Η δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση είναι ένα πράγμα· η επιδοκιμασία της αντιπολίτευσης είναι άλλο. Πολύ συχνά αυτά τα δύο συνυπάρχουν στα εκλογικά αποτελέσματα, δεν παύουν ωστόσο να είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Οι εκλογές της περασμένης Κυριακής ήταν το πρώτο, αλλά δεν ήταν το δεύτερο. Φυσικά, τα κόμματα της αντιπολίτευσης πανηγυρίζουν και παρουσιάζουν την ήττα της κυβέρνησης – και του Πρωθυπουργού, είτε μας αρέσει είτε όχι – ως επιδοκιμασία της πολιτικής τους. Σόρι, παιδιά, αλλά τίποτα τέτοιο δεν ήταν. Ηταν μια αυστηρή προειδοποίηση, που απηύθυναν οι ψηφοφόροι και προς στον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά, διότι εκείνος ταυτίστηκε με τις επιλογές υποψηφίων τους οποίους τελικά απέρριψαν οι πολίτες, ενώ δεν είχε καμία υποχρέωση να το κάνει και, ειδικά, μετά τη νίκη του πρώτου γύρου. Αν είχε κρατήσει την απόσταση της αντικειμενικότητας, σήμερα κανείς δεν θα μιλούσε για ήττα της κυβέρνησης, αλλά θα μιλούσαν για ήττα των συγκεκριμένων υποψηφίων που δεν εξελέγησαν. Μόνος του μπήκε στο κάδρο ο Πρωθυπουργός και τις συνέπειες του λάθους τις βλέπουμε. Ο Κυριάκος  Μητσοτάκης είχε δείξει μέχρι τώρα ότι ξέρει ποιες μάχες μπορεί να κερδίσει και αποφεύγει εκείνες που καταλαβαίνει ότι είναι αβέβαιες. Αυτή είναι η πρώτη φορά που υπολόγισε λάθος την κατάσταση.

Αν όμως η κυβέρνηση τιμωρήθηκε για την αλαζονεία της, που της καταλογίζει το ΠΑΣΟΚ, τι να πει κανείς για τους ξέφρενους πανηγυρισμούς στο ΠΑΣΟΚ; Είναι κωμικό και αξιολύπητο να φωνάζει το ΠΑΣΟΚ «ερχόμαστε!», επειδή κέρδισε ο Χάρης Δούκας στην Αθήνα. Πρώτα απ’ όλα, επειδή πρόκειται για μια νίκη το αντίκρισμα της οποίας είναι αβέβαιο. Θα έχει κάνει τη διαφορά ο κ. Δούκας μέσα στα επόμενα δύο χρόνια; Κάποια διαφορά, δεν λέω να φέρει τα 25.000 δέντρα που υποσχέθηκε ούτε να μειώσει τη θερμοκρασία. Αν δεν τα καταφέρει και αποδειχθεί μια παραλλαγή του Γιώργου Καμίνη, η αποτυχία θα αντανακλάται στο ΠΑΣΟΚ. Τουλάχιστον ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσπαθεί καν να πανηγυρίσει, ούτε για τα προσχήματα. (Και είναι λογικό, διότι αν σέβονταν τα προσχήματα τι σόι ριζοσπάστες της Αριστεράς θα ήταν;) Ο πρόεδρος ως γνωστόν αναχώρησε για την Αμερική, ανήμερα των εκλογών, καθώς πρέπει να διαλέξει τα χειμερινά του και δεν είναι όσο απλό ακούγεται αυτό. Εξάλλου, έχει το κεφάλι του ήσυχο, διότι στην Αθήνα η Θεοδώρα Τζάκρη κάνει Blitzkrieg στην κυβέρνηση.

Το ΚΚΕ επίσης αύξησε τα ποσοστά του συνολικά και στον Περισσό χαίρονται. Αυτό όμως είναι κάτι περιστασιακό. Οφείλεται στη συγκυρία. Το ΚΚΕ φουσκώνει και ξεφουσκώνει αναλόγως των εξελίξεων στην ευρύτερη Αριστερά. Την τρέχουσα περίοδο, η μουσικοχορευτική φαντασμαγορία που προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς διαλύεται οδηγεί απογοητευμένους αριστερούς στο ΚΚΕ. Συμβάλλει επίσης η προσωπικότητα του Δημήτρη Κουτσούμπα, που προσελκύει ψηφοφόρους της Αριστεράς με το χιούμορ και την ευστροφία του. Το ΚΚΕ, όμως, πάντα έχει μια οροφή που δεν μπορεί να την ξεπεράσει: τον εαυτό του. Αν δεν κάνω λάθος, το ΚΚΕ είναι η μόνη πολιτική δύναμη με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση που υποστηρίζει ανοιχτά τη Χαμάς. (Κρυφά την υποστηρίζουν και διάφοροι ακροδεξιοί, αλλά επί του παρόντος αυτοί δεν τολμούν να μιλήσουν…) Το ΚΚΕ, όμως, υποστηρίζει ευθέως το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού να επιλέγει τους τρόπους της αυτοάμυνάς του, όπως το θέτουν τα στελέχη του κόμματος. Βλέπουμε και στο Μεσανατολικό, δηλαδή, την ίδια τυφλότητα που τους κάνει να παίρνουν το μέρος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας. Να χάσει η Δύση κι ας κερδίσει όποιος να ‘ναι! Αυτή είναι πάντα η θέση του ΚΚΕ στα διεθνή. Η περίφημη αυθεντικότητα ή σταθερότητα του ΚΚΕ, όπως την επαινούν οι θαυμαστές του, θέτει και το όριο της επιρροής του.

Το βέβαιο είναι ότι, μετά τις εκλογές της περασμένης Κυριακής, αποκτούν ενδιαφέρον οι ευρωεκλογές του προσεχούς Μαΐου. Φανταζόμουν, οφείλω να το παραδεχτώ, ότι, έπειτα και από αυτή την Κυριακή και τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια, δεν θα θέλαμε να ακούσουμε ξανά για εκλογές. Ιδίως αν δεν είχαν σημειωθεί οι ανατροπές που μας εξέπληξαν. Ετσι όμως που έρχονται τώρα τα πράγματα, ξαφνικά οι επικείμενες ευρωεκλογές αποκτούν τεράστιο πολιτικό ενδιαφέρον, διότι όλοι πρόκειται να περάσουν εξετάσεις και η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αυτά που τώρα διεκδικούν τη νίκη. Δεδομένου μάλιστα ότι με την ψήφο στις ευρωεκλογές δεν κρίνεται (αμέσως τουλάχιστον) η διακυβέρνηση της χώρας, οι ψηφοφόροι έχουν την πολυτέλεια να είναι όσο αυστηροί θέλουν.