Μια νέα εικόνα αρχίζει πλέον να διαμορφώνεται σε σχέση με εκείνη που επικράτησε από την ημέρα της απεχθούς τρομοκρατικής επίθεσης της Χαμάς στο Ισραήλ. Οπως ήταν φυσικό, πρώτα κυριάρχησαν η απόλυτη πρωτοφανής φρίκη, μαζί με τα εξίσου πρωτοφανή αναπάντητα ερωτήματα για τα κενά ασφαλείας, όσο ο πλανήτης κατακλυζόταν ασταμάτητα από τις εικόνες του τόσο μεγάλου αριθμού των νεκρών Ισραηλινών – και όχι μόνον – και της αρπαγής τόσων αμάχων με επακόλουθο πρωτόγονους βασανισμούς ανείπωτης φρίκης. Και πλέον, γρήγορα άρχισε να γίνεται σαφές το αυτονόητο: δηλαδή ότι το Ισραήλ όχι απλώς δεν θα έμενε άπραγο, με αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, να παραμένει εις το εξής όμηρο μιας τρομοκρατικής οργάνωσης που ήδη είχε καταφέρει όλα τα παραπάνω εις βάρος του, αλλά και να δηλώνει έτσι υποψήφιο εύκολο θύμα πολύ ισχυρότερων εχθρών. Αντιθέτως, έλαβε τη μόνη δυνατή απόφαση: να αντιδράσει καθολικά και οριστικά και ευθέως ανάλογα προς το μέγεθος της πραγματικής, υπαρξιακής τάξεως δηλαδή, απειλής. Εν μέσω όλων αυτών όμως, υπάρχει και κάτι που δεν σταθμίστηκε επαρκώς στις αρχικές εκείνες προσεγγίσεις, αλλά που οδήγησαν πλέον σε αυτό οι εξελίξεις των επόμενων ημερών. Το σημαντικότερο όλων: ο στόχος. Ποιος ήταν ο πραγματικός στόχος της επίθεσης. Τι ήθελε να πετύχει η Χαμάς με αυτήν;

Η Χαμάς, η δεύτερη μεγαλύτερη και ισχυρότερη τρομοκρατική οργάνωση στον κόσμο, ικανή και χωρίς την παραμικρή αναστολή πρόθυμη ακόμα και για την πιο απεχθή μαζική βία, που βιάζεται μάλιστα και να τη διαφημίσει, είναι όλα όσα φρικτά είναι, αλλά υπάρχει ένα που δεν είναι: ανόητη. Ανίκανη να σταθμίσει τις συνέπειες των πράξεών της. Δεν πρέπει να υπάρχει λοιπόν η παραμικρή αμφιβολία ότι οι τρομοκράτες της Χαμάς υπολόγιζαν από την πρώτη στιγμή στις εξελίξεις που θα ακολουθούσαν: περίμεναν δηλαδή ότι το Ισραήλ θα εισέβαλλε στη Γάζα. Ηξεραν καλύτερα από κάθε άλλον ότι αυτός θα ήταν πλέον μονόδρομος: η επίθεσή τους είχε εγγυηθεί ότι θα ήταν πλέον αδύνατον να γίνει αλλιώς.

Και, τότε, ξαφνικά, το Ιράν, το οποίο τις πρώτες ημέρες έκανε ότι δεν ήξερε και δεν άκουσε τίποτα για αυτό το μαζικό έγκλημα, μόλις βεβαιώθηκε πως το Ισραήλ θα προχωρούσε, ξεκαθάρισε αμέσως ανοιχτά τη στάση του, λέγοντας ότι εάν γινόταν η εισβολή δεν θα έμενε άπραγο, όπως φυσικά και η Χεζμπολάχ. Και έτσι, τελικά, φαίνεται πια ξεκάθαρα ποιος ήταν ο αληθινός στόχος αυτής της ακατανόητης με κάθε άλλη λογική επίθεσης: η Χαμάς να πυροδοτήσει μια σειρά εξελίξεων ώστε νομοτελειακά να τεθεί σε κίνηση η πιο επικίνδυνη εξέλιξη της μεταπολεμικής ιστορίας: ένας πόλεμος Ιράν – Ισραήλ, κάτι που σημαίνει ίσως πυρηνικός πόλεμος, ή πολυεθνικός γενικευμένος συμβατικός πόλεμος μεγάλης κλίμακας, χωρίς αρχή, μέση και τέλος – αυτά που οδηγούν και τον αμερικανό πρόεδρο στη Μέση Ανατολή. Δηλαδή, απόλυτο χάος: έτσι η Χαμάς (συν)εργάστηκε για να καταστραφεί, όπως οραματίζεται, το Ισραήλ, αδιαφορώντας βέβαια για το τι άλλο θα καταστραφεί, και μάλιστα πιθανότατα χωρίς να πετύχει τον στόχο της, όπως, ακόμα περισσότερο, για τους κατοίκους της Γάζας που ουδόλως την απασχόλησε αν και πώς θα πεθάνουν. Γιατί η Χαμάς ήξερε ότι επιτιθέμενη τελικά θα ηττηθεί και οι συνέπειες θα είναι εξοντωτικές. Με μόνη της ελπίδα να είναι εμπροσθοφυλακή του Ιράν.

Από την ώρα που το Ιράν ανακοίνωσε ότι πιθανώς αναμένεται «προληπτική δράση τις επόμενες ώρες» εναντίον του Ισραήλ λόγω της Γάζας και ότι στο εξής «όλες οι επιλογές είναι ανοικτές για το “μέτωπο αντίστασης”» ως δική του απάντηση στα «εγκλήματα πολέμου» του Ισραήλ, όπως είπε ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, τότε, όλα όσα συνέβησαν, που αλλιώς στερούνται λογικής, αποκτούν. Και μάλιστα εξαιρετικά ψυχρά επεξεργασμένη και απόλυτα συμπαγή. Και προφανώς, η κυβέρνηση του Ισραήλ, όπως και εκείνη των Ηνωμένων Πολιτειών, ήδη γνωρίζουν πλέον ποιος ήταν από την αρχή ο αληθινός εχθρός.