλλά δεν μπορώ. Προσπαθώ να ζυγίσω το πράγμα, να βάλω σε μια τάξη τα γεγονότα που έρχονται ανάκατα, εικόνες, αίμα, σκοπιμότητες, στρατηγικές, η φρίκη να περπατάει με δρασκελιές, να μπαίνει από παντού στη ζωή, να αγριεύει τον ύπνο, να θολώνει τη μέρα, να μουδιάζει σώμα και μυαλό. Αδύνατον να βγάλω άκρη.

Αυτό το άγριο φονικό που κάνει η Χαμάς δεν είναι του κόσμου τούτου, έρχεται από πολύ μακριά, από άλλες σκοτεινές εποχές που ο άνθρωπος ακόμα δεν είχε βγει στον ήλιο.

Ομως αυτή η πάνω από τον φασισμό οργάνωση έχει πίσω της κι έναν χιλιοταλαιπωρημένο λαό που τον σέρνει στον χαμό. Μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι όλοι οι Παλαιστίνιοι είναι με τη Χαμάς. Πολλοί θα υποφέρουν κι αυτοί κάτω από τον φόβο του δικού τους αφανισμού. Βεβαίως και πρέπει να επιτεθεί το Ισραήλ στη Χαμάς. Δεν το συζητώ.

Βλέπω αυτούς τους Δυτικούς που ουρλιάζουν εναντίων του Ισραήλ και μένω ενεός. Χάνω τον προσανατολισμό μου. Είναι δυνατόν να βλέπεις να αποκεφαλίζονται μωρά παιδιά, να βιάζονται γυναίκες δίπλα σε νεκρούς, να μαχαιρώνονται νέοι άνθρωποι πισώπλατα, κι εσύ να κάνεις πορείες με το πανό που γράφει «ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΕ»;

Και δεν μιλάω για τα κόμματα της Αριστεράς που εκεί η σκοπιμότητα έχει αντικαταστήσει προ πολλού τη λογική και το δίκιο, μιλάω για όλους αυτούς τους νέους που είδα να σουλατσάρουν στο Παρίσι, αλλά κι εδώ στην Αθήνα, σε βακχική έξαρση και να ουρλιάζουν διαμαρτυρόμενοι.

Αγόρια και κορίτσια με το μάτι αφιονισμένο και τη φωνή στεντόρεια. Μα «ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΕ»; Σ’ αυτήν την περίπτωση ο Νετανιάχου είναι ο δολοφόνος; Η Χαμάς τι είναι; Φιλανθρωπική οργάνωση; Να καταλάβω δηλαδή.

Για να τελειώνουμε. Η Χαμάς δεν επιτίθεται στο Ισραήλ. Το Ισραήλ είναι η αφορμή. Εκείνο που θέλουν να τσαλαπατήσουν να ισοπεδώσουν, να εξαφανίσουν από προσώπου γης είναι ο δυτικός τρόπος ζωής. Ολοι μας είναι ο στόχος τους. Να μας λιώσουν και μετά να εγκαθιδρύσουν έναν φασιστικό θεοκρατικό απάνθρωπο κόσμο όπου η γνώση θα είναι αμάρτημα τιμωρητέο με θάνατο, η γυναίκα φιμωμένη με την μπούρκα και φυλακισμένη σπίτι και η νύχτα θα διαρκεί 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

Ε όχι, δεν πρέπει, όχι μόνο το Ισραήλ, αλλά κανένας μας να τους αφήσει.

Από την άλλη, γιατί πάντα θα υπάρχει και η άλλη μεριά, έχουμε κι αυτό τον λαό που ζει παστωμένος χρόνια τώρα σε μερικά χιλιόμετρα και που όσο φοβόμαστε εμείς τη Χαμάς, άλλο τόσο μπορεί την τρέμει κι αυτός. Ισως και πιο πολύ.

Μ’ αυτούς τους ανθρώπους τι κάνουμε; Πώς θα ξεχωρίσεις την ήρα απ’ το σιτάρι;

Γι’ αυτούς ποιο δίκιο θα μιλήσει;

Θα μου πεις, στους δίσεκτους καιρούς που ζούμε το δίκιο περισσεύει κι αφήνει στη θέση του να τρέχει ποτάμι το αίμα των αθώων.

Χαιρετώ.

Αν και δεν ξέρω ποιον και τι χαιρετώ.

Ισως μια ολόκληρη εποχή.