Ο πολιτισμός ως επένδυση, όχι ως κόστος

Το αφήγημα κρατάει επί δεκαετίες: λέμε «πολιτισμός» και εννοούμε μια βαριά βιομηχανία που ανά πάσα στιγμή μπορεί να διασώσει την πληγωμένη αυτοπεποίθησή μας, τo brand name, ακόμη και το ΑΕΠ της χώρας. «Σε τούτα δω τα μάρμαρα» αντικατοπτρίζεται το κλέος του παρελθόντος και οι προοπτικές του μέλλοντος. Εστω, όμως, ότι έχουμε «βαριά βιομηχανία», η οποία μπορεί να λειτουργήσει με φουλ τις μηχανές, αν είναι καλολαδωμένη. Πώς ορίζεται με όρους μετρήσιμους και βιώσιμους; Την αντιμετωπίζουμε όντως ως βιομηχανία – με όρους δηλαδή οικονομικού αντικρίσματος – ή μήπως είναι ένα άβατο ιερό με τους θεράποντές του «πιο ίσους από τους άλλους»; Από ποιο σημείο κι έπειτα ξεκινούν οι ευκαιρίες για την πολιτιστική εξωστρέφεια και έως πού φτάνει η συντεχνιακή νοοτροπία, για την οποία η ανάπτυξη είναι μια λέξη ταμπού;