Μια με την επιλογή του Ζαν Πιερ Κασσέλ, μια με την αποτρόπαιη εισβολή της Χαμάς, θαυμάζεις το μέγεθος του πολιτικού παραλογισμού, την αποκόλληση αμφιβληστροειδούς, την τυφλή μανία για εκδίκηση με όποιο τίμημα. Ανθρωποι σε παροξυσμό που κόβουν τους δικούς τους όρχεις για να εκδικηθούν, υποτίθεται, τον αντίπαλο ή να προστατευθούν απ’ αυτόν. Ο Ρωμαίος Λουκρήτιος στο «De rerum natura» γράφει για τον καστόρχι. Δηλαδή για τον κάστορα που, όταν νιώθει ότι κινδυνεύει, κόβει τους όρχεις του (που είναι δηλητηριώδεις) και τους εκσφενδονίζει εναντίον του εχθρού του.

Στην περίπτωση του νέου αρχηγέτη γίνεται φανερό πως η επιλογή του έγινε όχι για να τα βάλει με τον Μητσοτάκη (κόψε κάτι), αλλά κυρίως για να εκδικηθούν τους τέως, να πάρουν κάποιοι προεδρικοί ρεβάνς από εκείνους που δήθεν υπονόμευσαν τον Τσίπρα. Μήπως, όμως, και κυρίως, για να αδράξουν το μοναστήρι και, μετά, καλογέροι βρίσκονται; (Πάντα). Λες να τους νοιάζει περισσότερο ο Μητσοτάκης, η τιμή του λαδιού, αν οι φακές ανέβηκαν είκοσι λεπτά και τα λοιπά ρητορικά που συγκινούν κάποιους οπαδούς με κάρτα Μασούτη ή όχι;

Πάλι ο Αλήπασας, πασάς, πάλι εμείς δερβεναγάδες. Αυτό είναι το μήνυμα, κι όποιος δεν κατάλαβε ας τον φάει ο λύκος. Εν προκειμένω ο Αλήπασας υπάρχει δι’ αντιπροσώπου, με παρένθετη μητέρα ή παρένθετο θείο. Ο ανορθολογισμός δίνει πάλι ρεσιτάλ, αλλά χάθηκαν και οι καλλιτέχνες να κάνουνε καμιά συναυλία για τον άνθρωπο, ώστε να καταλάβουμε επιτέλους τι συμβαίνει.

Βέβαια το θέμα της παραφροσύνης είναι ολίγον πιο γενικευμένο. Εδώ στις κοτζάμ Ηνωμένες Πολιτείες το κοτζάμ Δημοκρατικό Κόμμα δυσκολεύεται να υποδείξει έναν άλλο υποψήφιο, έναν νέο, σαραντάρη, με δέκα πτυχία, αλλά μάλλον θα κατεβάσει πάλι τον συμπαθή πλην υπέργηρο Μπάιντεν. Κοτζάμ Ρεπουμπλικάνοι και δεν έχουνε άλλον απ’ τον Τραμπ; Στην Κίνα υπάρχει ο κάπως σώφρων Σι Τζινπίνγκ, αλλά στη Ρωσία διαφεντεύει επίσης ο γνωστός Πούτιν και βέβαια, απ’ την άλλη, όταν ο παραλογισμός χτυπάει παγκοσμίως κόκκινο, γιατί να μην μπουκάρει και η Χαμάς στο Ισραήλ, άγνωστο ποια πολιτικά κέρδη περιμένοντας. (Ισως υπάρχει σχέδιο ευρύτερης εμπλοκής). Το προφανές είναι πως θα την πληρώσει δέκα φορές χειρότερα κι απ’ τον κάστορα όταν φοβάται κάποιον εχθρό και κάνει αυτό που κάνει, οπότε παύει, πια, να είναι ακόμα και παρένθετος μπατζανάκης.

Δηλαδή, Χαμάς στο ίσιωμα. Μανία να σκοτώσουνε Ισραηλινούς με οποιοδήποτε τίμημα; Ακατανόητο. Ελπίδα (ή προσυνεννόηση) να μπούνε κι άλλοι, αργότερα, στο μακελειό; (Αμφίβολο). Σε κάθε περίπτωση, είναι γνωστό πως δεν κάνεις ποτέ πόλεμο αν δεν αισθάνεσαι πιο δυνατός – επομένως γιατί εισέβαλαν, ενώ ξέρουνε τι θα ακολουθήσει; Να είναι σε κατάσταση αυτοκτονικού ιδεασμού με μπόλικο Αλλάχου ακμπάρ; Βέβαια, εμείς και όλοι, παντού, προσπαθούμε να βρούμε μια λογική εξήγηση, κι αυτό ίσως είναι το λάθος μας. Ποια λογική εξήγηση μπορεί να υπάρξει; Προσπάθησε να αναλύσεις λογικά την επιλογή του «αριστερού επιχειρηματία» και αν βρεις άκρη, μετά προσπάθησε να εξηγήσεις και τη Γάζα, με βάση το λευκοπλάστ και τον επίδεσμο. Παραφροσύνη.

Το μίσος και ο φανατισμός προηγούνται και αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, των ομοφύλων και των ομοφυλοφίλων. Πώς, όμως, να εξηγήσεις την παραγγελιά για παιδάκια με delivery, και τα δυο αγόρια, με γαλάζια μάτια παρακαλώ και με μια ελιά στον σβέρκο; Υπάρχουνε άραγε μήτρες – βιοτεχνίες α λα Λέμπεσμπορν; Μήπως πρόκειται για επιμελώς καλυμμένο μισογυνισμό; Ισως. Θα το δούμε και στο μέλλον. Και μέσα σε όλα τα δεινά, γκέο βαγκέο, κάποιοι δεν ενοχλούνται απ’ τη Χαμάς που σφάζει βρέφη, αλλά μόνο από τα πυρότουβλα Μπέου.

Οπως γράφει λανθασμένα κάθε τόσο και η ΕΡΤ, «περιέχει ακατάλληλη εκφορά λόγου». Δεν είναι η εκφορά, φίλε, ακατάλληλη, αλλά ο ίδιος ο λόγος. Τι φταίει η εκφορά; Απ’ την άλλη, κοντεύουμε να γίνουμε όλοι ντεκαφεϊνέ υποκριτές, τρομοκρατημένοι από τους μη μου άπτου κορεκτατζήδες – σε λίγο θα απαγορευτεί και η λέξη «μαλάκας», οπότε θα βουβαθεί όλη η χώρα, μιας και είναι η συχνότερα λεγόμενη λέξη εν Ελλάδι.

Παραφροσύνη, πόζα, ασύμμετρη κρίση και comme il faut. Σφαγιάζονται ολόκληροι λαοί, αλλά εμάς ο νους μας πρέπει να είναι στην κομψότητα των διατυπώσεων. Μα εδώ (Μπέος) πρόκειται κυρίως για λαϊκή, φωνακλάδικη γραφικότητα και μάλλον έτσι πρέπει να αντιμετωπίζεται, δηλαδή όχι απολύτως σοβαρά. Απ’ την άλλη ο νέος πρόεδρος κάνει έκκληση στη Δικαιοσύνη να παρέμβει, παρότι δήλωσε ότι θέλει να την ξεδοντιάσει. Γουστάρει. Οπότε άντε να βγάλεις άκρη. Χαμός, Χαμάς, κι Ασημάκης Γιαλαμάς.

Ολα αυτά θυμίζουν εκείνες τις παλιές ταμπέλες μέσα στα λεωφορεία που έγραφαν «Μην υβρίζετε τα θεία» ή μια ταμπέλα αναρτημένη έξω από το αμφιθέατρο της Φιλοσοφικής Θεσσαλονίκης «Μην καπνίζετε», ενώ ακριβώς από κάτω είχε ένα τεράστιο σταχτοδοχείο. Δύσκολο να κατανοήσεις τι ακριβώς συμβαίνει και δεν κάνουνε και καμιά συναυλία οι καλλιτέχνες ώστε να μάθουμε, αν είμαστε με τον άνθρωπο και με ποιον ακριβώς άνθρωπο είμαστε. (Αν αυτό είναι ο άνθρωπος, που θα έγραφε και ο Πρίμο Λέβι).

Η τραγωδία στο Ισραήλ βάζει κάποιο μέτρο. Δηλαδή, ευτυχώς, εμείς εδώ βιώνουμε τώρα τον παραλογισμό κυρίως σε θέματα εκλογής ενός αρχηγού και τη γλαφυρή μπρουταλιτέ σε (υψηλό) επίπεδο Μπέου ή Πολάκη. Σχεδόν αστεία πράματα, δηλαδή, αν σκεφτείς τα απείρως αδιανόητα και αιμοσταγή που συμβαίνουν λίγο παραδίπλα.

Παν μέτρον εκατό πόντοι.