Φιλική συμβουλή. Οποιος ενδιαφέρεται μπορεί να διαβάζει τη μετεκλογική αερολογία περί «μηνύματος» των δημοτικών εκλογών εφόσον έχει διάθεση και χρόνο για σκότωμα.

Αρκεί να μην την παίρνει και πολύ στα σοβαρά.

Ούτως ή άλλως, σε 15 μέρες θα έχουμε ξεχάσει ποιος βγήκε στη Θεσσαλία και ουδείς θα ασχολείται με το Χαλάνδρι.

Για να είμαστε μάλιστα ακριβείς, ουδέποτε μετά το 1974 οι δημοτικές εκλογές έχουν στείλει το παραμικρό «μήνυμα», ούτε έχουν δημιουργήσει πολιτικές καταστάσεις, διεργασίες ή γεγονότα.

Εκτός ίσως από το 1986, όταν η ΝΔ κέρδισε τους τρεις μεγάλους δήμους βάζοντας υποψήφιους τους βουλευτές της. Ηταν ένα έξυπνο κόλπο αλλά χωρίς συνέχεια.

Από τότε η Αθήνα έχει αλλάξει εννέα δημάρχους κι αναρωτιέμαι πόσοι δημότες μπορούν να τους απαριθμήσουν.

Βεβαίως μια κάλπη δίνει πάντα την ευκαιρία να βγουν στον αφρό διάφοροι χαζοχαρούμενοι να αναλύσουν «τη συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων» ή τη σημασία της.

Αρχίζω και υποψιάζομαι πως δεν είναι χόμπι, ούτε καν μανία. Είναι κάτι σαν επάγγελμα. Με πολλή ανεργία.

Υπάρχουν όμως συμπεράσματα; Προφανώς υπάρχουν κι ο καθένας θα βγάλει τα δικά του.

Για παράδειγμα ο αριστεροδεξιός Τύπος διαπίστωσε ομόθυμα ότι υπάρχει ένα ζήτημα αλαζονείας (16/10).

«Ενοχλεί όσο τίποτα άλλο η αλαζονεία» (Η Καθημερινή). «Η αλαζονεία πληρώνεται» (Εστία). «Ηττα της κυβερνητικής αλαζονείας» (Η Εφημερίδα των Συντακτών).

Ενδιαφέρουσα παρατήρηση ηθικού τύπου ασφαλώς. Από την οποία προκύπτει ότι η αλαζονεία είναι κάτι σαν εποχικό φυτό. Φύεται μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου των εκλογών, ποτέ νωρίτερα.

Ευτυχώς όμως υπάρχουν και σοβαρά συμπεράσματα.

Πρώτα το πιο προφανές. Είναι πως όσο συρρικνώνεται διά της αποχής ένα εκλογικό σώμα, τόσο το αποτελούν οι περισσότερο φανατικοί και οι «αντίθετοι».

Δεν είναι τυχαίο πως ένας στους τρεις εν ενεργεία δημάρχους δεν επανεξελέγη, επίδοση πρωτοφανής για την Αυτοδιοίκηση. Χωρίς κάποιο ειδικό πολιτικό πρόσημο στην απόρριψη των μεν ή την εκλογή των άλλων.

Υστερα το πιο ενδιαφέρον. Είναι ότι το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο μάλλον ολοκλήρωσε τον βίο του.

Και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο αφού πρώτα ολοκλήρωσε τον βίο του ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τουλάχιστον εκείνος που ξέραμε. Προφανώς δεν συντρέχει λόγος να είσαι αντίθετος σε κάτι που δεν υπάρχει πια.

Τέλος, το πιο χαριτωμένο. Είναι οι πανηγυρισμοί του ΠΑΣΟΚ. Εντάξει, το είχαν ίσως ανάγκη οι άνθρωποι ψυχολογικά και υπαρξιακά.

Αλλά τώρα που πέρασαν τα πανηγύρια, δεν ξέρω πόσο βοηθάει το χοροπηδητό στην αυτογνωσία.

Ηδη ο Ανδρουλάκης δήλωσε ότι θα αναλάβει την επόμενη κυβέρνηση αφού (θέλω να ελπίζω) λύσει πρώτα το πρόβλημα της Γάζας.