Το επίπεδο του ελληνικού ποδοσφαίρου προφανώς και δεν μπορεί να αξιώνει συγκρίσεις με τους επάνω ορόφους της πολυκατοικίας. Ο πάγκος του Ολυμπιακού όμως ήταν και παραμένει πάντα μια ξεχωριστή ιστορία. Είναι πολύ μεγάλες οι απαιτήσεις σε έναν τέτοιο οργανισμό. Η πίεση για το αποτέλεσμα εντός και εκτός συνόρων. Η ανάγκη για άμεση προσαρμογή. Η αίσθηση πως καμιά φορά ακόμη και οι νίκες δεν φτάνουν αν δεν συνδυάζονται με το επιθετικό ποδόσφαιρο που ταιριάζει στο dna της ομάδας. Ο Μαρτίνεθ, έχοντας στα χέρια του ένα όχι συνηθισμένο για τα ελληνικά δεδομένα ρόστερ, ως εδώ δείχνει να τα καταφέρνει με επιτυχία τηρουμένων των αναλογιών. Και κυρίως πολύ γρήγορα. Θα ήταν ακόμη καλύτερο το ξεκίνημα για εκείνον αν δεν προέκυπτε αυτή η ήττα στο φινάλε από τη Φράιμπουργκ ή έστω η ισοπαλία στη Βοϊβοντίνα με την Μπάτσκα Τόπολα, θα ήταν ιδανικό αν δεν είχε συμβεί τίποτα από τα δύο. Ισως όμως να μην ήταν ρεαλιστικό.

Ενδείξεις

Διότι στις 14 Οκτωβρίου ο Ολυμπιακός παραμένει ένα σύνολο που ακόμη δεν έχει φτάσει στο σημείο να αξιοποιήσει ολόκληρο το ρόστερ του. Που ακόμη δεν έχει καν πλησιάσει στο σημείο για να ποντάρει στην ομοιογένεια και τους αυτοματισμούς. Που ακόμη χτίζεται και κυρίως: Που έχει πολλή δουλειά μπροστά του για την πρώτη κουβέντα απολογισμού που θα έχει στα αλήθεια ένα νόημα: Εκείνη που οι ομάδες κάνουν με ψυχραιμία τον Μάιο όταν κλείνει ο κύκλος της αγωνιστικής σεζόν. Το γεγονός ότι η μια ακόμη «εθνική» διακοπή δημιουργεί τώρα ένα πεδίο συζήτησης ή ότι παραδοσιακά οι πρώτες 100 ημέρες μνημονεύονται, δεν σημαίνει ότι έφτασε και η ώρα για να αναζητήσει κανείς κάτι παραπάνω από ενδείξεις…