Παντού και πάντα υπάρχουν εκείνοι οι προβληματικοί (και χρησιμοποιώ τον ηπιότερο όρο) που έχουν ανάγκη να ξεχωρίζουν και να διαφωνούν, όταν όλοι οι άλλοι γύρω τους συμφωνούν και ενώνονται. Κάποιοι, εδώ σ’ εμάς, λ.χ., πήγαν έξω από το κτίριο της ισραηλινής πρεσβείας, για να διαμαρτυρηθούν επειδή οι Ισραηλινοί αμύνονται όταν τους σφαγιάζει η Χαμάς. Κάποιοι άλλοι, ομοιοπαθείς κατά πάσα πιθανότητα, έκαναν το ίδιο στην Ουάσιγκτον, ενδεχομένως και σε άλλες πρωτεύουσες, πάντα ελάχιστοι και θλιβεροί. Πέραν αυτών των ψυχιατρικών περιπτώσεων, δεν μπορώ να φανταστώ από πού αλλού – μιλώ για τον πολιτισμένο κόσμο βέβαια – θα βρουν συμπάθεια οι Παλαιστίνιοι έπειτα από τη σύγχρονη εκδοχή της βιβλικής σφαγής των νηπίων. Οταν οι πρακτικές και τα ήθη του ISIS ανακατεύονται με το Παλαιστινιακό, οι δημόσιες σχέσεις των Παλαιστινίων τελείωσαν…

Προφανώς, όμως, αυτό καθόλου δεν ενδιέφερε τη Χαμάς. Την προσοχή ήθελαν, όχι τη συμπάθεια και η φρίκη προσελκύει ευκολότερα την προσοχή. Ετσι, αποκάλυψε στον κόσμο το πραγματικό της πρόσωπο και οι ευκατάστατοι συμπαθούντες της Gauche caviar, στη Δύση, αλλά και εδώ στα περίχωρα, λιποθύμησαν από τη φρίκη. Ο σκοπός της Χαμάς ήταν να δείξει ότι λύση του Μεσανατολικού δεν μπορεί να υπάρξει με την ίδια να μένει εκτός. Και προκειμένου να το πετύχει, ξεκίνησε έναν πόλεμο, που αλλάζει τον κόσμο μας και τις γεωπολιτικές ισορροπίες όσο και η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Γιατί, μην αμφιβάλλετε, ότι αυτή η νέα εστία πολέμου μακροπρόθεσμα ευνοεί και ενισχύει τον υπό διαμόρφωση άξονα των αυταρχικών και ανελεύθερων καθεστώτων.

Ο πόλεμος θα έχει διάρκεια, όχι μόνο επειδή το απαιτεί η αποκατάσταση του γοήτρου του Ισραήλ, ούτε για τον κατευνασμό της οργής που εκφράζεται από τους πολίτες ακόμη και με προπηλακισμούς υπουργών στη μέση του δρόμου. Θα διαρκέσει διότι ο δεδηλωμένος σκοπός της εισβολής, για την οποία ετοιμάζονται οι Ισραηλινοί, είναι η ήττα της Χαμάς. Οι Ισραηλινοί έχουν απέναντί τους μια άλλη εκδοχή του διαβόητου Ισλαμικού Κράτους. Συνεπώς, πηγαίνουν με σκοπό να την εξοντώσουν, αφού άλλος τρόπος συνεννόησης μαζί του δεν υπάρχει. Ας ετοιμαζόμαστε λοιπόν για τα χειρότερα.

Δεν είναι βέβαιο, όμως, ότι με τον πόλεμο που ξεκίνησε η Χαμάς ματαιώνει την αμερικανική πολιτική στο Μεσανατολικό, δηλαδή την προσπάθεια προσέγγισης της Σαουδικής Αραβίας με το Ισραήλ. Ωστόσο, ανέδειξε ένα ελάττωμά της, τελικά, δηλαδή ότι λύση του Μεσανατολικού διά της παράκαμψης του Παλαιστινιακού δεν γίνεται. Το Παλαιστινιακό είναι το Μεσανατολικό. Χωρίς παλαιστινιακό κράτος, κανονικό και αναγνωρισμένο, ειρήνη στην περιοχή δεν πρόκειται να υπάρξει. Σύμφωνοι, όμως με ποιους απ’ όλους τους Παλαιστινίους να μιλήσεις; Υπάρχει η Παλαιστινιακή Αρχή, του υπέργηρου Αμπάς, ο οποίος ρετάρει, υπάρχουν οι τρομοκράτες της Χαμάς, αλλά και οι ακόμη χειρότεροι Χεζμπολάδες στον Βορρά.

Υπό αυτή την οπτική γωνία, λοιπόν, ίσως μια αποφασιστική ήττα της Χαμάς, που είναι ο σκοπός του Ισραήλ, ευνοεί την εξέλιξη του Μεσανατολικού. Η εξουδετέρωση της ισχυρής τρομοκρατικής οργάνωσης θα κάνει περισσότερο συνεννοήσιμες τις άλλες πλευρές. Θα διευκολύνει τα πράγματα, αν οι τρελοί φύγουν από τη μέση μια και καλή. Βέβαια, πώς αυτό είναι τεχνικά εφικτό στις συνθήκες της πυκνοκατοικημένης Γάζας, με μια ασπίδα δύο εκατομμυρίων αμάχων να προστατεύει τη Χαμάς, μένει να αποδειχθεί. Αν συμβεί, πάντως, είναι παράδοξο, αλλά ο πόλεμος μπορεί να ανοίγει τον δρόμο για την ειρήνη. Υπάρχει άλλωστε σοβαρό προηγούμενο στην ιστορία του ζητήματος. Θυμίζω ότι η εξάντληση των δύο πλευρών από τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, το 1973, οδήγησε στις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ το 1978. Ο Ανουάρ Σαντάτ, ιθύνων νους της επίθεσης Αιγύπτου και Συρίας εναντίον του Ισραήλ, ήταν εκείνος που έδωσε το χέρι του στον Μεναχέμ Μπέγκιν και είχαμε την πρώτη συνθήκη ειρήνης μεταξύ αραβικού κράτους και του Ισραήλ.